Chapter 3
Δεν πηγε ο καθενας στο σπιτι αλλα αποφασησαν να μεινουνε μαζι στο σπιτι του Λουι.Μπηκανε μέσα,κρεμασανε ενας ενας τα μπουφαν τους και κατευθηνθηκαν ολοι εκτος του Λουι που πηγε στην κουζινα,στο σαλονι.Καθησανε ο Ζειν με τον Χαρυ στον καναπε και οι αλλοι δυο στον άλλο καναπε.Ηρθε ο Λουι με ένα μπουκαλι βοτκα και πεντε ποτηρια. «Δεν σου εφτασε το ένα ποτο θελεις και άλλο?»Ειπε ο Λιαμ με ένα ειρωνικο χαμογελο.Χαμογελασαν και οι υπολοιποι καθως ο Λουι αφηνε τα ποτηρια πανω στο τραπεζι. «Όχι δεν μου εφτασε διοτι η διασκεδασει μας διακοπηκε από μια κολωνα η οποια ακομα απορω πως επεσε.»Και κοιταξε τον Χαρυ παραξενεμενος. «Δεν ξερω.Γιατι κοιτας εμενα?» «Επειδη ησουνα εξω μηπως ειδες τιποτα.» «Όχι ρε Λου δεν ειδα τιποτα.Αν εβλεπα κατι δεν θα σας το ελεγα?Σας ειπα οτι βγηκα να παρω λιγο αερα και ξαφνικα εκει που στεκομουνα επεσε η κολωνα και ανατηναχτηκε.» «Ευτηχως που δεν χτυπησες.»Ειπε ο Ζειν και τον χαιδεψε την πλατη.Ο Χαρυ του χαμογελασε. «Ναι παλι καλα.»Προσθεσε ο Λιαμ.Ο Ναιαλ πηρε την βοτκα από τα χερια του Λουι και εβαλε στα ποτηρια.Εδωσε ένα στον Λουι,ένα στον Λιαμ και στους αλλους δυο και πηρε και το άλλο για αυτόν. «Λοιπον λογω του παραλιγον ατυχημανος να το πω ετσι,που εγινε σημερα,θελω να κανω μια προποση στον Χαρυ που είναι ευτηχως καλα και δεν επαθε απολυτως τιποτα.»Τα αγορια γελασαν και κοιταξαν τον Χαρυ ο οποιος χαμογελασε και εσκυψε το κεφαλι κοκκινησμενος. «Σας ευχαριστω παρα πολύ.»Τσουγκρησαν τα ποτηρια και ηπιανε.Το επομενο πρωι,σηκωθηκαν σχετικα νωρις,για να πανε στο νοσοκομειο και να κανονησουνε τα χαρτια για την μεταφορα των γονιων τους και της αποτεφρωση τους.Η διαθεση τους ητανε υπο το μηδεν.Νομιζω λογικο.Ολο αυτό που θα κανανε ηταν πραγματικα αρκετα δυσκολο.Ο Χαρυ βρισκοτανε μέσα στην κουζινα και ετρωγε.Μπηκε μέσα ο Ναιαλ και χωρις να του μιλησει και να τον κοιταξει,ανοιξε το ψυγειο και εβγαλε ένα κρυο σαντουιτς.Ο Χαρυ τον κοιταξε μασοντας. «Όλα καλα?»Του ειπε.Ο Ναιαλ τον κοιταξε σοβαρος και βουρκωμενος.Ο Χαρυ καταπιε γρηγορα την βουκια του και πηγε κοντα του.Τον επιασε από την πλατη. «Χει,τι εγινε?»Τον ρωτησε. «Δεν μπορω να το κανω Χαρυ.Απλα δεν μπορω.Νομιζα ότι ημουνα δυνατος και ότι θα τα καταφερνα αλλα δεν μπορω.Δεν μπορω να τους αποχαιρετησω και δεν μπορω να πιστεψω ότι δεν ημουνα εδώ όταν με ειχανε αναγκη.»Ο Χαρυ τον διεκοψε. «Ναιαλ,ητανε σε πολύ ασχημη κατασταση.Ξερεις όλα οσα μας λεγανε οι γιατροι.