Okula gitmeyi seviyormuşum yoksa sevmiyormuşum bilmiyorum ama en azından bir süre ailemden uzaklqşabildiğim bir yer okul ailemi seviyorum ama bazen gerçekten onlardan uzaklaşmak istiyorum fakat ben insanlarla konuşmayı nekadar sevsemde korkuyorum.
Onlara merhaba demeye korkuyorum, konuşmaya korkuyorum, uyum sağlayamamaktan korkuyorum ama en önemlisi Ben insanları kırmaktan korkuyorum. Bazen içimden geçenleri söylemek istiyorum ama alıcağımı tepkiden korkuyorum sohbet edilirken sohbete dahil olmak istiyorum ama istememekten korkuyorum kısaca ben korkak bir insanım
Bir öğretmene soru sormaya bile çekinen biriyim bazen ayda yılda bir konuştuğum sınıf arkadaşlarıma selam vermeye bile çekiniyorum. Bu hayatta çekinmeden saatlerce konuşabildiğim tek varlık kitaplar ve hayvanlar onlar benim tek dostlarım onlar olmasaydı belkide ben olmicak tım bile. Bazen düşünüyorum acaba benim sorunum ne diye neden insanlarla konuşmaya bukadar utanıyorum diye hiçbir zaman bu soruya bir yanıt bulamadım ve bulamamaya devam ediyorum.
Sınıfta oturuyorum 4. Derse girmeyi bekliyorum sonunda ders zili çaldı ve sınıf öğretmenimiz içeri girdi bize sınıfımıza yeni biri geldiğini söyledi yeni gelen çocuk içeri girdi ve kendini tanıttı hwang hyunjin...
O an fark ettim ki bu çocukta beni çeken birley vardı.
..............................
Evet ilk kez erken bölüm attımmm
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mv savior
Fanfiction"Sen nekadar korksanda bu korkuların üstesinden beraber gelelim kediciğim"
