Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𖥋
Saat, ikinci teneffüs zilinin çalma vaktini gösterdiğinde Jeongin hızlı olmaya çalışarak tahtadaki yazılar silinmeden önce her şeyi defterine harfi harfine ve düzenlice geçirmeye çalışıyordu.
Hızlı olmak istemesininse iki ayrı sebebi vardı: Birincisi dersten eksik kalmamak adına elini çabuk tutmak, ikincisi Seungmin yanına geldiğinde onu bekletmemekti.
Ancak hangisi ağır basıyor diye sorarsanız, muhtemelen ilkini seçerdi. Her ne kadar kararsız ve boş beleş takılan biri olsa da derslerini salacak kadar aptal değildi.
Koleksiyonuna henüz eklediği pastel yeşili ve kalın bir uca sahip transparan kalemi ile önemli bulduğu cümlelerin üzerinden geçti düzgünce, el yazısı da oldukça özenli ve tertipliydi elbette.
Konu Jeongin ise hayatında düzensiz, dağınık, baştan savma bir şey bulmanız zordu. Odası, kütüphanesi, defterlerinin sayfaları, yaptığı ödevler, sırasının ve masasının üstü, telefonundaki uygulamaları hatta kullandığı hesapların temaları bile çoğu zaman muntazam ve bir sıraya göre olurdu. Ve ilginçtir ki eşyalarının yerlerini unutmamak adına tuttuğu bir not defteri dahi vardı.
Bunları yapmak onu konforlu hissettirdiğinden hiçbir zaman bu kadar uğraşmaya gocunmazdı.
Belki de bu yüzdendir hayatına izinsiz bir şekilde dalan ve tüm düzenini bozan kişiden böylesine rahatsızlık duyması, farklı bir hissi deneyimlemesine vesile olduğundan bunu aşka yorması.
Hayatına 'onun gözünde' düzeltilmesi gereken ve düzeltilebilmesi mümkün olmayan bu kişinin varlığının girmesi, onda hırs denilen duygunun tohumlarının filizlenmesine sebep olmuştu.
Mesela onu not defterinin hangi köşesine karalamalıydı, aklında nereye koymalıydı, aklında değil de kalbinde mi olmalıydı, kalbine koyacaksa kalbinin hangi odacığına kazımalıydı?
Jeongin bilemiyordu.
Bunu düşünüp duruyor fakat bir sonuca varamıyordu, çünkü aklına da kalbine de oturtamıyordu. Nereye yerleştirmeye çalışırsa çalışsın sürekli emanet duruyordu, parçalar birbirine uymuyordu.
