*Ficထဲတြင္ပါဝင္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္။*
"တစ္ခ်ိဳ႕ေသာေလွေတြကမ္းေပ်ာက္ၾကတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာေလွေတြကလမ္းေပ်ာက္ၾကတယ္
ငါကေတာ့အခ်စ္ေပ်ာက္တဲ့ေလွငယ္တစ္စင္း"
.
.
"Jung! Ho! Seok!"
"Nae?..."
အေမျဖစ္သူကိုျပန္ထူးတဲ့ေလသံကိုကမထိတထိနဲ႕စေနသလိုပါပင္
"လာခဲ့စမ္း...သတၱိရွိရင္နင္ငါ့နားလာခဲ့"
"မလာပါဘူးေနာ္..လာရင္ေမႀကီးရဲ႕တံျမက္စည္းနဲ႕ညားမွာေပါ့"
မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေဘးကသူ႕အေမရဲ႕ေဒသကိုဆြေနသလိုပင္။
"နင္တအားေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
"Jung hoseok ကိုေမႀကီးဒါမ်ိဳးလာလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး...ငယ္ငယ္ကပဲရမယ္အခုမရဘူး"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ေျပးထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကအခုမွအသက္ျပည့္တယ္ဆို႐ုံေလးရွိေသးတာ..အခုလည္းအေမျဖစ္သူကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အျပင္မသြားဖို႔အတန္တန္ေျပာထားရာကေနအဝတ္အိတ္ႀကီးသယ္ၿပီးထြက္ေျပးသြားျပန္ပါၿပီ။
"နင္ျပန္လာပေလ့ေစဦး..ငါ့အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိမယ္"
"မိန္းမရယ္အသက္ေတြလည္းႀကီးလာၿပီး..သားေလးကိုလႊတ္ထားေပးလိုက္ပါ..သူလည္းသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပ်ာ္ခ်င္မွာေပါ့"
"ရွင္လည္းၾကပ္ၾကပ္သတိထားေနေနာ္..ကြၽန္မကိုတရားလာမေဟာနဲ႕..တကယ္တည္း..သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးအခ်ိဳးကိုမေျပတာ"
အိမ္တြင္ပူညံပူညံျဖင့္က်န္ခဲ့ေသာအေမျဖစ္သူရဲ႕စကားကိုဒီတစ္ခါေတာ့သူဆန႔္က်င္ခဲ့သည္။
ဝါးး!လြတ္လပ္မႈကိုခံစားဖို႔ငါအခုလာေနၿပီ!ငါ့ကိုေစာင့္ေနလိုက္ေလာကႀကီး။
"ရား!..သူငယ္ခ်င္းတို႔!.."
"ဪ..Hobi..ဟမ္!..Hobiႀကီးလား..မင္းဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး.."
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အံ့ဩတဲ့အၾကည့္ကိုဂုဏ္ယူေနတဲ့Hoseokက..
"ငါပဲေလ.."
"မင္းအေမရဲ႕ၾကက္ေမႊးကေရာ.."
"ေတာ္စမ္းပါကြာေပ်ာ္စရာရွိတာေပ်ာ္ရမဲ့ဟာကိုအဲ့ၾကက္ေမႊးကိစၥႀကီးေျပာမေနပါနဲ႕.."
