yine bir akşam üstü, geçip giden günlere bir yenisi daha eklenirken içimde kendini yenilen o boşluk hissi. bir amacım olmadan açtığım bu sayfada sadece kelimelerle baş başa olma isteği. derin bir nefes alıp verirken hayallerimin de nefesim kadar hızlı uçup gitmesi. aslında bu kadar depresif olmama hiç gerek olmadığımı düşünsem de bazen insan kederlerine gömülmek ister. genele baktığında uğraştığım şeyleri kısmen elde edebilmiş bir hayat sürsem de bazen ne işe yarıyorum düşüncesi ruhumun solmasına neden oluyor gibi hissettiriyor. boş olsa da sadece konuşmak istiyorum bazen, sonra durduğumda neden böyle yaptığımı anlayamıyorum gerçi.
yine aksine yalnız değilim ama... işte ama açıklanamıyor bazen. beni anlamayan insanlarda yok ama... bu da o "ama" gibi işte.
geçtiğimiz günlerde kirpi ikilemi diye bir psikolojik durum öğrendim. olay şöyle kirpiler hava soğuduğu zaman birbirlerine yaklaşmak isterlermiş ancak dikenler rahatsızlık verdiğinden dolayı yaklaşamazlarmış bu durumda iki seçenek doğarmış. ya dikenlere rağmen birlikte duracaklar ya da soğukta kalmayı göze alacaklar. insanlarda sosyal yapılı ve önünde sonunda bir toplum içine ait olmak aidiyet hissetmek istiyoruz. ancak ben insan da sevmiyorum. çekirdek çevrem haricinde düşüncelerim ve zevklerim olağan dışı veya saçma bulunduğu için kendilerine benzetmeye çalıştılar, olmayınca da dışladılar. dışlanmayı umursamadığımı gördüklerinde de kibirli dendi. neden değişmesi gereken taraf ben olmalıydım ki?
peki benim şu an hezeyan yaşamamın sebebi ne? yalnızlık değil. çünkü dediğim gibi yalnız sayılmam. o halde isteğimi elde edememiş olmak. başarısızlık. kendimi gerçekleştiremedim. gelecek hedeflerimin teker teker peşini bırakmam gereken saçmalıklar olduğunu düşünüp bıraktım.
uğraştım yıllarca pes etmedim ama insan bazen sonunu göremediği için bırakmanın en doğrusu olduğunu düşünür. asıl kaybetmek pes etmek değildir umutsuzluğa düşmektir. ben umutsuzluğa düştüm. . çünkü pes etsen de bir yerde tekrar motivasyon bulup yoluna devam edersin. yapamıyorum dediğim zamanlar oldu bir süreliğine bıraktım ama her seferinde geri döndüm ve dönüşlerimde ilkinden hep daha ileriye gitmeyi başardım. bazen olay sadece çalışmak veya azimli olmak değilmiş. farklı yollar denemekte değil. başka bir şey ama ben bu başka bir şeyi bulamadım açıkçası.
bazen zihnimin bir köşesi pes etmekle umutsuzluk aynı şeydir bir farklılık yok diyor. ama ben böyle hissediyorum belki de farklılığın tanımının ne olduğunu bilmediğim için bu şekilde tanımlıyorumdur. bunu da bilmiyorum.