Τα μηχανηματα τους κρατουσανε στην ζωη.Δεν ειχανε ελπιδες.Ξερω ότι είναι δυσκολο,περναω ακριβως την ιδια φαση αλλα πρεπει να φανουμε δυνατοι.Τωρα πρεπει να ημαστε δυνατοι για χαρη τους.»Ο Ναιαλ του χαμογελασε απαλα και χωθηκε μέσα στην αγκαλια του. «Σςςς όλα θα πανε καλα.»Μετα από μια ωρα εφτασαν στον νοσοκομειο.Τακτοποιησαν τα χαρτια που επρεπε να υπογραψουν και τωρα σειρα ειχε το νεκροταφειο που θα πηγαινανε από κει να παρουνε τους τεφροδοχους.Οταν φτασανε εκει επικρατουσε η απολυτη ησυχια.Πηγανε μέσα στο παρεκλησι και φωναξανε τον παπα. «Εσεις πρεπει να ειστε τα παιδια του αεροπορικου δυστηχηματος εε?»Τους ρωτησε λυπημενος. «Ναι.»Απαντησε ο Λουι πνιγοντας το κλαμα που εκανε την εμφανηση του. «Λυπαμαι πολύ για την απωλια σας.»Προσθεσε ο παπας.Τα αγορια κουνησαν καταφατικα τα κεφαλια τους με ένα απαλο χαμογελο.Ο παπας τους εκανε νοημα να τον ακολουθησουν.Πηγανε μέσα στο παρεκληση και τους εδωσε έναν έναν την τεφρα των γονιων του.Κανενας του δεν εκρυψε την λυπη του.Ο Ναιαλ και ο Χαρυ κλαιγανε με λυγμους ενώ οι αλλοι τρεις ειχαν πλημμυρησμενο προσωπο από τα δακρυα.Μολις τα πηρανε τον χαιρετησανε και πηγανε στο αμαξι τους.Η ευχη των γονιων τους ητανε να αποτεφρωθουνε και να τους σκορπισουν από ένα ψηλο μερος στον αερα.Οσο ητανε στο αμαξι ολοι τους κλαιγανε.Πηγανε σε ένα λοφο για να τους σκορπισουν.Ο ενας προσπαθουσε να ηρεμησει τον αλλον.Το καλο ητανε ότι ειχανε ο ενας τον αλλον και η αγαπη τους για τον καθενα ξεχειλιζε.Οταν φτασανε σπιτι όμως,ο καθενας πηγε στο δικο του.Ητανε αρκετα χαλια ολοι τους και το καλυτερο ητανε να μεινουν για λιγο μονοι.Ετσι περασε αυτή η μερα.Το κάθε αγορι στο σπιτι του να κλαιει και να θυμαται τους γονεις του.Αυτο όμως δεν σημαινε ότι θα εμενα ετσι για παντα.Την επομενη μερα όλα ητανε διαφορετικα.Ο Χαρυ κοιμοτανε κατω από το ασπρο παπλωμα.Τα παιδια μπηκανε μέσα στο δωματιο του αργα,εχοντας ένα τερασρτιο χαμογελο στο προσωπο τους.Ειχανε κλειδια από τα σπιτια τους.Μολις μπηκανε μέσα,ο Ναιαλ κρατοντας μια κιθαρα αρχιζε να παιζει μουσικη.Ολοι τους τραγουδουσαν χαμηλοφωνα. «Itstimetogetupinthemorning.Wejustmadeabreakfastforyou.Wedrovesomanymilestogetit…»Και φτιαξανε εκεινη την στιγμη ένα τραγουδακι για να τον ξυπνησουν.Αλλα το μονο που εκανε ηταν απλα να κουνιεται ελαφρως οποτε τα αγορια αυξησαν την ενταση,ορμηξαν πανω στο κρεββατι και χοροπηδουσαν τραγουδοντας ξανα τους ιδιους στιχους.Στην συνεχια χαμηλωσαν τον τονο τους και ο Χαρυ σηκωθηκε αποτομα. «Itstimetogetuuuup.»