Söz Veriyorum Elif'im... | oneshot

Dönmez artık, dönmez o...

Adam, bohçasını alıp çıkmıştı evden. Gitme zamanı gelmişti. Son kez Elif'le vedalaştığında yüreğine bir hüzün çökmüştü.

"Söz veriyorum Elif'im, sana İstanbul'dan mektuplar yazacağım."

Elif ağlamamaya çalışıyordu, "Geri gelecek misin?"

"Geleceğim Elif'im, annem iyileşsin geleceğim. Söz..."

Mehmet köyü ve Elif'i dağların ardında bıraktığında bir ağırlık çökmüştü üzerine. Ağır olan sırtında taşıdığı bohçası mıydı, yoksa Elif'e verdiği sözler miydi bilmiyordu.

Elif o günden sonra umudunu hiç kesmemişti Mehmet'ten, tek tesellisi haftada bir gelen mektuplardı. Hepsini saklayıp tekrar tekrar okur, sanki karşısında Mehmet'i varmış, kendisi yaşadıklarını anlatıyormuş gibi onun sesini duyardı her bir harften.

Mehmet'e bir yandan kızgındı, onu bırakıp gitmesine kızgındı. Bunu düşündüğü zamanlar annesini iyileştirmek için gittiğini hatırlıyor, biraz olsun yumuşuyordu.

Ancak Mehmet gittikten sonra hayatı eskisi gibi olmamıştı, başında sürekli onu evlendirmeye çalışan bir babası vardı ve Elif'in aksine, Mehmet'in dönmesini bekleyecek gibi durmuyordu.

"O çocuğu hiç gözüm tutmamıştı zaten. Baksana, bıraktı gitti seni."

Bir süre sonra, Elif'in babasına karşı direnmesini sağlayan tek dayanağı da gitti.

Mektuplar artık yoktu.

Başta vakti olmamıştır diye düşünmüştü ama bu gecikme süresi aylara çıkınca endişelenmişti.

Onu bırakmış mıydı?

Bu sorunun cevabını bulmaya, ne aylar ne de yıllar yetmişti. Geçen yıllara rağmen Mehmet'ten tek bir haber dahi gelmemişti.

Elif'in artık direnecek gücü kalmamıştı.

Belki de Mehmet'i beklemek başlı başına bir hataydı.

En sonunda direnmeyi bıraktı ve babasının sözünü dinledi...

~Son~

Angst oneshot yazmadım da demem artık XŞĞÖKSWQĞÇLÜX

Bu aslında Türkçe ödeviydi ben de harikalar çıkarınca dedim ki "Neden bunu watty'de yayımlamıyorum?"

Eksiklerim varsa söyleyin lütfenn

Kendinize çok çok çok çokkk iyi bakın

Görüşürüzz!