Heartworm // Buurtpolitie Vimma

VI. Rationeel

Emma kwam aan op de parking om vijf voor zes en zag Vince zijn auto al geparkeerd staan. Ze moest ervan glimlachen. Vince was meestal namelijk aan de late kant, maar vandaag leek hij zijn best gedaan te hebben. Voor haar. Ze stapte nerveus, maar goedgezind, haar auto uit en het café binnen. Daar zag ze haar goeie collega en vriend meteen zitten. Hij keek fronsend naar zijn gsm, maar toen hij opkeek en haar zag staan veranderde zijn gezichtsuitdrukking naar een grote glimlach. Hij zag er goed uit, merkte Emma op. Zijn haar was nog een beetje vochtig, hij had dus ook nog een douche genomen. Hij had een jeansbroek aan met daarop een donkerblauwe sweater die Emma niet herkende.

"Hey, je bent zo op tijd!", lachte Emma meteen. Vince knikte trots. Emma's nervositeit verdween als sneeuw voor de zon. Zoals altijd voelde ze zich meteen op haar gemak bij hem. "Wat wil je drinken?", vroeg Vince. Emma wierp een vluchtige blik op de kaart, maar ze wist al wel dat ze haar gebruikelijk rood wijntje zou bestellen. Vince ging voor een gewone pint.

Twee uur later was Emma eigenlijk helemaal vergeten dat ze een serieus gesprek met hem wilde voeren. Ergens diep vanbinnen zat er wel nog een knagend gevoel dat haar eraan herinnerde, maar ze vond het makkelijker om dat gevoel te negeren dan te confronteren. Vince en Emma hadden al over honderden dingen gepraat vanavond, zo hadden ze bijna al hun medestudenten van de politieschool op Facebook en Instagram opgezocht om te zien waar die nu mee bezig waren. Ze hadden over het politiekorps geroddeld en hadden tal van herinneringen opgehaald. Emma had het uiteraard bij één wijntje gehouden en was daarna overgeschakeld op limonade, maar ze voelde zich toch ietsje losser dan normaal. Dat ze zich zo vertrouwd voelde bij Vince had er misschien ook iets mee te maken, maar dat durfde ze nog niet aan zichzelf toe te geven.

Of het nu de wijn, het vertrouwen, of het knagende gevoel in haar buik was, Emma vroeg Vince of hij mee wilde komen naar haar thuis. En Vince stemde met veel plezier in. Tijdens de autorit naar huis voelde Emma haar zenuwen toch weer een beetje opkomen. Ze probeerde zich voor te bereiden op wat ze zou zeggen. Moest ze beginnen met haar gevoelens voor hem? Of hem meteen vragen wat hij van haar vindt? Of zou ze minder direct moeten zijn? Geen enkel scenario en geen enkele verwoording leek de juiste te zijn. Ze kwam haar straat ingereden en wist dat ze gewoon haar buikgevoel zou moeten volgen eens ze binnen waren.

Eens aangekomen in haar appartement, gingen de jonge agenten naast elkaar in de zetel zitten. Omgeven door het comfort van haar eigen thuis besloot Emma om deze keer wel met de deur in huis te vallen.

"Vince", begon ze. Ze draaide zich naar hem toe. Ze zat in kleermakerszit en hij zat een beetje onderuitgezakt in de zetel. Bij het horen van haar serieuze toon draaide hij zich wel snel naar haar toe. "Emma", antwoordde hij op een speelse toon. Emma kreeg er vlinders van in haar buik. Hoewel ze er gisteren nog over geklaagd had bij Tineke, zou ze Vinces speelse en onnozele kantje voor geen goud willen missen. Ze werd bevangen door een gelukzalig gevoel. De drang om hem meteen te kussen en al haar zorgen te vergeten was groot, maar ze deed het niet. "Zouden wij als koppel samen passen?", flapte ze eruit. Ja, ze was echt met de deur in huis gevallen.

Vince schrok even, hij wist wel dat ze het er ooit over moesten hebben en dat dit het juiste moment was, wist hij ook wel. Maar dit was wel heel direct. Niet dat hij echt moest nadenken over zijn antwoord, hij wilde niets liever dan Emma gewoon voor altijd in zijn armen te houden. "Ja," zei hij daarom. "Ja Emma, ik denk dat wij een heel goed koppen zouden zijn", voegde hij er gemeend aan toe. Emma knikte. "Ik ook. Maar rationeel? Long term? We zijn heel verschillend..."