Ειπε φωναχτα και οι αλλοι αρχισαν να γελανε.Σημερα κανανε πολλα και τρελα πραγματα.Πραγματα που ειχανε καιρο να κανουνε ακομα και στην Αμερικη που ητανε.Οταν πεθαναν οι γονεις τους μπορει να μην το εδειξαν αλλα κατά βαθος ηξεραν ότι ειχανε αλλαξει.Τωρα βεβαια αποφασησαν ότι επρεπε να ξαναβρουνε τον παλιο τους εαυτο.Ητανε ολοι τους στην κουζινα,ορθιοι,ντυμενη.Ητανε απογευμα. «Εγω λεω να παμε λουνα παρκ.»Ειπε ο Λιαμ. «Ρε πας καλα?Εικοσιπεντε χρονων γομαρι θα πας σε λουνα παρκ?»Ειπε ο Ζειν πινοντας νερο. «Γιατι ρε το δικο σου το σημερινο που πηδουσες από δω και από κει στο κρεββατι για να με ξυπνησεις καλυτερο ητανε?Και εξαλλου τα λουνα παρκ δεν εχουνε ηλικια.»Προσθεσε ο Χαρυ.Ο Λιαμ τον κοιταξε και κουνησε τα χειλη του λεγοντας ‘’σε αγαπω’’.Ο Χαρυ γελασε. «Ωραια παμε εκει τοτε να δω τι θα καταλαβετε.»Ειπε ο Λουι και κατευθηνθηκε προς την πορτα. «Ελα ρε Λου μην κανεις ετσι.Θα εχει και ωραια κοριτσακια.»Ειπε ο Χαρυ με ένα προστυχο βλεμμα κοιτοντας τον Λουι που φορουσε το μπουφαν του.Ο Ναιαλ πηγε διπλα του και τον σκουντηξε. «Αν μας ξανα κανεις ρεζιλι όπως την προηγουμενη φορα δεν θα σε αφησω να φας για μια βδομαδα.»Ο Χαρυ γελασε και μαζι του και οι υπολοιποι.Ο Ναιαλ τους κοιταξε παραξενεμενος και σουφρωσε τα φρυδια. «Ρε Χοραν,αυτό ητανε απειλη για σενα όχι για αυτό το ανορεξικο.»Αποκριθηκε ο Ζειν και ολοι γελουσανε ενώ ο Χαρυ σοβαρεψε και τον κοιταξε πειραγμενος αλλα με ένα χαμογελο στα χειλη του. «Μιλησε και ο χοντρος.»Ο Ζειν γελασε πιο πολύ και ορμηξε πανω του.Αρχησανε να πειραζονται.Ο Λουι τους επιασε για να τους σταματησει. «Αντε ρε πενταχρονια πρεπει να φυγουμε.»Σταματησανε και αφου φορεσανε τα μπουφαν τους φυγανε.Φτασανε στο λουνα παρκ.Βγαλανε εισιτηρια,πηγανε πηρανε να φανε και στην συνεχια δοκιμαζανε οτιδηποτε παιχνιδι εμφανιζοταν μπροστα τους.Τωρα ητανε μπροστα στο τρενακι του τρομου. «Η αληθεια είναι ότι δεν θελω να μπω.»Ειπε ο Ναιαλ κοιτοντας την τεραστια ψευτικη φιγουρα ενός γοριλα εξω από το τρενακι του τρομου. «Πες μου ότι φοβασαι?»Τον ρωτησε ο Χαρυ σοβαρος όπως και οι υπολοιποι. «Δεν είναι ότι φοβαμαι απλα δεν μου αρεσει και δεν θελω να μπω.»Ο Λιαμ γελασε. «Ελα ρε ωραια θα είναι.Θα εισαι μαζι μας.Και δεν χρειαζεται να κρυβεις το ότι φοβασαι.Φαινεται ότι φοβασαι σε εμας μιλας.»Τα αγορια χαμογελασαν στον Ναιαλ. «Καλα θα μπω αλλα μονο για σας.»Ο Λουι εβαλε το ένα χερι του γυρω από τους ωμους του και τον κολλησε πανω του.