günlerden pazartesi kız en ön sırada duruyor siyah ipten, ucu çiçekli kolyesi müdür onca çocuk içinden seçiyor bizimkini "kızım gel buraya, ver o kolyeni" önce afallıyor, "acaba bana mı söyledi?" korkarak yaklaşıyor "hocam kolyemi almasanız olur mu?" cok az geliyor sesi sanki yorulmuş gibi "hemen veriyorsun kolyeni" kızın kolyesi için açıyor elini kız kıpırdamıyor "ismin ne senin?" susup aşağı bakıyor sonra "ismin ne dedim" cevap yok arkadaslarina soruyor kızın ismini alara diyor bir tanesi tişörtünden çekiştiriyor kızı, odasına gidiyorlar belli "ne cesaret kolye ile gelmek" doluyor kızın gözleri çünkü müdürün sesi yüksek kız reddediyor cevap vermeyi müdür çağırıyor arkadaşlarından birini "ya bana konuşsun" diyor "ya da arayacagim annesini" o an buluşuyor kızın parmakları ve de kolyenin siyah ipisımsıkı tutuyor kolyesini "arayamazsınız" diyor arkadaşı müdür sinirden itekliyor sandalyesini tam ağzını açacakken, arkadaşı konuşuyor
"çünkü annesi bir sabah masaya bıraktı kolyesini veda bile edemedi hepimizden uzaklara gitti"
not: bu şiirden istediğinizi çıkarabilirsiniz. kurgu olsa bile, bizi biz yapan bazen taktığımız kolyelerdir. basit ve manasız görünebilir ancak işin aslını sadece taşıyan bilebilir. ne olursa olsun kibar olun
