GECE YARISI

3. BÖLÜM= GECE YARISI

Tesadüflere aşık olunur mu hiç?
    

Daha önce babamın Kore'de yaşadığını bilmiyordum. Belki de en baştan başlamalıydım yani babamın büyüdüğü kurumdan .Aslında adını biliyordum ve biraz araştırma yapınca kurumun birkaç sene önce bir yangında yandığını ve boşaltıldığını öğrendim . Çalışan listesinde kayıtlı olanlar arasında 40 yıl boyunca orada çalışan bir kadın dikkatimi çekti. Belki babamı tanıyordu. Telefon numarasını aradım ama kullanılmıyordu. Ev adresi vardı bu durumda evine gitmem gerekiyordu . Bana çok uzak sayılmazdı aynı şehir içindeydik. Adrese doğru yola koyuldum eve geldim kapıyı çaldım yaşlı bir kadın açtı bu Fatma teyze olabilirdi. "İyi günler ben Kumsal. Fatma teyzeye bakmıştım da ". 

"Benim" diyerek cevap verdi.  Ona ne için geldiğimi anlattım ve babamı tanıyıp tanımadığımı sordum. Babamı tanıyordu ve olanlara üzülmüştü Bana söyledikleri

 " Evet o zamanlar tabi ben çok gençtim . Bir gün bir aile geldi ama yabancıydı bunlar yanlış hatırlamıyorsam Koreli.  Kuruma evlatlık için başvurmuşlar. Babanı evlatlık aldılar galiba baban 12 yaşında filandı söylenene göre babanla beraber Kore'ye dönmüşler çünkü arada babanla beraber kuruma gelir diğer çocuklara hediyeler getirirlerdi. benim bildiğim bunlar kızım" dedi.