Οταν βγηκανε από το τρενακι ο μονος που χαμογελουσε ητανε ο Ναιαλ ενώ ολοι οι αλλοι ηταν σοβαροι διοτη φοβηθηκαν. «Αυτό το πραγμα που αυτος δεν ηθελε να μπει γιατι φοβοτανε και τωρα που βγηκε γελαει και εμεις που υποτιθεται ημασταν μια χαρα,εχουμε τρομοκρατηθει μπορει να με τρελανει.»Ειπε ο Ζειν τριβοντας το κεφαλι του.Ο Ναιαλ γελουσε και τους κοιτουσε. «Τελικα ειμαι ο πιο ατρομητος από ολους σας.» «Καλα τραγουδα.»Ειπε ο Λουι φτιαχνοντας το παντελονι του.Ο Ναιαλ αρχισε να τραγουδαει και ο Λιαμ με τον Χαρυ αρχησαν να γελανε.Στο τελος πηγανε να πιουνε κατι σε μια καφετερια που ειχε μέσα το λουνα παρκ.Ο Λουι με τον Χαρυ σηκωθηκανε από το τραπεζι και πηγανε στο μπανιο. «Που πατε?»Ρωτησε ο Λιαμ πινοντας. «Στο μπανιο.»Απαντησε ο Χαρυ. «Καλο κατουρημα.»Αποκριθηκε ο Ναιαλ και αρχησε να γελαει.Ο Λιαμ και ο Ζειν τον κοιταξανε γελοντας κουνοντας το κεφαλι τους δεξια και αριστερα.Ο Χαρυ με τον Λουι ητανε μέσα στο μπανιο.Ο Χαρυ σκουπιζε τα χερια του ενώ ο Λουι ακουμπησμενος στον τοιχο τον κοιτουσε σοβαρος. «Νιωθω το βλεμμα σου καρφωμενο πανω μου και δεν είναι ευχαρηστο.»Ειπε ο Χαρυ με ένα απαλο χαμογελο.Τον κοιταξε. «Τι εγινε προχτες το βραδυ?»Ο Χαρυ σκοτεινιασε. «Τι εννοεις?» «Ξερεις πολύ καλα τι εννοω Χαρυ.Το βραδυ που γυρησαμε από το κλαμπ ησουνα τρομακρατημενος.Και ξερω ότι δεν ηταν λογω της κολωνας που επεσε.Εχεις ένα μικρο θεματακι όταν κοιμασαι να παραμιλας.»Ο Χαρυ εσκυψε το κεφαλι του και πηρε μια βαθια ανασα.Μετα τον ξανα κοιταξε. «Λου δεν θελω να μιλησω ενταξει?Σας ειπα τι εγινε.Δεν ξερω γιατι δεν με πιστυεις…»Ο Λουι τον διεκοψε. «Ειδες καποιον να κανει κατι.Τι?»Ο Χαρυ βουρκωσε.Ο Λουι ηρθε κοντα του.Εξακολουθουσε να είναι σοβαρος. «Ειδα…Έναν αντρα να σκοτωνει καποιον.»Ο Λουι ανοιξε διαπλατα τα ματια του.Ακουμπησε παλι πισω στον τοιχο καθς κοιτουσε τον Χαρυ να κλαιει. «Στην αρχη τον ειδα που τον κυνηγουσε και πηγα να βοηθησω αλλα δεν προλαβα.Του ειχε επιτεθει και…Τον ετρωγε.»Σταματησε και ακουμπησε στον νεροχυτη κοιτοντας τον Λουι με πλημμυρησμενα ματια.Ο Λουι τον κοιτουσε αποσβολωμενος. «Ητανε μακρια μου αλλα μπορουσα να καταλαβω τι του εκανε και δεν ητανε φυσιολογικο.Τον δαγκωνε επανελημενα.Και την στιγμη που εκανα ένα βημα για να παω κοντα τους,η κολωνα επεσε και ανατηναχτηκε.»Πηρε μια βαθια ανασα και σκουπησε τα ματια του. «Αυτό ειδα.Και δεν ηθελα να το πω σε κανεναν σας.Ηθελα και θελω να το ξεχασω.»