Κάποιος μου είπε πως οι πληγές μας κάνουν όμορφους ανθρώπους, μα εγώ δεν αισθάνομαι όμορφη ψυχολογικά. Οι πληγές που αισθάνομαι είναι σαν μεγαλώνουν ανά διαστήματα, έτσι για να την νιώθεις, και στην συνέχεια να κλείνει στιγμιαία. Σαν να παίρνουν βαθιές ανάσες. Ξανά και ξανά. Και όσο ανασαίνουν, η ψυχή μου τόσο ασχημαίνει..
Και όση ώρα κάθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι, με την θέα των χρωματιστών ποδιών μου, οι πληγές αυτές ανασαίνουν βαριά. "Χαζή", η πρώτη λέξη που έγραψα πάνω στο δέρμα μου, με ροζ χρώμα. Γιατί ροζ; Απλά ταιριάζει. Γιατί χαζή; Απλά είμαι.
Ποιος άνθρωπος επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος πολλές φορές; Ο χαζός. Ξέρει ότι ήταν λάθος, ξέρει πολύ καλά για πιο λόγο ήταν λάθος, μα αυτός το ξανάκανε, και το ξανάκανε, και το ξανάκανε.. Και όταν το ξανάκανε, το σκέφτηκε; Φυσικά και όχι. Γιατί να το σκεφτεί άραγε; Είχε καιρό να κάνει ένα λάθος. Προφανώς και δεν περίμενε να ήταν λάθος. Μα όταν το κατάλαβε.. ήταν πλέον αργά. Τόσο αργά που οι γύρω σου σε βλέπουν οριστικά αλλιώς. Τόσο αργά που πλέον δημιούργησαν μια δική τους εικόνα για σένα. Μια εικόνα που δεν είσαι εσύ. Η πρώτη πληγή.
"Ανόητη" η δεύτερη λέξη. Με μωβ χρώμα.
"Ηλίθια" η τρίτη λέξη. Με πράσινο χρώμα.
"Μαλακισμένη" η τέταρτη λέξη. Με πορτοκαλί χρώμα.
Κάποιος άλλος με ρώτησε, πώς θα εκτιμούσα τις όμορφες μέρες δίχως να ζούσα τις άσχημες; Δεν απάντησα εκείνη την στιγμή. Δεν είχα σκοπό να απαντήσω. Είχε δίκιο. Γι' αυτό και κάθε λέξη που αντιπροσωπεύω εγώ τον εαυτό μου είναι χρωματιστή. Βασικά όχι επειδή απλά ταιριάζουν, απλά είναι χρώματα, και τα χρώματα σου φέρνουν ευτυχία. Και το μαύρο σου φέρνει ευτυχία, σε κάποια άτομα τουλάχιστον.
Το έχουν παρεξηγήσει αυτό το χρώμα, αν και η αλήθεια είναι πως δεν είναι απλά ένα χρώμα. Είναι όλα τα χρώματα μαζί. Και ίσως σύντομα συναντήσω όμορφες μέρες.
"Δεν αξίζεις" η πρώτη φράση. Δεν αξίζω τώρα. Αυτό εννοώ. Γιατί δεν αξίζω; Πραγματικά δεν υπάρχει κάποιος λόγο να δικαιολογηθώ, απλά έτσι αισθάνομαι τώρα.
"Σκέψου". Μια υπενθύμιση.
"Σκέψου πριν δράσεις." Πράγμα που σπάνια κάνω.
"Γιατί δεν κλαις;" Ρώτησα.. Δεν έκλαιγα όσο ξέσπαγα στα πόδια μου. Απλά καθόμουν στο κρεβάτι, ημίγυμνη, με τους μαρκαδόρους πεταμένους στο στρώμα, και με τα χέρια μου αυτομάτως να πιέζουν κάθε λέξη που έγραφα. Κάθε λέξη ένα αναμνηστικό λάθος, και ένα ανατρίχιασμα. Και όταν δεν μου ερχόταν άλλη λέξη; Απλά μουτζούρωνα. Μουτζούρωνα τόσο ασυναίσθητα, σαν να ήθελα να διαγράψω την ανάμνηση. Εκείνο το λάθος.