Ama babam bana evlatlık alındığını ya da Kore de büyüdüğünü söylemedi. 18 yaşında sadece kurumdan ayrıldığını ve bir iş adamının yanında çalışmaya başladığını sonra da adamın kimsesi olmadığı için babamı varisi olarak seçtiğini anlatmıştı. O zaman babam hakkında bildiklerim de kocaman bir yalandı.  Fatma teyzeye teşekkür ederek adliyeye gittim hemen yeni öğrendiklerimi dosyaya geçirdim. Sırada evlatlık alan aile ya da yakınlarına ulaşmam gerekiyordu. Kurumda yangın çıktığı için arşivdeki dosyalara ulaşmam mümkün değildi büyük ihtimalle hepsi yanmıştı. Nasıl olacak bilmiyordum  . Fotoğrafı elime alarak uzun uzun baktım. Acaba bu adam kimdi gözlerinden belli kesinlikle yabancıydı. Kore de çekilmiş eğer yabancı ise koreli biri .Tüm bunları düşünürken kafamı masaya koydum ve gözlerimi kapattım. Telefonun sesiyle uyandım teyzem arıyordu kesin yemek için çağırıyor ohhh saat kaç olmuş ve uyuya kalmışım. Telefonu açtım yemek hazır ve beni bekliyorlar. Hemen ceketimi aldım  ve çıktım. Arabaya bindim araba çalışmadı sorun var galiba bir iki kez denedim  en sonunda çalıştı  içerisi soğuk olmuş biraz. Arabanın klimasını açtım  sonra bildirim geldi telefonum kapanmak üzereydi çantama baktım şarj kablom yoktu arka koltuğa baktım ve o an dikkatimi bir kağıt çekti açtım ve içinde " Gece tam saat  00.00 'da Yetiştirme yurdunda ol " yazıyordu. Bu ne demekti ancak oraya giderek öğrenebilirdim. Eve geldim . Naz'ın yanına gittim biraz abla kardeş konuştuk olanlar ikimizi de çok yormuştu hele de onun gibi daha 14 yaşında olan bir çocuk için hem karmaşık hem de çok zordu. Saat dokuza geliyordu daha üç saat vardı ve aklımda da onlarca soru işareti vardı . Daha fazla evde duramayacaktım.  Çantamı , ceketimi alıp çıktım. Orada yazan yere gittim daha on ikiye vardı ama işte dayanamadım. Bir an birinin içeride olduğunu fark ettim içerisi yanmıştı ama ayakta olan bir binaydı. Işık olan odaya doğru yavaşça gittim beni fark etti koşarak merdivene doğru geldi ve tutmaya çalıştım beni itti dengemi kaybettim merdivenden tam düşecektim ki belimden kavrayarak tuttu içerisi karanlıktı ve şapka takmıştı diye yüzünden kim olduğunu anlayamadım  ama nefesindeki sıcaklığı çok yakından hissediyordum tam şapkayı çekecekken saatimden alarm sesi çalmaya başladı saat tam gece yarısı yani "00.00" olmuştu  siren sesi duydum   adam o an kaçtı ve peşinden koştum  . Adam karanlığın içinde kaybolmuştu yere bir zarf düşürdü aldım ve açtım içinde aynı fotoğraf vardı ve şu cümle yazıyordu " Baban sandığın kadar masum biri değil" Kesinlikle babamı ve fotoğraftaki adamı tanıyordu bu kişi ama elimden kaçmıştı sonra polisler benim olduğum yere geldi onlara kim haber vermişti hiçbir fikrim yoktu. Ne de olsa adam elimden kaçmıştı . Ama babamın bir işlere bulaştığını da anlamış oldum. Eve geldim teyzem ve Naz uyumuştu bende yatağıma gittim kafamdaki o sorulara bir türlü cevap bulamıyordum ve gittikçe kendimi daha da kötü hissediyordum . Onların katilini bulmak zorundaydım evet babam ile aram mükemmel değildi ama bunu onlara en azından Naz'a borçluydum. Sonsuza kadar uyuma isteği vardı ama olmuyordu işte. çok yorgundum uzun zaman sonra ilk defa bu kadar derin uyumuşum. Sabah oldu ve yine bu gece oraya gidecektim. Adliyede olan işlerimi hallettim yeni davalar vardı ve birinci dereceden akrabam diye dosyayı belki de başka bir savcıya vereceklerdi ama hemen olayı çözmem gerekiyordu.  Geceyi bekledim gece olunca kuruma gittim içeri girdim feneri yaktım etrafa baktım yanan duvarlar simsiyah olmuştu. Yıllar önce kim bilir kaç çocuk burada büyüdü her odaya baktım ama hiçbir şey yoktu sonra arabaya bindim belki de bazen tesadüflerin seni bulmasını beklemek gerek bunun için zaman çok kısıtlı . Araba çalışmıyordu . Bugün baktırmalıydım ama koşuşturmaktan aklıma bile gelmedi sonra belki düzeltirim diye arabadan indim çok feci şekilde yağmur yağıyordu şemsiye de yoktu yanımda ve şarjım da bitmişti taksi de çağıramazdım  baktım ama arabadan bir şey anlamıyordum çok karışıktı kapattım sonra yola doğru yürümeye başladım. Bir an arkadan birinin bana şemsiye tuttuğunu gördüm ve arkamı dönünce yine o gözleri gördüm saatimden gelen gece yarısı "00.00" alarmı ile irkildim sonra bana bakarak güldü ve " Ne o korktun mu " dedi 

"korkacak bir durum yok sadece bu kadar çok tesadüf ile yan yana gelmemiz şaşırttı " dedim ve gözlerime bakarak  "Belki de o tesadüflere aşık oluruz " dedi. Bu kadar tesadüf çok garipti ama bir o kadar da güzel. Anı yaşayarak sadece o gözlerde kaybolmak istiyordum. Aşık oluyordum belki de ama aşk neydi? Aşk tesadüflerin oyunu mu yoksa kalbin birine tutsak olması mı ya da aşk karmakarışık ama bir o kadar güzel bir oyunun içinde olmak . Ama ya o oyun biterse o zaman kalp ne kadar kırılırdı ?