Yeni Dünya

Üzerine yıkılan taşlardan ve kolunun acısı yüzünden Giyuu çok zor durumdaydı. Ancak işe yaraması gerekiyordu. Ayağa kalması ve işe yaradıktan sonra ölmesi gerekiyordu...

Toparlanmaya çalıştı, yerdeki kolundan katanasını alırken içi sızladı. Genelde hep sağ elle savaşırdı ancak neyse ki sol elle bir sürü alıştırma yapmıştı. Durumunu kontrol etti ; ciğerleri ve sırtı berbattı, açıkcası tam sabit nefesi bile zor sağlıyordu ancak sonuçta nefes alıyordu. Ve lanet savaşa yardım etmeliydi.

Ayağa kalktı ve son kere derin bir nefes aldı. Bu kadar güçsüzken 10. Formu şimdiden başlatması daha iyi olurdu: böylelikle dönüşleri çoğaltıp daha iyi bir sonuç elde ederdi...
Mahvolmuş
boğazıyla mırıldandı

"Su Nefesi 10. Biçim..."

       
                                              ___________________

Tomioka tekrar geriye fırlatılmıştı ve çok ağır yaralar almıştı. Tekrar. Son nefesiyle koşuyordu ancak birşey buna engel oldu.

Hiç tatmadığı kadar büyük feci bir acı göğsünü yardı geçti...
Neydi bu? Bıçak? Katana? Pençe? Giyuu bilmiyordu, bilemiyordu ama bu şey her neyse onu mahvetmeye ve yere yıkmaya yetmişti...

Yerde kıvrandı olamaz yapamıyordu ayağa kalkamıyordu.

Ama yardım etmesi gerekliydi zaten bu savaşta neyi doğru yapabilmişti ki?!
Uppermoon 3 ile mi savaşmıştı? Hayır tek yaptığı Tanjiro iblisin işini bitirene kadar onu oyalamaktı.
Muzan'ın karşısına çıkan ilk hashira mıydı? Toplayabilseniz üç kolunu zor kesmişti muzan'ın. Orada yaptığı tek şey genç slayerlerin onun için, onun gibi bir beceriksiz için ölüme mahkum etmekti...

O işe yaramazdı...Ve yarayamamıştı...

Gözlerini çok az arayabilmişti ve bir takım sesler-bağırışlar duyuyordu.

Kakushiye ait olması gereken bir el hissetti ardından bir yere taşındığını... Bağırış sesleri netleşti.

"Giyuu!? GİYUU!"
Ardından biri onu kucağına aldı. Giyuu tekrar gözlerini aralamaya başardı ve onu gördü... Tanjiro... Her zaman gülümseyen, dimdik ayakta duran, Güneş Nefesi'nin tek kullanıcısı... Muzan'ı mağlup eden çocuk. Arkadaşları olan her zaman gülebilen ve en önemlisi kocaman bir kalbi olan o çocuk
Giyuu'nun olmak istediği herşey...

Tanjiro, Giyuuya o kadar sıcak geliyordu ki kollarında uyuyabilirdi  ancak yapamazdı yoksa ölürdü.

"T-tanjiro..." Konuşmak canını yakmıştı ancak yapabilirdi. En azından hâlâ.

"Tomioka-san! Merak etme şimdi kakushiler Rüzgar hashirasının yanına gittiler ardından hemen seninle ilgilenecekler. Shinazugawa-san korkarım ağır yaralanmıştı ve  birkaç parmağını kaybetti ancak işi kısa sürer kakushiler hemen gelecekler. Sadece dayan!"

"T-tan-jiro? M-muzan?"

"Bitti Tomioka-san güneş doğdu biz kazandık..."

Ve bu cümleyle beraber Giyuu'nun ifadesizliği paramparça oldu. Ağlıyordu, fena halde titriyordu,kan kaybediyordu ama yinede dudaklarında 21 yıllık ömrünün acısını , tecrübesini taşıyan, Tanjiro'nun gözlerini dolduran küçük acı bir tebessüm vardı...

İkisinin gözyaşları Giyuu'nun kanına bulaştı. Giyuu'nun tebessümü acıdan diş sıkmaya dönüştü.
"Dayan Tomioka-san!"  Diye tekrarladı Tanjiro.

"Dayanılacak birşey kalmadı Tanjiro..."

Tanjiro'nun göz yaşları Giyuu'nun mahvolmuş sesini duyunca iyice çoğaldı. Bunu farkeden Giyuu da gözlerini iyice açtı.