MUCİZE SAVAŞK

1. Bölüm Hayatın Gerçeği

Herkes "Koşun!","Hızlı olun." Ve "herkes burayı boşaltsın" diye bağırıyordu.Dışarıda bombalar,tanklar Ve silah sesleri var.

Ama artık kulağım alıştı.Her saniye birileri ölüyor.Çokta uzakta değil hastaneden bir kaç kilometre falan uzaktadır tahminen.

Bizi korur diye koydukları askerlere üzülüyorum.Bir hastaneyi korumak için ölme riskini alıyorlar.Bomba patladığında ölebililer.

Herkes bana çarparak ben yokmuşum gibi koşarak çıkıp gidiyor.Kimsenin beni düşünmemesi normal herkes can derdinde ve bende kendimi umursamıyorum.Bir sağa,bir sola koşuşturuyorlar,hastaları çıkarıyorlar.Askerler ; "siz çıkın hastaları  biz taşırız" diyorlar ama hemşireler ve hasta yakınları onları dinlemiyor.

Baya bir süredir burada bekliyorum.Hastane boşalmak üzere.Ve sanırım belkide boşalmış.Bana çarparak çıkanları hissetmediğim gibi seslenenleride hissetmeden dimdik ölümü bekliyordum.

Zaten çıksam ne olurdu ki.Yaşamak için bi nedenim yok.Tüm ailem bu savaşta öldü.Babam ve erkek kardeşim cephede can verdi.Annem onların kahrından öldü.Kız kardeşim ikizi erkek kardeşim öldüğü için çok üzüldü ablamda perişan oldu.Ablamın evi bombayla patladı ve o da öldü.Kız kardeşim cephedeki mehmetçiklerimize süngü,kurşun,silah,bombalar taşırken düşman askeri tarafından vuruldu.Ailem işte böyle dağıldı.Birinin ölümü hepimizi öldürdü.Ve bu savaş hala bitmedi.

Ama umudum var.Kurruluş Savaşı bize bağımsızlığımızı verecek ve ben buna inanıyorum.

Biraz zaman sonra bi sarsıntıyla daldığım o uzak diyarlardan uzaklaştım ve o korkuyla düşüyordum fakat birinin beni tutmasıyla düşmedim.Her şey bi anda oldu.Kim olduğuna baktığımda ise bir Türk askeriydi.

Hemen kendime gelip onun beni tutmasından hemen kaçındım.Konuşmadım ama gözlerimle yani bakışlarımla  bi açıklama istediğimi belli ediyordum.O da anlamış olmalı ki hemen açıkladı.

"Hemşire hanım çıkmamız lazım.Birazdan burayı düşman askerleri bombalayacak,füze atacak.Lütfen benimle gelin efendim sizi buradan çıkarayım."

"Çıkmak istemiyorum,yaşamak istemiyorum.Lütfen beni yanlız bırakınız.Beni düşünmeniz beni mesut etti ancak ben gelmek istemiyorum.Kaçın kurtarın kendinizi,siz yaşayın,devletin sizlere ihtiyaçları var efendim.O savaşı kazanmadan ölüp de yanıma gelmeyin."

"Nafiledir bu söyledikleriniz.Sizi almadan bir yere gidemem.Bu ısrarımı mazur  görün.Bunu yapmak zorundayım.Bu benim görevim."

"Ben onu çıkardım fakat geri kaçtı diyemez misiniz?Lütfen,benim için efendim.Burdan kurtulmak benim kıymetim olur."

Arkadan bağırdı diğer askerlerden biri.

"Hadi çıkın bombalamak üzereler hemen çıkmazsanız hepimiz ölebiliriz."

Yanımdaki asker cevap verdi.

"Siz gidin.Ben bu hemşire hanımefendiyi almadan gelemem.Siz gidip kaçın."

Kimse ikiletmedi ve gitti.Acaba yüksek rutbeli bi askermiydi?

Hastanenin içindeki ışık yanıp sönüyordu.Çünkü herkes çıkması gerektiğini anlasın diye askerlerimiz çıkmamız gerektiğinin,önemli bir şey olduğunun işaretini yapmak için tavana iki el  Ateş ettiler.Askerin beni kurtarma çabasına dayanamadım.Ve adını sordum.

"Adınızı söyleme ihtimaliniz var mıdır efendim?"

