°°නෙත් යුග°°

[01]

"දෙ-දෙයියනේ.."

ෆෝන් එකට ඇවිත් තිබ්බ මැසේජ් එක දැකලා ඉබේම මගෙ අත් වෙව්ලන්න පටන් ගත්තා.. මැසේජ් එක ඇවිත් තිබ්බෙ මගෙ හොඳම යාළුවා නිමෝගෙන්. ඌ තමයි මට මං ඇරුනම මගෙ හැම මගුලටම හිටපු එකම එකා..

අපි දැන් මාස කීපෙකට කලින් උසස් පෙළ රෙද්දෙ විභාගෙ ලිව්වා.. මගෙ ජීවිතේ මම ආසම නැති, ලෝකෙ කැතම, කෲරම, එපාම කරපු දේ තමයි විභාග..
කොහොම උනත් ඉතින් මට ඒ දේ මගෙ ජීවිතෙන් අයින් කරන්න බැරි උනා.. මට විභාගෙ ලියන්නම උනා.. මගේ උවමනාවට නෙවෙයි මගෙ වටේ ඉන්න අයගෙ උවමනාවට හහ්..

කිසිම සූදානමක් නැතුව ඕන රෙද්දක් වෙද්දෙන් කියලා මම විභාග ශාලාවට ඇතුලු වුනත් බන් පේපර් එක අතට ගත්තම මට දැනුනෙ ලොකු පසුතැවීමක් බන්.. මන් ඉගෙන ගත්තෙ නෑ කිව්වට මට ඒ ඒ සබ්ජෙක්ට් වල තිබුණු කරුණු උඩින් පල්ලෙන් මතකයි.. පේපරේ අතේ තියන් මන් කල්පනා කලා බන්.. දෙයියනේ මන් පාඩම් කරා නම් මට ඒ හැම ප්‍රශ්නෙකටම උත්තර ලියන්න තිබ්බා.. ප්‍රශ්නෙන් ප්‍රශ්නෙ කියවන් යද්දි මට උඩින් පල්ලෙන් විශය කරුණු මතක් වුණා බන්.. මේ අහන්නෙ මේක නේද කියලා මට හොඳටම තේරුනා.. ඒත් උත්තරයක් හරියට ලියාගන්න පුලුවන් තරමින් කරුණු මතක් වුනේ නෑ..

මට මං ගැනම දුක හිතුනා බන්.. මට විභාග ගැන ගානක් නොතිබ්බත්, මේ විභාගෙ ලියන්න ආවෙ නොලියා බැරි කමට වුණත් එක මොහොතකට මට හිතුනා මම පාඩම් කරා නම් කියලා.. ඒක මහ අමුතු හැඟීමක් බන්.. දුක, වේදනාව, පසුතැවීම,තරහ මේ හැමදේම ඒ වෙලාවෙ මට දානුනු හැඟීම අස්සෙ තිබ්බා..

මං මට පුලුවන් විදියට ප්‍රශ්න වලට උත්තර ලිව්වා බන්.. සමහර ලියපු උත්තර අපේ විශය නිර්දේශෙ නොතිබ්බ ඒවත් තිබ්බා.. මම අලුතින් උත්තර හැදුවා බන්.. මට විභාග කොමසාරිස් පට්ටම එහෙමත් හොඳට ගැලපුනා..මම ඒතරම් දාර්ශනික ටෝක්ස් ඇතුලත් කරලා පේපරේ ප්‍රශ්න වලට උපරිම සාධාරණයක් කලා..