Hopeless

CHAPTER 14

Na miss.

"Alora!"

Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin kung magkikita kami ulit. Ilang araw na ang nakalipas simula noong sinabi niyang gusto niya rin ako.

"Hoy, Alora!"

"Ay isda!" napahawak ako sa aking dibdib nang marinig kong tinatawag ako ni Arvin, ang aking kaibigan, mula sa aking likuran.

Ngayon, balik eskwela na naman. Ilang araw din akong lutang, kakaisip sa kaniya! Hindi ko alam kung anong reaksyon ang ipapakita ko sa kaniya kaya noong sinabi ko sa kaniyang gusto ko rin siya, agad akong pumasok.

Simula noon, hindi na siya nagpaparamdam. Akala ko pa naman may improvement na sa amin, ayun pala, dahilan kung bakit hindi na kami magkausap! Kailan naman kaya magtatagpo ang landas namin ni Thadeo?

"Alora, okay ka lang ba?" tanong ni Arvin, bakas ang pag-aalala sa mukha niya.

"Ha? Oo naman, Arvin. Lutang lang siguro," sagot ko, pilit na ngumingiti.

"Sigurado ka? Parang malalim ang iniisip mo," aniya, sabay tapik sa balikat ko.

"Naku, wala ito. Tara na, baka ma-late pa tayo sa klase," pag-iwas ko, sabay lakad patungo sa classroom.

Habang naglalakad kami ni Arvin, hindi ko mapigilang isipin si Thadeo. Bakit kaya hindi na siya nagpaparamdam? May nasabi ba akong mali? Kung kelan pa naman nagkaroon ako ng lakas ng loob na aminin ang nararamdaman ko, saka naman siya nawala.

Pagpasok namin sa classroom, agad akong umupo sa likuran, sa usual na pwesto ko. Si Arvin naman, umupo sa tabi ko, patuloy pa rin sa pag-aalala. Kinuha ko ang aking notebook at nagkunwaring abala sa pagsusulat para hindi na siya magtanong pa.

Ngunit habang nakatingin ako sa notebook ko, muka niya iyong nakikita ko! May narinig din akong pamilyar na boses na palapit sa amin. Napatingin ako, hay akala ko siya.

"Alora, kain tayo sa bagong kainan!" yaya ni Arvin, puno ng sigla sa boses niya.

"Wala akong pera, Arvin, tsaka masakit ang katawan ko," sagot ko, ramdam ang pagod mula sa mga nakaraang araw na puno ng emosyonal na rollercoaster.

"Treat kita, palagi naman e, tsk," sagot ni Arvin na para bang wala na siyang magawa sa sitwasyon.

"Ay wow, parang kasalanan ko pa atang e libre mo ko," sabi ko, pilit na tumatawa.

" tara na!" sagot niya, sabay hila sa akin palabas ng classroom.

Minsan kailangan mo talagang limutin siya kahit isang minuto lang para naman hindi ako mabaliw ng sobra sa Thadeo na yun, hmp!

Habang naglalakad kami ni Arvin papunta sa bagong kainan, sinubukan kong itulak sa likod ng isip ko si Thadeo. Alam kong hindi maganda sa akin ang palaging iniisip siya, lalo na't hindi pa rin malinaw ang lahat sa pagitan namin.

Pagdating namin sa kainan, agad kaming umupo sa isang mesa sa tabi ng bintana. Masaya kaming nag-order ng pagkain at nagkwentuhan tungkol sa kung anu-anong bagay para lang mawala sa isip ko si Thadeo kahit sandali.

"Alora, alam mo bang ang sarap dito ng mga desserts nila?" sabi ni Arvin habang tinitingnan ang menu.

"Naku, mukhang patikim ka na naman ng matamis para gumaan ang loob ko," sagot ko, sabay ngiti.

"Hindi naman sa ganun, pero alam kong paborito mo ang sweets. Kaya nga nandito tayo, diba?" paliwanag niya, pilit na pinapatawa ako.

"Salamat, Arvin. Buti na lang nandiyan ka palagi," sabi ko, taos-puso ang pasasalamat ko sa kanya.

"Alam mo naman, Alora. Hindi kita iiwan, kahit anong mangyari," sagot niya, sabay kindat.

Nagpatuloy ang kwentuhan namin ni Arvin habang hinihintay ang order namin. Unti-unti, naramdaman kong gumagaan ang pakiramdam ko. Minsan, kailangan mo lang talaga ng kaibigang handang makinig at magpasaya sa'yo kahit sa mga simpleng bagay.

Habang nagsasalo kami sa masarap na pagkain, napansin ko ang isang pamilyar na mukha na pumasok sa kainan. Si Thadeo, kasama ang ilang kaibigan niya.  Pagpasok ni Thadeo sa kainan, agad na napansin ni Alora ang suot niya. Bilang isang doktor ng mga hayop, o beterinaryo, suot niya ang isang simpleng polo shirt na may butones, kulay asul, at isang pares ng khaki pants. Ang kanyang sapatos ay isang pares ng sturdy na leather shoes na madalas gamitin ng mga professionals na laging on the go, ngunit mayroon ding kaunting gasgas mula sa kanyang trabaho sa kaniyang klinika.

"Alora, okay ka lang?" tanong ni Arvin, napansin ang biglang pagbabago sa mukha ko.

"H-ha? Ah, Oo, okay lang."

"Ah, ganun ba. Ba't para kang nakakita ng gwapo?  Nandito tayo para kumain, diba?" sabi ni Arvin, sabay tapik sa balikat ko.

Tumingin ako kay Thadeo.

"Na mimiss kita." aniya ko saking isipan.

Nagpasya akong sulitin ang oras kasama si Arvin. Sa huli, alam kong kailangan ko ring harapin si Thadeo, pero ngayon, oras muna para sa sarili at sa kaibigan kong laging nandiyan para sa akin.

At sa mga sandaling iyon, natutunan kong pahalagahan ang mga taong nandiyan sa tabi ko, na handang magsakripisyo at magbigay ng oras para lang mapasaya ako. Sa kabila ng lahat ng kalituhan at emosyon, alam kong hindi ako nag-iisa.