အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္9 :20...
သူ႔အဲ့ဒီဘား အနီးအနားက taxi တစီးငှားပြီး အမေရှိတဲ့ ဆေးရုံဆီသွားလိုက်သည်။
ဆေးရုံရောက်တော့ ကောင်တာက nurse အချို့က သူ့အားပြုံးပြနှုတ်ဆက်သည်။
"အမ မွန် လူနာတွေ့ချိန် ကုန်ပိလားဗျ" သူ့nurse တွေထဲမှာမှသူ့အခင်တွယ်ဆုံးအမ မွန်န် အားမေးလိုက်သည်။
"ဒီနေ့နောက်ကျတယ်နော် fotfot တကယ်တော့ လူနာတွေ့ချိန်ကကုန်သွားပြီရယ် ဒါမယ့် fotfot လေးမို့ အမ တွေ့ခွင့်ပေးလိုက္မယ်နော်။"အမ မွန်က ရယ်ကျဲကျဲဖြင့်သူကိုပြောသည်။
" ဟုကဲ့ အမ မွန်န် ကျေးဇူးပါနော်"
"အိုးးဟိုးး ကျေးဇူးတင်ရမယ်သူတေမှမဟုတာ Fotfot လေးရဲ့ ။သွားသွား အန်တီဆီသွားတွေ့ရီ အန်တီက ဘဲလ် ခနခနတီးပိ Fot လေး မလာသေးလို့မေးနေတာ။"
(ဘဲလ်က လူနာတွေ တခုခုလိုချင်တာရှိရင် ဘဲလ်တပြီးခေါ်ရတာပါ)
"ဟုကဲ့ အမ မွန်န် "သူအမ မွန်န် အားနှုတ်ဆက်ပိ အမေရှိရာ အခန်းဆီသို့ထွက်လာလိုက်သည်။
"အခန်းနံပါတ် 56"လို့ရေးထားတဲ့အခန်းလေးဟာ သူ့ရဲ့ တစ်ဉီးတည်းသော မှီခိုရာ...အမေ....ဆေးကုသနေတဲ့နေရာပေါ့။သူ့ဒီအခန်းထဲကို အလယ်တန်းကျောင်းသားအရွယ်ကတည်းက အိမ်ဉီးနဲ့ကြမ်းပြင်လို့ ဝင်ထွက်နေရတာ။ေနာက်ဆုံးးဝောာ့ အမေ့ရောဂါကို အရှင်းပျောက်စေနိုင်မယ့် ငွေပမာဏငါ့လက်ထဲမှာရှိလာပြီ....ငါအမေ့ကိုကယ်နိုင်ပြီ!။
အခန်းတံခါးအားဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်တော့ အမေဟာ သူဝင်လာတာကိုမသိသေးဟန်တူသည်။ ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာဆေးပိုက္များနဲ့ အားပျော့စွာလဲလျောင်းနေတဲ့ အမေဟာ တချိန်ကသိပ်ကို သန်မာခဲ့တဲ့ မိန်းမတယောကိ။ ဆေးထိုးအပ်တွေများစွာ ထိုးထားတဲ့ လက်သွယ်သွယ်တွေဟာ တချိနိက သူအကြိုက်ဆုံးဟင်းလျာတွေကိုချက်ပြုတ်ပေးခဲ့ဖူးတယိ။ ပြတင်းပေါက်ကို တွေတွေလေးး ငေးနေတဲ့အမေ့ရဲ့ မျက်ဝန်းတစုံဟာ တချိန်က ပြုံးလိုက်တိုင်းဝိုင်းစက် သွားခဲ့ဖူးတယ်။အရင်တုန်းက ပျော်ရွှင်ခဲ့ဖူးတဲ့အမေဟာ ခုများတော့ လူ့လောကကြီးကိုအရှုံးပေးချင်သလို။
YOU ARE READING
Wanna Be Your
Romance"ငါကဘာလဲဆိုတာမင်းသိတယ်မဟုလား ဂျမ်" "အင်း ဒါပေမယ့်ငါကမင်းဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကိုမြတ်နိုးတာ"
