✓ komsu cocugu ⌗ boynextdoor

1.5: uzaya çıkalım mı

ilk ders bittikten sonra donghyun uykusunu açmak adına lavaboya yüzünğ yıkamaya gitmiş, dongmin de peşinden gelmişti... ona soracağı ciddi bir soru vardı.

"donghyun okuldan kaçalım mı?"

"olu- bir saniye, ne dedin?"

donghyun okuldan kaçma fikrinin kendisine dünyanın en normal aktivitesiymişçesine sorulmasına çok şaşırmıştı ve duruma anlam verememişti. dongmin içinse, dünyanın en normal şeylerinden biriydi.

"dedim ki, okuldan kaçabilir miyiz? sen ve ben, birlikte."

"ah, yani... ne bileyim, neden?"

"bir şey söyleyeceğim sana, ama okulda söylemek istemiyorum... ve okulun bitmesini bekleyemem."

donghyun kıkırdadı. dongmin de ona gülümsedi.

"peki... nasıl kaçmayı düşünüyorsun üstün zeka?"

"ben daha önce de kaçtım, var yöntemlerim."

dongmin için kaçmak çok normaldi, okulun arka bahçesindeki duvardan atlayarak ilk çıkışı değildi. önce donghyun'un atlamasına yardım edip daha sonra kendisi atlamıştı. donghyun o atlarken hayran bir şekilde seyretmişti.

"evet hadi gidelim... nereye gidelim? kahve mi içelim yemek mi yiyelim?" diye sordu dongmin. sadece kaçmayı planlamış gerisine sonra karar verebileceklerini düşünmüştü.

"aa... düşüneyim... aslında kahvaltı ettim diyemem, yemek yiyebiliriz..."

aldığı cevapla birlikte okuldan çok uzak olmayan ama çok yakın da olmayan bir büfeye girip bir şeyler yediler

"ne söyleyecektin sen bana?"

"büfede de söylemeyeyim canım ya... ortam istediğim ortam hiç değil.."

"eee nerede söyleyeceksin? okul olmaz, büfe olmaz... uzaya çıkalım mı?"

"of bi yemek yiyelim ben seni başka bir yere götürürüm, uzaya gerek yok..."

donghyun gülerek onayladıktan sonra yemeğine devam etti. yemeklerini bitirdikten sonra birlikte otobüs durağına kadar yürüdüler, şanslarına otobüs hızlı gelmişti. bindikten sonra donghyun birkaç defa nereye gideceklerini anlamaya çalışsa da şehri hala iyi bilmediğinden tahmin edememişti, dongmin'in de anlatmaya niyeti yoktu.

sonunda otobüsten bir parkın önünde indiler. ortasından ufak bir yapay nehrin geçtiği güzel bir parktı, tam dongmin'in ihtiyacı olan romantik ortamdı.

nehrin üzerindeki köprüye kadar havadan sudan konuşarak yürüdüler. "dongmin, artık söylesen mi? heyecandan karnım ağrıyor."

dongmin güldü... donghyun "bu güldüğün şey benim dramım yalnız..." şeklinde bir itirazda bulununca tekrar güldü.

"tamam dur bir saniye..."

"durdum, söyle."

"of güldürme, söyleyemiyorum."

"gülmeyiver... ölücem meraktan hadi artık."

"senden hoşlanıyorum kim donghyun."

"evet, tabii... ben de hoşlanı- NE DEDİN?"

dongmin kahkaha atmıştı bu defa, gülerken dengesini kaybetti ve yere düştü.

"senden hoşlanıyorum donghyun, deli gibi hem de. aşığım ulan sana."

donghyun bir nehire bir de yerdeki çocuğa bakıyordu...

"ben... ben de senden hoşlanıyorum."

"o zaman, sevgilim olur musun diye sorsam kabalık etmiş olmam herhalde?"

bu sefer donghyun gülmüş, gülerken dongmin'in yerden kalkmasına yardım etmişti.

"olmazsın, ben de soruna seve seve olurum diye yanıt veririm."

"he sevgilimsin yani?"

"sormadın ki..."

"sorayım, sevgilim olur musun?"

donghyun gülerek başını salladı. "evet, olurum tabii ki."

ikisi akşama kadar o parkta birlikte zaman geçirdiler, el ele dolaştılar ve birbirlerine bakarken ara sıra utandılar... sonunda eve döndüklerinde, saat 18.30 civarıydı.

"he donghyun bir de şöyle bir durum var, jaehyun beni öldürebilir bugün."

"öldürür mü, neden?"

"ya ben sana açılayım diye çok üstüme geliyorlardı, dün açılmaya karar verdikten sonra dedim sen de açıl. sonra öldürücen seni dedi."

donghyun kahkaha attı. "woonhak, ona açılacak değil mi?"

"ikisi de birbirine aşık da, gerizekalılar biraz."

"öyle deme biz de gerizekalı oluyoruz o zaman."

"biz yeni tanıştık diye ama, bunlar kaç yıldır böyle... aptallar azıcık."

"dikkat et sen yine, ölme tamam mı?"

"tamam sevgilim... ölmem."

gülüşerek kendi apartmanlarına dağıldılar...

_______
24.12.23

bundan sonra da woonhak ve jaehyuna odaklaniyoz kizlar biraz da onlari darlariz 2.0 ya da 2.5 final olur 2.0 daha olasi geliyo tskurler