Ela hanelerinden belli oluyordu beni kurtarma isteği.Beni  bu kadar düşünen bi insanın ölmesi beni üzerdi.Belkide bu savaşta şehit olmayacak yaşayacak bir askeri inatçılığımla öldürmek istemedim.

Benim arkamdaki ışık yanıyordu.fakat üstümüzden ışık yanıp sönüyordu.Camlar patlaktı.Düşman askerleri silah koduyla burayı bombalayacaklarını,füze atacakalarını belli etmişlerdi.

Benim arkamdaki ışık askerin yüzüne vuruyordu.Başıyla gelmem için bi hareket yaptı ve hafifçe elini uzattı.Ama ben yinede cevabını bekledim o da beklediğimi verdi.

"İsmimi tabiki söyleyebilirim benim adım Ali.Muzaffer oğlu Ali.Sizinde adınızı öğrenebilir miyim?Sorun olmaz umuyorum."

"Olmaz efendim.Benim ismim Meyra."

Başını salladı ve "Lütfen gidelim efendim.Ölüp ölmemek umrumda değil.Ben sizi kurtarmak,sizi yaşatmak istiyorum."

"Karar verdim artık.Sız yaşayın diye sizinle gelmeyi kabul etmekteyim."

"Koşmamız gerekiyor.Hızlı koşabilir misiniz?Koşamazsanız  yardım edebilirim tabi elinizi tutmama izin verirseniz.Yanlış anlamayın.Kötü bir niyetim yok ve olmamakta.Bu teklifimi hor görün"

"Hızlı koşabilirim teşekkürler."

"Gelin o zaman bu taraftan."

Gösterdiği yön çıkış kapısı değildi arka kapıydı.Bir bildiği  vardır dedim ve ikiletmeden  onu takip ettim koşarak.Burada ön ve arka kapı arasında uzun bi koridor var yanlarında ise yan yana hastaların kaldığı odalar var.Bir de üst kat var ameliyatlar gibi acil şeyler orada yapılıyor.Ben aslında ablamla kalıyordum orayı ben hastanedeyken patlattıkları için hastanede kalıyordum.Ve burası da patlayacak.Netesi evim olduysa patladı yada patlayacak.Bi evim yol artık.Yuvamın yıkıldığı gibi evimde yıkıldı.Ailemin yanı benim yuvamdı.

Koridor bitti.Tam hastaneden çıktık,yukarı  baktım bir uçaktan füze düşüyordu.Önüme daha bakmadan bir patlama sesi geldi.Kulağım çınladı. Ve o kuvvetle ileriye doğru savurdu.Ali'ye bile bakamadan oldu.Çok hızlıydı.Ve düştükten sonra büyük bir acıyla gözlerim kapandı.Bilincimi büyük  bir ihtimalle kaybetmiştim.

Bir anda annem, babam, ikizler  ve ablamı gördüm.Önce annemin ağlamalarını gördüm sonrada ağlarken kalp krizi geçirdiği.Gözümü açmak istedim,ama olmadı.Gözümden yaş aktığını tenimden akan sıcaklıkta irkildiğinde anladım.Sanırım kan kaybetmeye başladığım için soğumuştum.Tüm ailemin ölümünü gördüm.Erkek kardeşimin hastane  kapısından yaralı girişini ve onu kurtaramayışımı ,Babamın öldüğünü annemlerin kapısına gelip söyleyen askerden öğrendiğimiz zamanı,Kız kardeşimin hastaneye ölü geldiği halini ve ablamın o yanan bedenini gördüm.Bunları görmek benim için çok ağır şeylerdi.

Ağır acıdan uyuşmuş gibiydim.Yanağımdan akan göz yaşlarını hissedemiyorum.Gözümı açmayı denedim çünkü aklıma Ali geldi.Ölmesini istemedim.Ya o çok yaralandıysa  belki ona yardım edebilirim yaşarsam.Gözlerimi açtığımda bir kaçmetre ileride hareketsiz yatan Ali'ye görmeye ise hiç hazır değildim.

Arkadaşlar yeni hikayemi beğendiyseniz lütfen destek olun bu beni çok mutlu eder.

Sizleri seviyorum.desyek olduğunuz için teşekkürler.
❤❤

Bu kitap kurtuluş savaşı zamanlarındaki intihar etmek isteyen bi hemşire ve bi askerin aşkını anlatıyor buraya kadar okuduysanız  sağ olun.

Diğer kitaplarıma da bakmayı unutmayın.

Diğer bölümde görüşürüz.