"သက္ကရာဇ်ဆွေး!.."
မြတ်မဟာစံအိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးဟိန်းထသွားအောင်အော်လိုက်တဲ့အသံပိုင်ရှင်ကတော့တခြားသူမဟုတ်။ မြတ်မဟာစံအိမ်ရဲ့သခင်မကြီးဒေါ်အမရာမြတ်မောင်ပင်ဖြစ်သည်။ သူမအသံကြောင့် အပေါ်ထက်ကအိပ်ခန်းထဲမှာ လီးအတုနှစ်ချောင်းနဲ့ဆော့ကစားနေတဲ့ဆွေးတစ်ယောက် ဖီးလ်ပျက်သွားပြီးအောက်ထပ်သို့ပျင်းတိပျင်းရွဲဆင်းလာခဲ့သည်။ သူ့အမေဒေါသလည်းသူမသိတာမဟုတ် နှေးတုံ့နှေးတုံ့လုပ်နေသေး၏။
"သခင်လေး...သခင်မကြီးခေါ်နေပါတယ်
ဒေါသတော်တော်ထွက်နေပုံရတယ်"
လှေကားမှပျင်းရိစွာ တစ်လှမ်းချင်းဆင်းလာတဲ့သူ့ကို ကိုဥဿကလာပြောသောလည်းသူလစ်လျူရှုလိုက်သည်။ ကိုဥဿကသူ့ထက်ခြောက်နှစ်ခန့်ကြီးသည်။ သူ့ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့မေမေကအလုပ်ခန့်ပေးထားတာပင်။
"သခင်လေး...ခွင့်လွှတ်ပါ မဟုတ်ရင်သခင်မကြီးလက်ချက်နဲ့ကျွန်တော်တို့အကုန်သေလိမ့်မယ်"
ဥဿကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့သူ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကို bridal style ဆွဲပွေ့ချီကာအောက်ထပ်သို့ခေါ်သွားသည်။ ကိုဥဿဆီကရတဲ့ယောက်ျားဆန်ဆန်ကိုယ်သင်းရနံ့ကြောင့် ခုနကမပြီးသေးတဲ့သူ့စောက်ဖုတ်လေးကအရည်တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာသည်။ သူအောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ကိုဥဿရင်ခွင်ထဲသာမှီပြီးလိုက်ခဲ့သည်။ ကိုဥဿကသူ့ကိုဆိုဖာပေါ်တွင်ချကာ ဆိုဖာနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင်ရပ်နေသည်။
"ဆွေး မင်းကိုမေမေဘာပြောထားလဲ?! မင်းကအခုအသက်တောင်မပြည့်သေးဘူး ဘားသွားကလပ်တက်ကတတ်နေပြီပေါ့ ဟုတ်လား?!"
မေမေက သူကလပ်ထဲဝင်သွားတဲ့ဓာတ်ပုံတွေကိုသူ့ရှေ့ကိုပစ်ချကာ ဒေါသတကြီးအော်ဟစ်လိုက်သည်။ မေမေလွှတ်လိုက်တဲ့သူလျှိုကလည်းကလပ်ထဲထိဝင်ပြီးဓာတ်ပုံမရိုက်သွားလို့တော်သေးသည်။ မဟုတ်ရင်သူ့ကိုထိုကလပ်ထဲမှာ ယောင်္ကျားကြီးနှစ်ယောက်က ထောင့်ကျကျစားပွဲဝိုင်းတစ်ခုမှာ သူ့ကိုအလယ်ခေါင်ညှပ်လိုးပြီး သူကလည်းသွားရည်တွေကျတဲ့အထိ ဖာသည်မတစ်ယောက်လိုခံနေတာမေမေသိသွားလိမ့်မည်။
