"အဝတ္အစားသြားလဲ"
"ငါလား..."
"ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားကိုေျပာေနတာ"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္အရစ္ရွည္တာပဲ ဟိုတစ္ေန႔ကခင္ဗ်ားအျပင္သြားခ်င္လို႔ဆို က်ဳပ္စိတ္ၾကည္ေနတုန္းသြားမယ္ ေနာက္မွသြားခ်င္တယ္ဆိုမရဘူး"
"အင္း ခဏပဲေစာင့္"
အေပၚထပ္ကဧည့္ခန္းမွာတစ္ေယာက္တည္းTVၾကည့္ေနတုန္း အျပင္သြားဖို႔လာေခၚေတာ့ မထင္မွတ္ထားလို႔ေပ်ာ္သြားပုံရသည္။ အခန္းထဲေျပးဝင္သြားတာမ်ားလွ်စ္ခနဲ...
တကယ္ဆိုကိုယ္ကသူ့ကိုအျပင္ေပးထြက္ခ်င္တာမဟုတ္ သူအရင္တုန္းကဘယ္လိုပဲေနခဲ့ေနခဲ့အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ အခုကအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ဘက္ကဆင္ျခင္လို႔ရသမွ်ဆင္ျခင္မွရေတာ့မွာ...
ကိုယ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ့အတြက္ရန္သူဆိုတာမရွားေတာ့ဘူး ဒါကိုကိုယ္ကသိေပမဲ့ သူကမသိေတာ့ခက္တယ္ ေျပာျပရင္လဲလြန္းရန္ေနာင္တို႔ကသူ့မူအတိုင္း ကန္႔လန္႔တိုက္ျပရင္ ကိုယ္ကပဲေဒါသထြက္ရဦးမယ္
"လြန္းရန္ေနာင္ ခင္ဗ်ားမၿပီးေသးဘူးလား"
"လာၿပီ.."
အခန္းထဲကအလွ်င္စလိုထြက္လာသူကို ဥႆေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္မိၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသည္။ လြန္းရန္ကT shirtအျဖဴအပြကိုshort pantsအနက္နဲ႔တြဲဝတ္ထားတာအေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းေနေပမဲ့ ဥႆမ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ကန္႔လန္႔ႀကီးျဖစ္ေနသည္။
"ခင္ဗ်ားကိုအဲ့ဒါဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲ"
ဥႆက လြန္းရန္ရဲ႕ short pantsကိုလက္ညႇိဳးထိုးက ဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲဆိုေတာ့ လြန္းရန္မွာေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္သြားရသည္။
"ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"အထြန္႔မတက္နဲ႔ က်ဳပ္ေမးတာကိုပဲေျဖ"
"ဦးႏိုင္ဝယ္ေပးတာ..."
က်စ္...ဦးႏိုင္တို႔ကလုပ္ၿပီ
"ဦးႏိုင္ကအျမင္မရွိလို႔ခင္ဗ်ားကိုဝယ္ေပးတာေနမွာ အဲ့ေဘာင္းဘီကခင္ဗ်ားနဲ႔လုံးဝလိုက္မေနဘူး သြားျပန္လဲ"
YOU ARE READING
အပြုံးနဲ့ပဲအနိုင်ယူပါ
Fanfictionခင်ဗျားကျုပ်နဲ့ဒီညသေချာပေါက်လက်ထပ်ရမယ် လွန်းရန်နောင် တချို့ကိစ္စတွေအတွက် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးရင် ခင်ဗျားအဆင်သင့်တဲ့အချိန်ထိစောင့်ပေးနိုင်တယ် ဥဿမောင်
