My dear friend.. |ANGST FYOLAI TŁUMACZENIE PL|

My Dear Friend

Cisza pochłonęła dach więzienia, gdy cała trójka wpatrywała się w szczątki helikoptera. Dazai spojrzał na Nikołaja z powagą, zauważając, że jego postawa była napięta, gdy chwycił się ręki Fiodora. Spojrzałna Chuuyę, który bezskutecznie próbował zdjąć sztuczne zęby wampira. Chichocząc pod nosem, kuśtyka do Chuuyi, który przykucnął na ziemi jak pies próbujący wyrwać sztuczne zęby.

„Chodź ślimaku, musimy wziąść Sigmę." Mruczy cicho, lekko zerkając na Nikolaia kątem oka. Klaun wciąż stoi przed helikopterem, wpatrując się w niego pustymi oczami.

Chuuya trochę narzeka, ale staje na nogi i obaj wracają do Meursault, aby odzyskać Sigmę, jak obiecał mu Dazai.

Nikolai, teraz pozostając na dachu sam , czuje, że jego mur emocjonalny zaczyna pękać. Pustka w nim zaczęła pochłaniać go w całości, gęste uczucie silnego nacisku na jego klatkę piersiową. Cicho pozwala swoim łzom swobodnie płynąć, gdy pada na kolana, ściskając dłoń Fiodora do klatki piersiowej. Jego wnętrze drży, gdy jego oddechy stają się krótkie, a konflikt rośnie w jego wnętrzu z drugiej strony.

"Myślałem, że poczuję się wolny, gdy odejdziesz. Myślałem, że poczuję się lepiej, i w pewnym sensie tak jest, ale nie?" – myśli mykola, głaszcząc palcami martwą dłoń Fiodora. Ten, którego trzymał nie więcej niż trzydzieści minut wcześniej. Sama myśl o tym wspomnieniu powoduje że znów zaczyna płakać.

Dla tak głośnej osoby jaka jest, jego łzy są całkowicie ciche, słychać było tylko napięty oddech, ale nawet to przepadło na wietrze.

„Co mam bez ciebie zrobić?" Jego płacz szybko przerodził się w histerię. "Wiem, że chciałem twojej śmierci, ale jednocześnie czułem, że nie mogę bez ciebie żyć, a teraz nie mam wyboru. Ty odeszłeś, a ja zostałem tutaj, ściskając twoją dłoń jak dziecko swoją lalkę."

Nikolai czuł, że bolą go żebra w środku, jego płuca łapią powietrze, którego nie mogły przyjąć. Wydał z siebie niezgodny krzyk, gwiazdy jako jedyni świadkowie jego agonii. Wpuścił ostre oddechy, nie korygując oddechu, gwiazdy w jego wizji lekko się rozmyły. Nikolai potrząsnął głową, próbując wydostać się z panicznego stanu. To jest to, czego chciałem, prawda? Moje marzenie o byciu wolnym ptakiem w końcu się spełniło. Ale może bycie w klatce nie było takie złe? Nie, to było, to było straszne. Ale jego uwaga, jego atencja mi wystarczyła. Nie, co ja w ogóle mówię?

Nikolai czuł, że powoli traci uchwyt na swoim umyśle. Leżąc na zimnym cemencie dachu, wpatrywał się w gwiazdy. Przed sobą trzymał poobijaną dłoń Fiodora, trzymając się w dziwny sposób za ręce, mimo że uchwyt Fiodora był bezwładny, jego dłoń była zimna jak lód. Oddech Nikolaia zwolnił, gdy skupił się na ręce Fiodora przed sobą. Nieustannie przesuwał dłoń Fiodora w kierunku jego twarzy, przytrzymując ją do policzka. Łzy wylewały mu się z oczu po raz kolejny, przeklinał siebie za to, że tak łatwo się łamie.

Gdybym cię nie kochał, byłoby łatwiej, prawda? Zadał sobie pytanie, gdy oparł głowę na dłoni Fiodora, naśladując to, czego Rosjanin nigdy by nie zrobił. Poruszał ręką Fiodora, pieszcząc jego twarz, w żałosnej próbie pocieszenia się. Czy jestem szalony, że to robię? 

Myśli wirowały w jego umyśle, gdy połknął szloch, próbując zachować spokój.

Myśl o przekopaniu się przez szczątki helikoptera, aby znaleźć to, co pozostało z ciała Fiodora, przyszła mu do głowy. Aby potwierdzić, że faktycznie nie żyje, że w jakiś cudowny sposób nie wyjdzie z wraku. Nikołaj potrząsnął głową na tę ulotną myśl, wiedząc, że Fiodor nie jest wystarczająco silny fizycznie, by wyrwać się spod gruzów.

Nikołaj zdjął rękę Fiodora z policzka i zaczął chichotać do siebie, powoli narastając w głośnym śmiechu. Jak głupi jestem, że to robię? Chciałem, żeby umarł, dostałem to, czego chciałem. Odszedł, nie może już mnie kontrolować. Więc, mogę nawet kontrolować siebie? Czy tylko on trzymał mnie przed obłędem? A może to on mnie w to wciągnął? Nikolai czuł się zagubiony w morzu myśli, które zalały jego umysł, ponieważ wszystko, co mógł zrobić, to śmiać się z tego, jak czuł się cholernie żałosny.