LEYLA

1. Bölüm

Sevgili Elvin, bu kitap sana; kitaplarıma yeniden tutunmamı sağlayan sana...
İyi ki doğdun güzel kızım ellerim hep ellerinde. Sayende kalemimi tekrar elime aldım, seni seviyorum doğum günün kutlu olsun.

•MELEĞİN ANNESİ OLMAK •

Sesler kafamın içinde gittikçe artmaya başlayınca rüyadan uyanıp kabusa kucak açma vaktinin geldiğini anladım.

"Kalksana kız senin yüzünden benim başımın etini yiyorlar ! Kime diyorum alooo?"

"Kalktım sus."

"Bana bak o kelimelerine dikkat et yolarım o saçlarını senin, zaten aynı o şerefsize benziyor saçların yüzün gözün. İğrençsin."

"Bunu bana o adamla birlikte olup bana hamile kalan sen mi söylüyorsun, güldürme beni "

"Allah o günün de senin de belanı versin inşallah!"
Histerik bir şekilde gülerek anneme baktım.
"Duası kabul olacak son insan bile değilsin sen ,"

"Anne bedduası tutar derler unutma bunu ,"

"Anne misin sen ?"

"Ayağa kalkıp işleri yapmazsan saçlarından tutup yerlerde sürükleyeceğim şimdi göreceksin Anne miyim değil miyim !"

Başka bir şey demeden ayağa kalktım ve üstüme verdikleri ince örtüyü düzgün bir şekilde yatağın üstüne geri serdim.

Yatağımın üstüne değil çünkü benim bir yatağım yoktu. Ben buraya ait değildim.

Burası bir genelevdi. Benim evim değildi.

Annem yıllardır burada çalışıyordu, bana burada hamile kalmış beni burada doğurmuştu. Çocukluğumdan beri bu evdeydim, okula gitmemiştim daha doğrusu gidememiştim, Göndermemişlerdi.  Eğer buraya zorla getirdikleri gencecik kızlar olmasaydı ben okumayı öğrenemezdim çünkü onlar bana gizli gizli okumayı öğretmişti. Keşke okumayı öğrenmeseydim, keşke o kızlar hiç buraya gelmeseydi. Çoğu ya yurttan kaçan ya da ailesi ile olan iki üç problemi kendi çapında büyütüp evden kaçan kızlardı. Kurtulduklarını sanıp kendilerini içinden asla çıkamayacakları bir cehennemin içine atıyorlardı.

Okumayı öğrendikten sonra okuduğum ilk şey kapılarda yazan isimler oldu. Burası 3 katlı bir yerdi ve yaklaşık 29 odası vardı.  Her odanın kapısında o odanın sahibi olan kadının adı ve oda numarası yazıyordu. Annemin ismi 1 numaralı odada yazıyordu. Ama artık yazmıyordu çünkü annem bu işi bırakmış artık işletmede çalışıyordu. Yıllar boyunca burayı işleten heriflerin köpekliğini yaptığı için ona güvenmişlerdi ve onu kadınların başına koymuşlardır. Haklılardı. Annem bulabilecekleri en acımasız insandı.

Burada yaşamak zordu çok zordu. Özellikle yeni gelen o kızları hazırlamak yıllardır burada olan kadınlara hizmet etmek benim işimdi. Bazen kendimden nefret ediyordum, bu benim elimde olan bir şey değildi bunun farkındayım hatta çoğu kez o adamların telefonunu gizlice alıp polisi aramaya çalıştım ama her defasında yakalandım ve bayılana kadar dayak yedim. Hem onlardan hem annemden. Bir yerden sonra korkmaya başladım çünkü canım yanıyordu ama artık korkmuyordum çünkü canım yanmıyordu, alışmıştım. Elimde avucumda hiçbir şey yoktu bir canım vardi ki o da varla yok arasındaydı alsalar da koymazdı.

Elimi yüzümü yıkayıp saçlarımı topladım. Yüzümü bile tam anlamıyla anımsayamazdım çünkü burada ayna olmazdı. Sadece bazı odalarda pis işler için olurdu o odalara da girmek yasaktı, hoş zaten girmezdim ya...