Ο Λουι πηγε γρηγορα προς το μερος του και τον αγκαλιασε. «Επρεπε να μας το πεις.Κατι τετοιο δεν πρεπει να το κρατας μέσα σου.»Απομακρυνθηκαν. «Πρεπει να με ειδε.»Ειπε ο Χαρυ σοβαρος. «Τι?» «Ναι.Οταν μπαιναμε στο αμαξι,πριν φυγουμε ειδα καποιον να με κοιταει αλλα το περιεργο είναι ότι ο δολοφονος ητανε αντρας ενώ αυτος που με κοιτουσε μου φανηκε γυναικα.» «Γυναικα?Χαρυ εχω πραγματηκα πανικοβληθει με όλα αυτά.» «Και εγω.Δεν ξερω ποιος,ποια μαλλον με ειδε αλλα το σιγουρο είναι ότι δεν είναι για καλο.Μπορει να ητανε μαζι του και τωρα να μπλεξω.» «Όχι μην σκεφτεσαι ετσι.Ολα καλα θα πανε.Τιποτα δεν θα συμβει.Ητανε απλα μια ασχημη στιγμη.»Κοιταχτηκανε,αγκαλιαστηκαν μια τελευταια φορα και στην συνεχια κατευθηνθηκαν προς την εξοδο.Καθως πηγε ο Χαρυ να ανοιξει την πορτα,καποιος την ανοιξε με δυναμη και μπηκε μέσα.Οι δυο τους σταματησαν αποτομα και ο Χαρυ κοκαλωσε.Του ηρθε η εικονα του αντρα δολοφονου.Γουρλωσε τα ματια του και αρπαξε από το χερι τον Λουι και τον τραβουσε σιγα πισω.Ο μαυροφορεμενος αντρας τους κοιτουσε με ειρωνικο χαμογελο. «Εσυ πρεπει να εισαι ο Χαρυ.»Ο Λουι κοιταξε τον Χαρυ και καταλαβε από την εκφραση του ότι είναι ο δολοφονος.Ο Χαρυ αφου σιγουρευτηκε ότι ητανε αυτος,ξεροκαταπηνε και ανασαινε γρηγορα όπως και ο Λουι. «Από χτες σε εψαχνα.» «Τι θελεις?»Ρωτησε ο Χαρυ με κομμενη την ανασα. «Εσυ τι πιστευεις ότι θελω?»Του απαντησε και τα ματια του μαυρησαν.Ο Λουι και ο Χαρυ ακουμπησαν πισω στον τοιχο σοκαρησμενοι. «Τι πιστευεις πως θελω?»Ο Χαρυ ξεροκαταπιε. «Να με σκοτωσεις.»Ο μαυροφορεμενος αντρας κουνησε καταφατικα το κεφαλι του. «Ακριβως.Αλλα στα σχεδια μου ειχα να σκοτωσω μονο εσενα αλλα τωρα είναι εδώ και το φιλαρακι σου οποτε…Δεν εχω άλλη επιλογη.»Τα δυο αγορια βουρκωσαν καθως κοιταζαν ο ενας τον αλλον.Μετα τον κοιταξαν παλι. «Δεν θα σας σκοτωσω και τους δυο μαζι.Θα σκοτωσω πρωτα τον έναν για να πονεσει πιο πολύ ο άλλος.Και ο πρωτος θα είναι ο Λουι.»Και τον κοιταξε ειρωνικα.Ο Χαρυ μπηκε μπροστα του.Ο Λουι προσπαθουσε να τον διωξει από μπροστα του αλλα δεν τα καταφερνε. «Ωωω αληθινη φιλια.Συγκινηθηκα.»Τους ειπε ειρωνικα.Και με μια γρηγορη κινηση βρεθηκε μπροστα του,αρπαξε τον Χαρυ,τον πεταξε απεναντι στον τοιχο και αρπαξε τον Λουι από τον λαιμο,τον εφερε κοντα του και ητανε ετοιμος να τον δαγκωσει. «Όχι,μηηη,σε παρακαλω μηηη.»Φωναζε ο Χαρυ μη μποροντας να σηκωθει. «Πολύ αργα.»Του ειπε ο αντρας και ητανε ετοιμος να δαγκωσει και να ρουφηξει την ζωη του Λουι.
