Çok geçmeden annemin sesleri gelmeye başladı.
- İyice ruh gibi oldun kendine gel kızım artık , yoksa psikologla görüşeceğim.
Annemin konuşmaları sıkmıştı beni. Odama gittim ve kapıyı kilitledim. Yine o ve yine o çıkmıyor aklımdan . Unutmaya çalışsam da okulda da aynı sınıftayız. Her gün onu görmek öfkemi daha çok arttırıyor, ama o her o kızdan bahsettiğinde içim daha çok acıyor. Hani sonu olmayan bi boşlukta gibiyim uçsuz bucaksız. Ama fark ettim de o çok mutlu , o hiç acı çekmiyor. Karşısına geçip bağırmak istiyorum . Niye sevmedin beni ? Niye terk ettin ? Ağlamak istiyorum. O kızın ellerini tuttun mu ? Sarıldın mı ona ? Kokusunu içine çektin mi ? Bana söylediğin yalanları ona da söyledin mi ? Ona da gerçekten seni çok seviyorum dedin mi ? Yavaş yavaş tüm arkadaşlarımı kendi tarafına çekmeye başladı , gerçek yüzü şimdi ortaya çıkıyordu. Bu kadar kötü bi insan olduğunu 6 aydır anlayamadığım için kendime kızıyordum. Bizimkisi 14 Kasım aşkıydı. İlklerde her şey çok güzeldi , toz pembeydi. Ne zaman beni sevdiğine inansam bir konu çıkıyor kavga oluyordu. Bitiyordu , tekrar başlıyordu. Kızlardan hiç bir zaman vazgeçemedi. Beni çok mutlu ettiği zamanlarda oldu ama üzdükleri o zamanı bastırıyordu. Çıktığı kız benden çok daha güzeldi, ama benim kadar güzel sevemezdi. Bir haftalarını doldurmuşlar. Her yerde paylaşıyor , çok seviyorum , çok seviyorum. Acaba ne kadar sürecekti bu aşk oyunu ? Arada bir göz göze geliyorduk , ama sanki hiç kimseymişim gibi bakıyordu. Ona karşı artık kin , öfke ve kan besliyordum. Sevgi seli bekliyorsa çok bekler. İştahım da kapanmıştı. Git gide hiç bir şey yiyesim gelmiyordu. Kendimden geçmiştim , doğmamışcasına. Hala ona iyilik yapmaya devam ediyordum. Olmuyordu işte ne kadar nefret etsem de onun iyiliğini düşünmeden edemiyordum. Kimdim ki ben ? Hiç bir şeyi . Niye hala onu düşünüyordum bilmiyorum. Sevgilisinin düşünmesi gerekirdi. Ben de sevgilisiydim bir zamanlar ama sadece bir zamanlar. Neyse ki beni mutlu etmeye çalışan biri vardı . Ben onu kardeşim gibi görüyordum , ama o beni daha farklı sanırım. Onu da üzmek kaybetmek istemiyordum. Nasıl olsa kafamı dağıtıyor mutlu ediyordu. Unutmama yardımcı oluyordu . Zaman hızla geçiyor. Şu okullar kapansa unuturum diye umuyorum. O zaman hiç görmem , görmeyince de unuturum . Az kaldı az 20 gün sabret be yapabilirsin , sonra eski hallerine devam edeceksin. O da mutluyum sanıyor ama bende kendi kendini kandırıyordu. Bence mutlu değil hepsi beni kıskandırmak içindi. Belkide mutludur. Yeter artık yeter unutmalıyım. Aklımda değişik sorular kulağımda kulaklıklar uyuya kalmışım. Alarm sesiyle uyandım. Lanet olsun okul bu kadar erken olmak zorunda mı ? Okula geldik yine bağıra bağıra beni kıskandırma çabaları. Kızla anılarını anlatıyor , ben duyayım diye. Sanki ondan uzaklaşmaya çalıştıkça daha da yaklaşıyor gibiyim. Ama buna engel olacağım. Nefret ve öfke her geçen gün misliyle artıyor. Hayatımda ki keşkeler hiç yok olmuyor . " Keşke onu sevmeseydim , keşke ona aşık olmasaydım , keşke ilklerimi onunla yaşamasaydım, keşke 6 ay boyunca onunla çıkmasaydım . " O zaman hayatımda keşkeler ve mutsuzluklar yer almıcaktı. Her şey çok güzel olacaktı. Yalnızlık artık hayatımdan biri olmuş oda beni bırakmak istemiyordu. Bir bırakmayan beni seven o zaten. Yalnızlık <3 Ben .
