Merhaba nasılsınız ben iyiyim bu aralar pek aktif değilim son olaylardan biraz yara aldım ve kendi hayatıma odaklanmaya çalışıyorum bu kitaba yeni bolum atmak istedim sorgulamayin iyi okumalar
Ben lalisa manobal annem ben küçükken ölmüş babam bu durumdan kardeşimi suçlu bulmuştu çünkü onu dogururken olmustu annem yedi veya sekiz yaşlarındaydım babam depresyona girmis bizimle konusmuyor işten gelip odasına çekiliyor ve saatlerce ağlıyordu
Hep kardeşimi suçluyordu unutamıyorum bir gun ikimizde okuldan gelmistik hizmetli babamın bizi çalışma odasında beklediğini söylemiş ve gitmişti kardeşim ve ben ise heycanla yukarıya çıkıp en guzel giysilerimizi gitmiştik babamla cok görüşüyorduk
Bizi odasına çağırdığın da ilk defa bu kadar heycanlanmıştı kardeşim son kez uzerimi düzeltip kapıyı açtım iceriye girdik babam ayaga kalkıp karşımıza dikildi yanıma gelip saçlarımı okşadı gülümsedim gülümsedi kardeşime baktığında dudakları düz bir hal aldı kaşları çatıldı elini saçlarımdan cekip kardesime uzattı onunda saclarını sevecek sanıyordum... Ama babam sert bir tokadı indirdiğinde kardeşim yere düştü
Babam gür bir sesle korumalarına seslendi ve beni yanına cekip arkasına aldı ben daha ne olduğunu anlamadan adamlar kardeşimin minik kollarını tutup kaldırdı gözlerinden yaşlar akıyordu
Adamlar onu alıp dışarıya çıktığında babam bana döndü "lalisam benim güzel kızım sen asla onun gibi olmayacaksın sen hep başarılı olacaksın sen benim gibi olacaksın" eğilip saçlarıma bir öpücük kondurdu ve geri cekildi odanın kapısını kapatıp kilitledi ne olduğunu kavrayamamıştım
Babam neden onu sevmiyor neden annemin ölümün de onu suçluyordu anlamıyordum küçüktüm babama karşı gelwmezdim o odada bekledim saatlerce gelip kapıyı açmasını
Koltukta uyuya kalmıştım en son ama gozlerimi açtığımda kendi odamdaydım hizmetliler siyah kıyafetler giyinmisler ve yakalarına kardeşimin siyah beyaz bir fotoğrafını asmışlardı ne olduğunu bilmiyordum ama banada siyah kiyafetler giydirip yakama kardesimin resmini astilar sonra bir mezarlığa geldik
Kardeşimi öldürmüştü simdi ise büyümüştüm hala uzerimde koyu renk kıyafetler cebimde ise o eski fotoğraf vardı ve yine o mezarın başındaydım ağlamıyorum çünkü yemin etmiştim aglamamaya yemin etmistim elimdeki çiçekleri merazlığın başına bıraktım ve toprağı avuçlarım içine aldım
Derin bir nefes verip geri bıraktım ellerimi silkeledim ve arabama doğru yürüdüm
Emliyet kemeri bağlarken cama tıklanma sesi ile bakışlarımı cama cevirdim lanet adam burda bile rahat vermiyordu camı yavaşça açıp ona doğru baktım
"Ne istiyorsun jeon?" Bıkınlıkla bir nefes verdim arbaya doğru eğildi
"Benim ne istediğim gayet açık bayan manobal karşılığında siz ne istiyorsunuz onu söyleyin" gozlerimi devirip ellerimi cebime yerleştirdim sigara paketini çıkaracakken bana uzattığı paketten bir dal alıp dudaklarima yerleştirdim biraz daha egilip cakmakla sigarami yakti
"Sana daha öncede soyledim karına söyledigim gibi istediğiniz olmayacak"
"Ah hadi ama manobal o kadar kötü durumda ki onu gorsen sen bile acırsın bir şans ver ona sana çok aşık"
"O aptal beni sadece takıntı haline getirmiş aşk diye bir şey yoktur"
Bıkkınlıkla bir nefes verdi ve yaşlandığı yerden geri çekildi
"Jennie kendine ortaklar toplamaya başladı bile seni gerçekten yok etmek istiyor" alayla yuzune baktım
"En dişelenme ben hallederim" göz kırptıp
"Min yoongi" derin bir nefes aldı "kim taehyung yakın arkadaşı ve min yoongi jennie ortaklarından biri oda seni yok etmek istiyor" güldüm
Kim bana daha önce bahsetmişti min yoongi bizim tarafımızdaydı bir ajandı "dikkat et!" Dedi jeon son kez ve geri cekildi arabayı çalıştırıp şirkete sürdüm
Devam edermiyim bilmiyorum 10 oy alırsa belki
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LALIESTA / Taelisa
Fanfiction"Ben insanları değiştirmeye çalışmam oldukları gibi reddederim"
