Maankits POV
Het was nu al drie dagen geleden dat ze Bladkit gezien had. Ze miste haar zusje, het voelde net manen. 'Mag ik het kamp ondekken, mam?', vroeg ze. 'Wees voorzichtig... en Duisterhart niet lastig vallen!-Duisterhart was hun medicijnkat, en Maankit had bessen tegen kruiden geplet uit frustratie haar zusje amper nog te zien. Mosster kwam langs haar met een kwade blik op Regenpels. Ze fluisterde haar commandant wat toe en hij gromde en keek naar haar. 'Wie is je vader, kleintje, en wat doe je hier, in de leider's hol?', vroeg hij. 'Dat weet ik niet meer!', jammerde Maankit. Geen kat wist hoe hard ze loog. Ze kon zich elk detail herrineren. Regenpels keek haar medelevend aan. 'Ik vroeg het je moeder ook. Zij zei dat hij dood was...-Hij happte naar adem- het spijt, me Maankit...', miauwde hij zachtjes. Ze knikte. 'Weet ik wel...', loog ze. Er klopte min iets van Maanbloem's verhaal als van het hare. Mosster stapte voor haar commandant. 'Ik ga naar de wolken kijken' Het deed haar pijn zoveel leugens voor haar leider te brengen. Ze gleed naar de Rivierclan-grens. Daar zag ze een zilveren poes, snel verstopte ze zich in de struiken. 'Bah! Ik ruik schaduwclan. Vermengd met melkgeuren...', deelde ze een bruine kater mee. 'Ja, Zilverentraan. Ik kijk wel', besloot de bruine kat. Maankits hart bonzde in haar keel. Opeens werden zijn ogen groot. 'Ik...het is maar een eenling, en...hij zit niet op ons territoria', miauwde hij vlug. Maankit keek naar zijn donkere staart. Zilverentraan knikte. 'Goed, Bruinstaart, als jij het zegt...', miauwde de zilveren poes.
