and then, hyunho

2

Ben bu fice cok deger veriyorum galiba 🤭
Keyifli okumalaarrrrr<3

---------------------------------

Minho'dan

Bugün sonunda adım atabilmiştim. Hyunjin'den uzun süredir hoşlanıyordum fakat o beni tanımıyordu bile. Bu yüzden de bir türlü adım atamıyordum, fazlasıyla çekiniyordum. Bugün ise anlık bir özgüvenle yanına gittim ve konuştum. Bilekliklerimizin aynı olması da bahaneydi tabii. Yarın ilk fırsat sınıfına gidecek ve onunla konuşmak için elime geçen fırsatı değerlendirecektim.

Eve doğru giderken arkamdan seslenen kişi ile irkildim.

"Minho?"

Arkamı döndüm ve bana seslenen kişiye baktım. Babam.

"Ne işin var burada?"

"Sizi ve anneni özledim."

"Londra'da olman gerekmiyor mu? Neden geldin buraya? Ayrıca senin bizi özlemeye hakkın var mı baba?"

"Oğlum, bu konuları kapatmamış mıydık? Böyle davranma artık lütfen."

"Kapatmadık, sen ölene kadar da kapatmayacağız."

"Böyle yapma Minho. İçinde bana karşı hâlâ sevgi beslediğinin farkındayım oğlum. Sen de inkâr etme artık."

"Ne saçmalıyorsun? Bırak sevgiyi sana karşı içimde nefret bile yok. Abim, ablam ve annem de senin yüzünü görmek istemiyor. Uzatma da git burdan."

"Sadece son bir kere lütfen."

İç çektim ve konuşmaya devam ettim.

"Onları üzecek bir şey yaparsan kemiklerini kırarım."

Yüzüne ufak bir tebessüm yerleşti ve yanıma doğru ilerlemeye başladı. Bize yaşattıklarından sonra hâlâ buraya gelecek yüzü olması gerçekten komikti.

Eve geldiğimizde kapıyı ablam açtı.

"Hoş geldin Min-"

Babamı gördüğü anda kaşları çatıldı.

"Ne işin var burada?"

"Sizi görmeye geldim kızım."

"Defol."

Ablam beni kolumdan tuttu ve içeriye çekti. Tam kapıyı babamın yüzüne kapatacakken babam eliyle engel oldu.

"Kızım lütfen, bir kere beni dinleyin kovmayın buradan."

"Sen o şansı çoktan kaybettin baba. Git buradan."

"Şimdilik öyle olsun."

Dedi ve yavaş adımlarla binadan çıktı.
Annem geldiğimi duymuş olacak ki mutfaktan bize seslendi.

"Min, Chae, Seon! Gelin artık yemek yiyeceğiz!"

"Geliyoruz anne."

Babamın Kore'ye döndüğünü ve ayrıca evimize kadar geldiğini anneme söylemeyecektik tabii ki de. Aksi takdirde annem muhtemelen gözyaşlarına boğulacak ve kocasını bulmak için kendisini dışarı atacaktı. Bize onca yaptıklarından sonra hâlâ annem neden ona aşık anlamıyorum.

Mutfağa doğru ilerlerken abim beni kolunun altına aldı ve saçlarımı karıştırmaya başladı.

"Hoş geldin favori kardeşim!"

"Hoş buldum abi."

"Ablandan kurtar beni, takıldı peşime bırakmıyor."

Bunu demesinin ardından ablam arkamızdan laf attı.