Bu dondurucu soğuktan etkilenmiş olan yaklaşık 15 hanelik kasabanın çılgın diye tabir edirn kısmı donarak can vermiş ;kalanlar bu soğuktan yılıp sıcak yerlere göç etmişlerdi. Ortalama 50 kişinin barınma ihtiyacını karşılayan kasaba bir anda sessizliğe teslim olmuştu. Çok iyi komşulukları olan aileler dağılmıştı. Ya şehre iniyor ya da çeşitli akrabalarının met edilen yerleşim alanlarına göç ediyorlardı. Rahatsızlık duymamak içten değildi fakat bu durum daha fazla can almadan bu faciaya bir son gerekliydi. Hem zamanın geride kalmış hatta var olmayan teknolojisi hayatı böylesine zorlaştırırken bir dur demek çok meşakatli duruyordu. Gel zaman git zaman kasaba terkedilmiş halde yaşlanmaya bırakıldı. Kasabanın en genç sakinleri iki çift. İki yeni evli çift... Yaşlarının yalınlığından dolayı aralarından su sızmayan bu iki çift zorunlu göçün mesafeler koyması üzerine birbirlerinden ruhen de uzaklaşmışlardı. Hiç arayıp sormayacak kadardı soğukluk. Otuzlu yaşlara geldiklerinde evlat sahibi olmanın zamanının geldiğini düşünen çiftler yaşam koşullarını iyileştirerek ve geçmişi siğneye çekerek hayatlarına devam ettiler. Birbirlerinden habersiz benzer hayatlar yaşıyorlardı. Çoluk çocuk derken zaman geçiverdi. Çiftler kırklı yaşlara geldiğinde her iki ailenin de 17 ve 19yaşlarında çocukları vardı kız olan 17 erkek olan 19 yaşlarındaydı. Üniversite sınavlarının yoğunluğuna kendilerini kaptıran gençler birbirlerinden be kaderin onların yollarını kesiştireceğinden habersiz hayallerinin kesişim noktası için nefes dahi almaksızın çalışıyorlardı. Kuşkusuz geleceklerini kurmaya başlamışlardı.
