moth to a flame/gyuricky

regret

doktorun gelip uyandığını söylemesini istiyordum. girip sımsıkı sarılıp her tarafını öpmek, onu rahatlatmak istiyordum.

gözyaşlarım tükenmiş gibiydi. ağlamak istesem de ağlayamıyordum. gunwook'da arkadaşının yanında olmak için gelmişti. yere bakarken başını kaldırıp biraz konuşabilir miyiz diye sordu. başımı sallayıp biraz uzaklaşmıştık.

"gyuvin, özür dilerim. onu paylaşmamalıydım. ricky benim yüzümden orada yatıyor." sesi titriyordu. zor bir konuşma yapacaktı. "sevgimi içime gömüp seni rahat bırakacağım. umarım rickyle mutlu olursunuz." dedikleriyle hızla yanımdan ayrılmıştı.

tekrar ricky'nin yanına döndüğümde içeride doktor vardı. zoa durumu bize aktarıyordu. "uyandı, kontrolleri yapacaklarmış. sonra görebilirmişiz." "ilk ben girebilir miyim? ufak bir konuşma yapıp gideceğim." gunwook bizden onay bekliyordu. onayını aldıktan sonra doktor gelip iyi olduğunu, görebileceğimizi söylemişti. abime dönüp sıkıca sarıldım. abim saçlarımı okşayıp ben demiştim diyordu. şuan bu laf bile kızdıramıyordu beni. bir an önce boynuna sarılmak istiyordum.

gunwook'un rickyle içerde geçirdiği on dakika on saat gibi geçmişti. çıktığında gözleri nemliydi, kendini tutmamış olmalıydı.

hanbin hyung omzuma hafifçe vurup benim gitmemi söylemişti. içeri girdiğim anda içimden bir şeylerin koptuğunu hissetmiştim. beni görünce yüzünü kaplayan gülümsemesi bile ağlamama sebep oluyordu. ağlayarak ona sarıldığımda saçlarımı okşamaya başladı. "ağlama sevgilim, bak iyiyim ben." "çok korktum ricky, çok korkuttun beni." "bir daha seni korkutmayacağım güzelim. affet beni." dudaklarımı dudaklarına bastırdım. onu, onun kolları altında olmayı, dudaklarına küçük küçük öpücükler kondurmayı çok özlemiştim.

ellerinden tutup onu dinlemeye başladım. zoa'dan dinlediğim olayı bir de ricky'den dinledim. sahte bir sinirle karşı çıktım. "uzun bir süre motor sürmeye çıkma, çıkacaksan benimle çık. öleceksek beraber öleceğiz." "hayır ikimizde ölmeyeceğiz."

"ben şimdi gidiyorum sevgilim, tekrar geleceğim. hanbin hyung ve zoa'yı bekletmeyeyim." yanağına öpücük kondurup geri çekildim. tuttuğu elimi bırakmadan yanağımı okşadı. odadan çıktığımda zoraki bir gülümsemeyle hanbin hyung girmişti.

abimin kolumdan tutup kafeteryaya sürükledi beni. ikimize de kahve alıp geldiğinde odada neler olduğunu ve neden bu kadar uzun sürdüğünü sorguladı. farkında bile değildim.

"bir şey olduğu yok. senin düşüncelerin işte." "aynen, bu yüzden yarım saattir içeridesin." "abartma, o kadar olmadı." saatimi kontrol ettiğimde yarım saatten fazladır beraber olduğumuzu farkettim. "neler olduğunu anlattı işte." inanmamıştı, "peki, öyle olsun bakalım." "hyung ben ricky iyileşene kadar onunla kalmayı düşünüyorum. annemleri idare eder misin? birine ihtiyacı olacak." ben halledeceğim anlamında başını salladı.

yukarı çıktığımızda hanbin hyung ve zoa doktorla görüşüyorlardı. doktor iyi olduğunu ancak bir kaç gün müşahede altında tutmanın iyi olacağını söyledi. kimin refakatçi olması gerektiğini düşünüyorlardı.

"ben olurum. ricky'e şu anlık en iyi gelecek kişi benim." zoa kim olursa olsun kafasındaydı, hanbin hyung ve abim ise hala benim kalmama emin değildi.

zoa en sonunda lafa girdi. "bence gyuvin kalmalı, ben kaza geçirsem sevgilimin benle kalmasını isterdim." hanbin hyung biraz daha ikna olmuş gibiydi. ikisininde tamam demesiyle rickyle ben kalıyordum.

son kez rickyle görüştükten sonra gitmişlerdi. yanındaki koltuğa oturup ellerini sıktım. "tekrar geleceğim demiştim." "sözünün eri sevgilim benim"

"gyuvin, benim yerime sen yatsana." kaşlarımı çatarak ricky'e baktım. "koltukta yatmana içim el vermedi. uyuyamazsın da sen orada." yanaklarını sıkıştırarak yanıt verdim "beni düşünüyorsun ama kaza yapan sensin." "yanımda yatsan?" "of ricky, saçmalama!" ağzına hayali bir fermuar çekip sustu. saçlarını karıştırarak koltuğa geçtim. "aferin işte böyle."

başımı yana çevirdiğimde uyuduğunu farkettim. saçlarını karıştırıp alnına ufak bir öpücük kondurdum.

-

son bir bolum kalmis hic farkinda degilim

bu fici de finalliyoruz

gorusurzu ! 💌