De Geest van de Waaier

Bloed. Woedende mensen, lijken. Gewonde paarden. Ze keek om zich heen. Hike blokkeerde net een aanval waarnaar hij zijn dolk in de man zijn keel boorde. Hoe was het ooit zo ver gekomen. Een man stormde op haar af van achter. Ze draaide zich om, kon nog net het zwaard ontwijken door te bukken. Ze sprong naar voren en gaf hem een elleboog net onder zijn schouder. De mes die aan haar arm vast zat gebonden en uitstak bij haar elleboog, boorde er door heen. Met zijn ene hand lied hij zijn zwaard los die nog steeds door de lucht heen vloog. Met een verbaasd gezicht keek hij haar aan. Hij had verwacht dat hij haar zou raken. Ze glimlachte, Jammer joh, dacht ze. Het zwaard glipte uit zijn andere hand en vloog dwars door een van zijn vrienden. Ze deed nog een stap naar voren, waardoor hij achter haar kwam te staan. Ze draaide zich om en sprong op. Ze kwam hoog boven hem uit en hij probeerde zijn arm op te tillen als bescherming, wat hem meer pijn deed door die klap die ze hem gegeven had. Ze klapte haar rechter waaier dicht, maar met de kleine messen ernog uit, en stak hem recht in zijn hart. Het leven verdween achter zijn ogen. Toen ze de waaier eruit trok, viel het levenloze lichaam achterover. Eenentwintig. Nog geen vijf minuten bezig, en ze had er nu al eenentwintig vermoord. Lang had ze niet om daarbij stil te staan of er kwamen er nog twee op haar afstormen.

Zo ging het maar door en door, sommige gezichten vol verbazing toen ze haar zagen, herkenning, maar daarna gevuld met leegte. Ze telde ze stuk voor stuk, zodat ze later om hun kon rouwen. Geen één mocht vergeten worden. De mannen die stierven, omdat ze gedwongen werden om te vechten. Ook al waren ze geen soldaten, ze moesten wel.

“Vuuur!!” Schreeuwde Daron. Ze keek op, maar zag niks. Toen ze naar Daron keek zag ze dat hij naar boven tuurde. Vuurpijlen, dat kon niet anders. Ze rende naar een groepje mannen. Ze stapte op stapels lijken en sprong ver boven ze uit, ze gooide haar waaiers hoog in de lucht. Er sprong een mes uit haar beide armstukken bij  haar pols. Ze spreidde haar armen uit en lande daarna met bijde voeten op de grond tussen twee mannen in. Ze vielen niet kort daarna op de grond. Ze stond rustig op, bijna alsof er niks gebeurd was. Een andere man stapte naar voren en deed een poging haar te raken. Snel schooten haar armen omhoog. Het zwaard kletterde op de twee kleine messen, net onder haar elleboog. Ze draaide zich van hem af en zetten een stap naar voren zodat ze achter hem stond. De man slaakte een kreet van verbazing. Ze gaf een stoot naar achter en hoorde hem daarna op de grond vallen. Dit alles was in nog geen minuut gebeurd. Ze keek omhoog en zag haar waaiers al naar beneden vallen met daar vlak achteraan de vuurpijlen. Ze plukte de waaiers uit de lucht, bukte, draaide zich om en beukte in op een man. De man klapte over haar heen en vlak daarna boorde de pijlen in zijn lijf. Langzaam ging ze recht op staan. De man gleed van haar af en kwam met een zachte plof op de grond neer. 

 Ze keek om zich heen en zag dat haar groepje, bestaande uit vijf jonge mannen en zij zelf, nog ongedeerd was. Gelukkig, maar ook wel voorspelbaar. Ze had les gehad van ze en ze waren echt de beste! Er waren al fabeltjes over hoe goed ze wel niet waren, maar dat waren ze dus echt! Door hun stond ze hier nog steeds. Ze had nu al drieenzestig mensen vermoordt en ze wist dat dat nog wel eens zo door kon gaan. Teminste, dat hoopte ze. Als dat niet het geval was, dan was ze waarschijnlijk zelf dood of moest er iets heel erg veranderen...

A/N: Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden!! :D