"Sen beni hiç hatırlamadın Barlas! Sen herkesi hatırladın ama beni hatırlayamadın!" Barlas çaresizce yere çökmüş ve dakikalarca ağlamaktan harap olmuş kadını izliyordu
"Vera ben seni çok seviyorum! O lanet olası kaza umrumda bile değil! Ben seni ned...
Hayat fazlasıyla acımasız...yada ben fazlasıyla kimsesizim. Yanlış oldu galiba ben her türlü kimsesizim. Gözlerimi parkta gezdirirken annesinin koluna asılmış ve aynı zamanda dudaklarını büzen kıza takıldı bakışlarım.
"Anne pamuk şeker istiyorum!" Küçük kız annesinin koluna daha çok asılırken, donuk fakat bir o kadarda buruk ifademle onları izliyordum. Ellerimi kapşonlumun cebine sıkıştırdım
"Kızım hergün pamuk şeker yiyorsun, çok zararlı" Küçük kız yüzünü asarken, aklıma düşen anılarla burnumun sızladığını hissettim. Pamuk şeker çok zararlı artık
"Hayır, hayır ağlamak istemiyorum" bir fısıltıdan farksız çıktı sesim, her ne kadar geçmişimi hatırlamak istemesemde olmuyordu...direnemiyordum
...
"Bu günlük bu kadar yeter" Vera kaydıraktan son kez kaydıktan sonra yorulduğunu hissetti, eve gitmek istiyordu artık. Annesinin yanına döndü fakat annesi bıraktığı yerde değildi. "Anne?"
Elindeki pamuk şekeri sıkı sıkı tutmaya devam ederken etrafa bakındı fakat annesini göremedi. "Saklambaç mı oynuyoruz ki?" Vera kirpiklerini kırpıştırarak etrafa bakınmaya devam etti. Her yerde annesini aradı, fakat bulamadı
Yaklaşık bir saat boyunca annesini aradıktan sonra ümidini kesmişti. Kaşlarını çatıp gözlerini hafif kararan gökyüzüne çevirdi. Ardından minik adımlarla annesini bıraktığı bankın üstüne oturmaya çalıştı, fakat olmadı boyu yetmiyordu. Annesi olsaydı ona banka oturması için yardım ederdi...
"Anne gel hadi! Bak pamuk şekerde yemeyeceğim artık!..." Vera dudaklarını büzerek kaldırıma oturdu. Kendisini çok yanlız hissediyordu. "Kırdım mı seni? Kaldırıma oturdum diye mi kızdın," Hemen kaldırımdan kalkıp etrafa bakındı "Bak oturmuyorum artık, hem üstüm de kirlenmedi..gel hadi!"
Gözleri tanıdık olan sokak girişine kaydığında, başını iki yana salladı aklındaki düşünceden kurtulmak için. Halasının eviydi orası, evinin yolunu bilsede gitmek istemiyordu. Annesi gelip onu orada göremezse endişelenir diye korkuyordu.
...
Gözlerimdeki yaşlar tek tek süzülürken burnumu sesli bir şekilde çektim, ve etrafıma bakındım. Kız çocuğu ve annesi gitmişti bile. Cebimde olan elimin altındaki telefonun titremesiyle irkildim.
Telefonumu cebimden çıkarttığımda ellerime hücum eden soğuk rüzgar titrememe neden oldu. Sahi, ne zaman bu kadar soğumuştu hava?
Kerem Karaca kişisinden yeni bir mesaj
Gözlerimi yumdum ve derin bir nefes aldım. Mesajın üzerine tıkladığımda he zamanki gibi attığı mesajla karşılaştım.
...
Kerem Karaca: Hesabına para gönderdim kızım haberin olsun.
Kerem Karaca | Çevrimdışı
Görüldü
...
Evet onun anneliği sadece bundan ibaretti, paramı atar ve attığına dair bir mesaj bırakıp hayatına devam ederdi.
o babalığın ne olduğunu biliyor mu Vera?
Doğru bilmiyordu. Bundan sonrada bilmesine gerek yoktu zaten, hayatımı yeterince alt üst etmişti. O hayatımda bir zamanlar değer verdiğim sayılı kişilerden birsiydi, fakat onun tek farkı beni bırakıp gitmiş olmasıydı.
Keşke onun gibi unutsaydın beni anne...belkide ondan daha çok canımı acıtırdın ama, şimdi çektirdiğin kadar acı çektirmezdin bana.
Telefonumu cebime sıkıştırıp saatlerce oturduğum banktan kalktım. Gözlerimi bir süre parkta gezdirdikten sonra küçüklükten beridir ezbere bildiğim yolu belki yüzüncü kez yürüdüm.
...
VERA KARACA:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
