နာရီက ည ၁၂ နာရီထိုးျပေနေတာ့ အခန္းထဲမွာ သူတစ္ ေယာက္တည္း ေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတယ္။လက္ထဲမွာလည္းဖုန္းကို တကိုင္ကိုင္နဲ႕။
"တင္းေတာင္..."
ဖုန္းထဲကိုစာတိုေလးတစ္ေစာင္ဝင္လာတယ္။အခ်ိန္းအခ်က္စာေလးေရာက္လာေတာ့အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့အညိုေရာင္စင္းၾကားအိတ္ေလးကိုဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။ဘာမွသိပ္မပါတဲ့အိတ္ေလးကေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္။
အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔တံခါးကိုလက္ႏွစ္လုံးစာေလာက္ အသာေလးတြန္းဖြင့္ၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကေမေမထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့ ရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးျပဳတ္က်သြားေတာ့မလိုပဲ။ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္အေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့။အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနပုံရတဲ့ ေမေမကေသးေသးေလးပြင့္ေနတဲ့သူ႕တံခါးကိုသတိမထားမိရွာဘူး။တစ္ေရးနိုးေရထေသာက္တာပဲျဖစ္မယ္။အေပါ့အပါးလည္းသြားဦးမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွာပဲ။
သူ႕ဖုန္းထဲကိုလည္းစာတိုေလးေတြထပ္ေရာက္လာျပန္ တယ္။ဘာေၾကာင့္ေနာက္က်ေနရလဲဆိုတာကို ေနာက္ မွျပန္ရွင္းျပရဦးမယ္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီကေနလူမမိေအာင္ထြက္သြားဖို႔ကိုဦးစားေပးလုပ္ရမယ္။
ဆယ္မိနစ္ၾကာေတာ့ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားတဲ့ေမေမျပန္လာတယ္။ေမေမတို႔အခန္းတံခါးကျပန္ပိတ္သြားတယ္။ေနာက္ထပ္ဆယ္စကၠန႔္ေလာက္ေစာင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။အိပ္ေမာက်သံေတြျပန္ထြက္လာေတာ့ ဒါဟာအခ်ိန္ေကာင္းပဲ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ေလးကိုျပန္ကိုင္လိုက္တယ္။တံခါးကိုအသံမျမည္ေအာင္ ဖြင့္ၿပီးထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ေမေမတို႔အခန္းတံခါးကပြင့္လာျပန္တယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ လူေျပာင္းသြားတယ္။ေဖေဖထလာတဲ့အလွည့္ပဲ။ဒီလင္မယားေတြနည္းနည္းေလးေတာ့တစ္ မ်ိဳးပဲ။အိမ္စေဆာက္ကတည္းကအိပ္ခန္းထဲမွာဘာလို႔ သန႔္စင္ခန္းတြဲမေဆာက္ထားလဲ။
ေနာက္ေတာ့ေဖေဖအခန္းထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ျပန္ဝင္ဦးမွပဲ။ မဟုတ္ရင္ ည ၁၂ နာရီလည္းခြဲေတာ့မယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ သူလြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္အခန္းထဲကထြက္လာနိုင္တယ္။ေလွကားေရာက္ေတာ့ျပႆနာတက္ရတယ္။
YOU ARE READING
ဝမ်ခေါ်ရာလိုက်ခဲ့တဲ့ည
Randomမည်သည့် platform ပေါ်မှာမှ share ခြင်းမပြုရ။ Cover Photo Crd:
