Het avontuur van ons leven...

#start

Het was een vroege maandag ochtend in Boom. De vroege zonnestralen schenen over de gebouwen. De leerlingen van het sas waren nu een weekendje afgestudeerd, maar spraken al snel af om mekaar te zien.

maandagmiddag 13u32

Emma’s pov:
Hoe dom kon ik zijn? Waarom heb ik hem laten vertrekken? Waarom heb ik geen afscheid genomen van hem? Waarom ben ik niet achter hem aan gegaan, sprak ik mezelf toe in de spiegel. Scott is vertrokken, het was te laat om mijn gevoelens nog te uiten… waarom ben ik zo een sukkel. Ik weet niet eens naar waar hij eerst ging. Gelukkig heb ik met de vrienden afgesproken om 14u bij Linkeroever en dan gaan we iets gaan drinken en ja ik had er nood aan om eventjes niet aan Scott te denken.

13u55 aan Linkeroever

Caro’s pov:
ik stond te wachten op de rest specifiek op Vince… ik had eigenlijk vroeger met hem afgesproken om even nog verder te praten dan waar we gisteren gebleven waren maar ik denk dat hij boos is op mij aangezien hij niet is komen opdagen. Oke oke misschien had hij mijn berichtje niet gelezen maar toch had ik diep vanbinnen een beetje hoop… maar bon dat terzijde binnen 5 minuutjes komt iedereen normaal aan. Ik hoop dat ik Vince wel nog zie vandaag….

14u aan Linkeroever:

Bijna iedereen was er Caro had van sommige vrienden een bericht gekregen dat ze er niet zouden geraken aangezien de lijn weer eens staakt en hun ouders hun niet willen brengen. Dan was iedereen er dacht ze Emma, Camille, Maria, Yemi en Vince. “Waar willen jullie iets gaan drinken”?  vroeg Caro aan de rest. Hier en daar vielen er wat namen en kwam café T’joeleke eruit. Ze gingen er naar toe.

Emma’s pov:
Dit voelt niet compleet voor mij… Scott hoort hier toch ook bij? Was iedereen hier hem al vergeten… ik ben er echt kapot van dat hij zomaar is vertrokken zonder nog afscheid te komen nemen… zowel niet van mij als niet van derest…

15u14:

We zaten nu al eventjes in het café maar ik raakte het toch stilaan wa beu… “mannen ik ga dan maar eens vertrekken ik ben mega moe en wil eigenlijk na bed.” “ma allee Emma blijf nog eventjes” klonk het uit Camille haar mond “sorry jongens ik ga” ik pakte me spullen en wou net vertekken. Ik stond aan de deur en er kwam iemand binnen die de deur tegen me sloeg en ik viel gelukkig vangde de persoon me op…