Mam na imię Zuzanna. Chodzę do jednego z liceum w Londynie. Jestem zwykłą nastolatką. Tak myślałam...
Po moich 16 urodzinach tak jakby wszystko się zmieniło. Trudno to określić, może poprostu to ja się zmieniłam? Czuje strach, ale nie wiem czego się boje. Czy coś jest ze mną nie tak ? Moje rozmyślania przerwał głos mamy:
- Zuza! Spóźnisz się do szkoły.
- Już schodzę.
Weszłam do kuchni.
- Uszykowałam Ci drugie śniadanie.
- Dziękuje mamo, ja lece już do szkoły.
Ucałowałam ją i wyszłam.
Dzień był pochmurny. Nie wiem dlaczego ale cały czas miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, dlatego przyśpieszyłam. Po dwudziestu minutach nareszcie dotarłam do szkoły. Podeszłam do szafki i wyciągnełam potrzebne mi książki na lekcje. Zadzwonił dzwonek sygnalizujący początek pierwszej lekcji, w moim przypadku chemii. Zamknełam szafke i szybkim krokiem zmierzałam do sali.
Weszłam do kasy.
- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie. - wymamrotałam pod nosem i ruszyłam do ostatniej ławki pod oknem. Wyciągnełam książke i zaczełam czytać. I tak minął cały dzień. Wychodząc ze szkoły spotkałam swoją przyjaciółke. Niestety nie mamy razem razem lekcji.
- Hej Zuziu!- podbiegła do mnie i przytuliła mnie.
- Hej Anabel! Jak mineły Ci lekcje ?
- A jak myślisz ?- zapytała z rozbawioną miną - Jak zawsze nudno...
- Jakie plany na dzisiaj ? - zapytałam.
- Będe pomagała cały dzień mamie, niestety dzisiaj się nie spotkamy. - odparła ze smutkiem.
- Spokojnie, jak nie dzisiaj to kiedy indziej - uśmiechnełam się do niej uspokajająco.
Pożegnałam się z nią i ruszyłam do domu. Idąc ulicą znów miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje...
Jak na złość ulice dziwnie opustoszały.