"Σ' αρέσει;" ήταν μια άλλη ερώτηση. Αν μ αρέσει τι; Αυτό που κάνω στον εαυτό μου τώρα; Ναι, μ αρέσει. Είναι τόσο όμορφη η θέα των ποδιών μου, γεμάτο λέξεις.. Χρωματιστές λέξεις και μουτζούρες.. Παρατηρώντας κάθε λέξη ή φράση, και να σκέφτεσαι γιατί την έγραψες, και όταν συνειδητοποιείς το γιατί, χαμογελάς. Χαμογελάς λυπηρά όμως, αλλά χαμογελάς.
Και το χαμόγελο αργεί να ξανάρθει όταν επικεντρώνομαι στην φράση: "γιατί τους απογοητεύεις;". Κολλάω. Κολλάω σαν μαλάκας, και σαν μαλάκας ανέχομαι την δεύτερη πληγή. Ίσως είναι ειρωνεία να πληγώνομαι επειδή τους απογοητεύω ενώ βρίζω τον εαυτό μου σε καθημερινή βάση.
Η πραγματική ειρωνεία όμως, είναι ότι δε θα τους ξανά απογοητεύσω ενώ το κάνω. Το κάνω και δεν το καταλαβαίνω, ή το κάνω χωρίς να σκεφτώ.. Γιατί; Γιατί εκείνη η στιγμή επικεντρώνομαι στο λανθασμένο εγώ μου. Την δικιά μου λανθασμένη απόλαυση. Ή ακόμα, λανθασμένη διασκέδαση.
Ξέρεις, ο καθένας απολαμβάνει διαφορετικές πράξεις. Σε κάποιους φανεί φυσιολογικό, σε κάποιους άλλους όμως; Να μη σε νοιάζει λες στον εαυτό σου.. Μα προσπαθείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου;
Σε νοιάζει και μάλιστα πολύ, και δεν μιλώ γενικά, δεν μιλώ για άγνωστα άτομα. Γραμμένους τους έχω αυτούς. Μιλώ για εκείνα τα άτομα που είναι δίπλα μου. Για εκείνα τα πλάσματα με τις διαφορετικές αντιλήψεις και σκέψεις. Για εκείνα τα ον που βλέποντας κάθε σου πράξη ζωγραφίζουν στο μυαλό τους μια εικόνα σου, μια εικόνα που εσένα σε πληγώνει αλλά τους αφήνεις να την τελειοποιήσουν, χωρίς να τους δείξεις πως αυτό που ζωγραφίζει είναι άσχημο. Δεν τους λες σβήστο και ξεκίνα από την αρχή. Μα τους αφήνεις και εσύ κάθεσαι σαν θεατής από πίσω τους.
"Σταμάτα" υποτίθεται ήταν η τελική λέξη. Μα εγώ δεν σταμάταγα.. έγραφα, και έγραφα. Τις ίδιες λέξεις και φράσεις, μουτζούρες από εδώ και από εκεί. Όσο ακουγόταν η μουσική εγώ συνέχιζα να λερώνω τα πόδια μου.
"Σε μισώ". Με μισώ γι' αυτό που είμαι. Είμαι ένα πλάσμα με πολλές χαρακτηριστικές ανασφάλειες. Κάποιοι μου λένε ότι αξίζω, άλλοι ότι είμαι ένα αθώο πλάσμα, ότι έχω αγνή ψυχή, ότι και ότι και ότι.. Εγώ γιατί δεν τα αισθάνομαι έτσι; Γιατί δεν χαίρομαι που κάποιοι με βλέπουν έτσι; Απλά με μισώ.
