ကျွန်တော့နာမည် မောင်စိုးမြင့်ဖြစ်ပါတယ်။
ကျွန်တော်က ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ နာမည်ကေျာ်ပေါ့။
ဘယ်နေရာမဆို ပါလို့။
တစ်နေ့ကျွန်တော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတာ သွားခါနီး အိမ်ရှေ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် အိမ်ပြောင်းလာတာတွေ့တယ်။
ချောချောလှလှလေးဆိုတော့ မျက်လုံးက တန်းတွေ့တာပဲ။
အဲ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သိချင်တာနဲ့ အကူအညီပေးသလိုနဲ့ ဝင်ရောတာပေါ့။
စိုးမြင့်- အသစ်ပြောင်းလာတာလား မသိဘူးဗျ
ကောင်မလေး- ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်။
စိုးမြင့်- ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော့နာမည်က စိုးမြင့်ပါ အရှေ့က အိမ်မှာ ကျွန်တော်နေပါတယ်။ လိုတာရှိရင်ပြောပါ။ ကျွန်တော်တတ်နိုင်တာရှိရင် ကူညီပါ့မယ်။
ကောင်မလေး- ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါ။ကျွန်မ နာမည်က စန္ဒာပါ။
စိုးမြင့်- ဟုတ် မ စန္ဒာ။ ဒါနဲ့ တစ်ယောက်တည်းနေမှာလားမသိ။
စန္ဒာ- သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စုပြီး နေမလို့ပါ။ သူတို့က နောက်ရက်မှ လာမယ်ထင်တယ်။ အခုတော့ ကျွန်မ တစ်ယောက်တည်းပေါ့။
စိုးမြင့်-အော်အဲ့လိုကိုး။ လိုတာရှိရင် ကျွန်တော့ပြောပါ သွားစရာရှိလို့ သွားလိုက်ဦးမယ်။
စန္ဒာ- ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်။
ကျွန်တော်လည်း အပျော်တွေနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဆီ ရောက်သွားတာပေါ့။
နောက်ရက်ကြ အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံကြားတာနဲ့ ဆင်းကြည့်တော့။ ဟိုနေ့က ကောင်မလေး စန္ဒာဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။
စန္ဒာ- အစ်ကိုစိုးမြင့် အိမ်သော့လေး ထားခဲ့လို့ရမလား။ ညီမက ကျောင်းသွားရတော့မှာမလို့ သူငယ်ချင်းတွေလာရင် သော့မရှိဖြစ်မဆိုးလို့ အစ်ကို့ဆီထားခဲ့မလို့။
စိုးမြင့်-ဟုတ်ကဲ့ရပါတယ်။ မစန္ဒာက ကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ကြတော့လည်း အချောပဲ။
စန္ဒာ-အစ်ကိုကတော့ မြှောက်နေ။
စိုးမြင့်-တကယ်ပါဗျာ။ မမြှောက်ရပါဘူး။
စန္ဒာ- နောက်မှ မုန့်ဝယ်ကျွေးပါ့မယ်။ အခုတော့ နောက်ကျမဆိုးလို့ သွားပြီ။ ကားလည်း ကြပ်မဆိုးလို့။
စိုးမြင့်- ဟုတ်ကဲ့ ဖြေးဖြေးသွားပါဆရာမ။
ဆရာမလေး စန္ဒာရဲ့ လမ်းလျှောက်သွားတာကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်မိကာ ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း ဖင်ကြီးတွေကို လှုပ်သွားတာ ကြည့်ရင်း အောက်က အငယ်ကောင်က နိုးလာ။ စိတ်လျော့ရင်း မနက်စာစားရင်း လုပ်စရာရှိတာ လုပ်နေလိုက်တာပေါ့။
