«Θα είμαστε για πάντα μαζί!»

Part 2

Το επόμενο πρωί τους βρήκε αγκαλιασμένους κάτω από τα σκεπάσματα. Εκείνη είχε περάσει το χέρι της πάνω από το λαιμό του και ήταν ξαπλωμένη πάνω στο στήθος του. Εκείνος είχε βάλει το χέρι του γύρω από την μέση της, την κράταγε απαλά σαν να ήταν εύθραυστη. Η Μαργέτα άνοιξε τα μάτια της. Κοίταξε γύρω της και αφού βεβαιώθηκε ότι αυτό που έζησε χθες το βράδυ ήταν αλήθεια τραβήχθηκε προς το σώμα του Στέφανου. Τα χείλη της ακούμπησαν τα δικά του. Ήταν σαν προσκύνημα. Εκείνος αντιλήφθηκε ότι είχε ξυπνήσει και την τράβηξε πάνω του. Το απαλό φιλί εξελίχθηκε σε ένα βαθύ ερωτικό φιλί. Συνέχισε να την φιλάει μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Σαν να εκνευρίστηκε που τους έκοψαν η Μαργέτα σηκώθηκε απότομα.

-Ποιος είναι πρωί πρωί;
-Που να ξέρω βρε αγάπη μου. Δικό σου είναι το σπίτι. Πως να ξέρω εγώ ποιος σε επισκέπτεται;
-Τώρα αυτό τι ήταν ζήλια;

Είπε καθώς έδενε την ρόμπα της για να πάει να ανοίξει. Εκείνος της έριξε ένα πονηρό χαμόγελο και σηκώθηκε να ντυθεί.

Άνοιξε την πόρτα και ήταν η Άννα. Δεν ήξερε τι έγινε με τον Στέφανο και ήθελε να δει αν η θεία της είναι καλά.

-Καλημέρα θεία! Τι κάνεις;
-Καλημέρα κορίτσι μου. Τι έγινε που ήσουν χθες ανησύχησα.
-Βρήκα τον κύριο Στέφανο έξω από το σπίτι και έφυγα για να σας αφήσω μόνους. Όλα καλά;

Εκείνη την ώρα έβγαινε από το δωμάτιο ο Στέφανος με το μπουρνούζι. Η Άννα μόλις τον είδε κατάλαβε και κοκκίνισε. Η Μαργέτα δε μπορούσε να κρύψει την ντροπή της. Τι θα έλεγε το κορίτσι γι αυτό που έβλεπε;

-Καλημέρα κύριε Στέφανε.
-Καλημέρα Άννα μου. Πως είσαι;
-Μια χαρά εσείς;
-Εγώ καλύτερα δεν γίνεται.

Η Μαργέτα είχε γίνει κατακόκκινη. Ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί.

-Συγνώμη και πάλι.
-Άννα μου στα συγχωρώ όλα. Τώρα που βρήκα πάλι την αγάπη μου όλα τα άλλα είναι περιττά.

Έκανε ένα βήμα και αγκάλιασε την Μαργέτα. Εκείνη χαλάρωσε κάπως. Ένιωθε καλύτερα και δε ντρεπόταν για τίποτα τώρα που την είχε στην αγκαλιά του.

-Εε θεία εγώ να πηγαίνω.
-Άννα μου κάτσε. Θα φύγω εγώ.
-Όχι κύριε Στέφανε. Θα πάω στην Δήμητρα. Τώρα που ξέρω ότι είστε καλά, δεν ανησυχώ!

Η Άννα έφυγε και η Μαργέτα έκλεισε την πόρτα. Καθώς γύρισε, είδε τον Στέφανο να κοιτάζει με λατρεία.

-Δε μου λέτε κυρία Παράσχου!
-Μάλιστα κύριε Παράσχο!
-Μήπως είχαμε αφήσει κάτι στην μέση;
-Μμ τι;