Ben Dilan Demir hayati zorluklarla gecen bir genc kizim. Annemin hep sonra dediyi babamin istemediyi babaaneminse ölsende kurtulsak dediyi binlerce hor görulen kizlardan sadece biriyim. Bu hayatdaki tek şansim abim. O beni hep korudu,benim okumami sağladi,ehliyet almami,arkadaşlarimla buluşmami hep o sağladi.
Ben Baran Karabeyim babasi yillar once sezsizliye mahkum edilen annesi öldurulen eline defter kitap yerine silah verilen daha kendisi çoçukken kardeşi için büyüyen babaannesinin her gün intikam diyerek yetişdirdiyiyim ben.
Dilandan:
Yine evden olayla ayrildim abim benim arabami al dedi hiç ikilemedim aldim ve gittim.Sahilde oturuyodum ve birden yine gözlerim doldu ağliyodum nedeni yine görücu gelmesi ve beni vermek istemeleri istemiyorum diyorum kiza sorumaz babasi uygun görür verir diyolar yine düşüne düşüne ağladim
Birden biri su uzatdi ve dedi 'Al biraz su iç 'Başimi kaldirdim ve ona baktim çok güzel gözleri vardi o bana suyu acib verirken ben gözlerimi kacirdim ve suyu aldim teşekkur etdim ve kalkib gittim
Barandan:
Sahilde yürüyodum hem ağalik hem şirket yönetmek beni biraz yoruyodu bide kanlimizi ariyodum oyle düşüne düşüne giderken bir bankda oturmuş içli içli ağlayan bi kiz gördum normalde takmam böyle şeyleri ama kiz sanki beni kendine çekdi ve su alip yanina gittim suyu uzatip "al su iç"dedim başini kaldirib bana baktinda sanki orman gördüm çok güzel gözleri vardi yemyeşil hemen gözlerini kacirdi suyun kapagini acib verdim teşekkur edib gitti
