Wat Vinden Jullie- Work In Progress

wat vinden jullie ervan-work in progress

Je zou misschien denken dat dit een mooi sprookje is dat begint met een knappe prins of prinses. Maar dit verhaal begint bij mij, Zahne. Ik woonde in Californië in Amerika. Ik was vaak alleen en had maar 1 vriend, Lucas. Maar die zie ik niet meer. En dat allemaal omdat mijn vader, mijn moeder en mij heeft verlaten. Hij gooide ons uit huis en we moesten verhuizen. Mijn moeder kon geen betaalbaar huis vinden in Amerika dus we moesten naar het buitenland. We verhuisden naar Porlezza in Italië. Onderweg in het vliegtuig had ik al wat Spaans geleerd, dus ik kan mezelf voorstellen en wat dingen bestellen in een restaurant. We gaan met een taxi naar ons nieuwe huis. Ik ben heel nieuwschierig hoe het er uit zou zien, maar zijn moeder zegt niks. Ze stapt uit en ik vind het een mooi en luxe huis. Ik wilde oversteken, maar mijn moeder pakt mijn schouder en draaide me om. "Dit is ons huis" zegt ze terwijl ze een oud bakstenen huis aanwees. "Dat andere huis kan ik toch nooit betalen, gekkie". "Oh", jammerde ik. Ik vind dat andere huis wel leuk, en het huis dat mijn moeder nu heeft gekocht vind ik maar klein en oud. "Maar", zei mijn moeder, "ik ga het wel opknappen samen met jouw". Dat vind ik wel leuk, ik houd van ontwerpen maken en inrichten. Dat is mijn hobby. Ik heb ook vorige maand voor mijn verjaardag ook een nieuwe tekentablet gekregen van mijn ouders. Zodat ik nog betere en mooiere ontwerpen kan maken. Ik had al heel mijn droomhuis ontworpen en ingericht. Ook al ga ik dat waarschijnlijk nooit bereiken. Later wil ik ook werken bij de Bouw en Inricht Accomodatie van Lummeren. Dan kan ik ook voor andere mensen hun huis ontwerpen. Of misschien ga ik wel een museum ontwerpen in een gekke vorm, en word ik daar bekend mee. Maar dat duurt nog wel even. Ik ben tenslotte pas net 13 geworden. Nu maar eerst ons eigen huis woonbaar maken. "Nou, waar gaan we beginnen?" Vraagt mijn moeder. Ik kijk haar raar aan en zeg: "Ehm, een ander huis zoeken." Mijn moeder lacht, "wel nee joh. We blijven gewoon lekker hier." Ze geeft een doos met spullen aan en neemt er zelf ook een mee. "Breng deze maar naar binnen" zegt ze. Ik zucht maar loop naar de deur. Hij gaat gaat niet zo makkelijk open, dus ik hoor mijn moeder de taxichauffeur betalen en bedanken. Binnen in het huis is het een groot stofhok. Een lelijk oud stofhok. Mijn moeder loopt ook naar binnen. "Nou, ik zou maar snel een kamer gaan uitkiezen. Ookal is het geen groot huis met weinig kamers. Er blijft altijd een keuze. Ik zou voor de zolder gaan. Die is het grootst." Yess, denk ik. Ik wilde de grootste kamer al is die waarschijnlijk ook niet heel groot. Maar dan heb ik in iedergeval de meeste ruimte. "Nou dan ren ik daar maar snel naar toe", zeg ik met een knipoog tegen mijn moeder. Ik loop naar boven op de trap en glij bijna uit over de zachte bekleding van de treden. Mijn moeder roept nog: "Ja dus wel oppassen hé." En ik ben daar helemaal niet mee bezig maar meer met dat ik haar niet zie en het gek is dat ze mij dus bijna zag vallen. Maar ik wil eerst mijn kamer zien. Ik loop verder naar boven en hoor zacht gemiauw van achter de deur die naar mijn trap voor mijn kamer lijd. Ik doe de deur open en zie een kleine schattige kitten. "Hey, kom maar. Je hoeft niet bang te zijn" zeg ik nog. Ze heeft mooie geel, oranje ogen en een mooie grijze vacht. Ik probeer haar te aaien, maar ze rent naar boven mijn kamer in. Ik loop zachtjes achter haar aan. De hele kamer is leeg met houten muren dus ik zie haar snel zitten. Ik ga op mijn hurken zitten en steek mijn hand uit zodat ze me kan ruiken. "Ja het is goed. Kom maar." fluister ik. Ze loopt langzaam naar me toe en ruikt aan mijn vinger. Ze geeft mijn hand een paar kopjes. Ik aai haar een beetje en kijk rond ik de kamer. Ze schrikt van een kraak geluid dat mijn moeder is op de trap. "Nou dit is toch een mooie kamer" zegt ze. Ik knik ja. "En wie is dit schatje?" vraagt ze. "Ik weet het niet" antwoord ik. "Mogen we haar houden, mam? Alsjeblieft?" Vraag ik aan haar. "Oké, maar hoe heet ze dan?" Vraagt ze. "Euhm, weet ik niet" zeg ik vragend als hint zodat ik een naam mag verzinnen. "Nou dan verzin je toch een naam. Dan houden we dit schatje wel" antwoordt ze.