Vince voelde een knoop in zijn maag vormen. Aantrekkingskracht en gevoelens zijn inderdaad een mooi begin, maar was het genoeg? "Ik weet waar je naartoe wil...", zuchtte hij. "Ik weet dat ik op de politeschool zei dat ik daar niet klaar voor was en dat niet wilde enzo, maar als ik toen had geweten dat ik nu nog steeds zo zot van jou zou zijn en wat voor een perfecte vrouw jij bent en–" Voor hij verder kon gaan nam Emma zijn handen vast.

"Vince, ik meen dit. We kennen elkaar al lang genoeg, we hoeven elkaars trekjes niet meer te leren kennen. Als we dit doen, doen we dit. Geen weg terug naar hoe het was ervoor", zei ze, diep starend in Vinces blauwgrijze ogen. Ze zag hoe hij stilletjes op zijn lip kauwde, een nerveuze gewoonte die hij ook tijdens verhoren op het werk had. Precies het soort trekjes waar Emma het over had. Ze wist dat hij op zijn lip beet als hij nerveus was, ze had al lang door dat hij achter zijn oorlel krabde als hij iets te verbergen had en dat hij in de douche Celine Dion opzette wanneer hij zich gelukkig voelde. Ze hadden er allemaal toe bijgedragen dat ze voor hem gevallen was.

Ze werd weer naar de realiteit gekatapulteerd toen Vince lichtjes in haar handen kneep. "Dat weet ik, Emma", glimlachte hij. Voor Emma iets kon antwoorden, plantte Vince een kus op haar lippen.

Emma had niet beseft hoe zeer ze de zachtheid van zijn lippen op de hare gemist had, ze snakte naar meer. Haar handen grepen naar zijn gezicht, de zijne namen haar heupen vast. Emma streelde zachtjes over zijn gezicht, Vinces baard voelde donzig aan in haar handpalm. Zijn snor kietelde tegen haar bovenlichaam. Het gevoel was Emma nieuw, want tijdens hun kortstondige relatie op de politieschool had Vince slechts een stoppelbaardje gehad. Ze vond de lichtjes schurende wrijving wel aangenaam.

Ademloos scheidden hun lippen weer van elkaar, maar hun gezichten waren niet ver van elkaar verwijderd. Emma opende haar ogen en probeerde niet te focussen op hoe snel ze haar hartslag door haar hele lichaam voelde kloppen. Ze was er bijna zeker van dat Vince haar hart kon horen bonzen.

"We can do this", zei Vince. Speels, maar gemeend. En Emma knikte. Ze konden dit absoluut. Ter bevestiging gaf ze hem nogmaals een lange kus.

"Ik weet niet of ik daar ooit aan gewend ga raken", lachte Vince, waarop Emma knipoogde. "Je kan ondertussen al even aan mijn zetel wennen. Wil je iets drinken?", vroeg Emma terwijl ze zich al recht zette. "Heb je cola in huis?" vroeg Vince. Emma begaf zich naar de keuken om drinken voor hen beiden te halen.

Ze voelde even aan haar wangen. Had ze het al de hele tijd zo warm? Al een geluk dat ze enkel sfeerlichtjes had aangestoken, dacht ze, dan viel het Vince misschien niet zo op dat hij haar zo deed blozen.

Even later had het koppel zich voor Emma's laptop genesteld. Ze hadden besloten om samen een film te kijken, want ze waren geen van beide er al klaar voor om hun veilige cocon van verliefdheid en magie om te ruilen voor het echte leven. Het kwam zelfs zo ver dat Emma Vince vroeg of hij niet bij haar wilde blijven slapen.

"Gewoon slapen, hè", verduidelijkte ze voor de zekerheid, met een knipoog. "Ben je zeker? Vind je het niet wat vroeg?", stamelde Vince ietwat ongemakkelijk. "Je hoeft uiteraard niet", antwoordde de blondine, "maar dan kunnen we morgenvroeg samen rustig opstaan en de serieuzere dingen bespreken. Zoals wat we op het werk gaan doen en zeggen." Het werk, daar had Vince zelfs nog niet bij stilgestaan. Typisch Emma, dacht hij, om meteen ook aan de praktische zaken denken. De gedachte deed hem glimlachen. Hierna knikte Vince, en hij ging akkoord. "Maar ik heb wel geen pyjama bij hè..." Emma lachte. "Niets dat ik nog niet eerder gezien heb", zei ze met een grote knipoog.