Ik mis de sterren, de maan en de lucht,
maar het leven gaat gewoon door,
deze keer met een extra lange zucht.
Dan toch zie ik je staan,
zo hoog en zo ver op die sterrenbaan.
De schittering van jouw lach,
brengt me helemaal van mijn slag,
ik weet dat jij dat zag.
In de schaduw van het bestaan
en in de stilte van de maan,
beslis ik om te gaan.
Dan schijnt mijn lichtje minder fel,
al lijkt het gedoofd,
het gloeit nog wel.
R
