PİYANİST

1. BÖLÜM - RESİTAL

Başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz.

Keyifli okumalar dilerim.

ıllılı.ı

♬

Nuvole Bianche - Ludovico Einaudi

1. RESİTAL

Canınla canım arasında, bundan önce bir geçmiş vardı; orada tanışmıştık biz.

Bazı ruhlar evvelden aşinadır birbirine.

-Hz. Mevlana

Bir rivayete göre çok ama çok eski bir zamanda evrenin dört bir yanını kaos sarmış. Bu kaos zaman içinde kaybolacağı yerde daha fazla artmış ve tüm evreni ele geçirmiş. Her yerde insan ölüleri, savaş ve nefret varmış. Dünya yeşilligini ve berrak sularını kana bulamış. Temiz nehirler kan akan sulara dönüşmüş, topraklar yağmurla değil kanla beslenmeye başlamış. Taş betondan evler yerine insan etleri kullanılmış ve dünya yaşanılmayacak bir hale gelmiş. Öyle ki insanlar benliklerini ve nereden geldiklerini unutmuşlar, kim olduklarını, ne uğruna yaşadıklarını ve amaçlarını. Amaçlarını kaybeden insanoğlu kalplerinide kaybetmiş, yüreklerinde hiç sevgi kırıntısı kalmayacak raddeye gelene kadar yok olmuşlar. İnsanlar çocuklarına mutlu sonlu masallar yerine, kötü ve sevgiden uzak masallar anlatmaya başlamış. Bu sayede tüm evreni sevginin tam tersi nefret kaplamış. O nefret zamanla büyümüş, büyümüş ve dur ne bilmeden ilerlemiş. Ta ki yıllardır düşman olan nadiler ve cadılar bir araya gelip insana en yakın o efsanevi canlıyı yaratana kadar. Buna agapi denmiş, agapi yaratılana kadar kaos ve nefret dur durak bilmemiş. Nadiler yarattığı kaosun sonucunu bir anlaşmayla ödemiş, bedelini henüz bilmedikleri bir kefarete karşılık dünyadaki kaos son bulmuş ve sevgi tekrardan gelmiş, insanlar düzelmiş. Fakat nadiler yıllardır cadılarla yaptıkları anlaşmaya rağmen ödemeleri gereken bedeli asırlardır öğrenememiş.

Dudaklardan dökülen kelimeler etkileyici olduğu kadar zehirliydide. Yavaş yavaş zehirlerdi ruhunuzu siz fark etmeden. Zihniniz ele geçirilirdi ve bunu fark etmezdiniz bile. Bu yüzden kelimeleri kullanmayı bilen insanları seviyordum. Onları zehirli bir oka çevirebilen insanları. Beni kendilerine çekiyor büyüleniyordum. Kelimeleri sanki birer lütufmuş gibi kullanabilen insanlar, onlar eşi benzeri olmayan kişilerdi hep gözümde. Dilleri zehirli ama ruha şifa olan o insanlar, kelimeleri istedikleri kalıba sokabiliyorlardı.