Meisjes lopen sneller.

-1-

Meisjes lopen sneller.

¨Ben thuis!¨ zeg ik als ik de deur dicht doe

Geen reactie, het blijft stil. Je hoort alleen maar de tv op de achtergrond.

Ik loop de keuken in om avondeten te gaan maken en zie dat mijn vader weer aan de drank zit.

¨Het is dinsdag wat the fuck doe jij¨ zeg ik

¨Gewoon¨ zegt hij

¨Wat denk je dat dit voor voorbeeld is voor Floor? Ben je helemaal gek in je hoofd¨ zeg ik

Oke, dat had ik misschien beter niet kunnen zeggen.

̈Ik moet hier heel dit huishouden runnen in mijn eentje terwijl jij nooit thuis bent en niks doet. Ben je een keer thuis durf je dit te zeggen? Ik ben er klaar mee Sophie als je er zo een groot probleem mee hebt rot dan lekker op¨

Dit is al de zoveelste keer dat hij dit zegt. En morgen weer zijn standaard praatje met o het spijt me bla bla ik ga stoppen met drinken maar het stopt niet.

Ik besluit te gaan lopen, even weg van de sfeer thuis. lopen is de manier om mijn gedachten even opzij te zetten.

Al snel merk ik dat ik niet alleen ben. Er loopt een man achter me, en mijn hartslag versnelt. Ik versnel mijn pas en probeer de angst te negeren.

De man lijkt me te volgen, elke stap die ik zet, volgt hij.

Ik besluit van richting te veranderen om te kijken of hij me echt volgt en ik had gelijk. Na een paar straten draai ik een bekend straatje in, in de hoop dat ik daar meer mensen tegenkom.

Ineens staat de man recht voor me.

¨Wat wil je?¨ vraag ik met een trillende stem

De man glimlacht, een grijns die meer ongemak dan geruststelling brengt.

¨Je loopt zo snel, ik wilde gewoon een praatje maken. Waarom zo'n haast?¨

Hoe moet ik weg uit deze situatie? Ik moet zo kalm mogelijk blijven.

¨Waarom volg je me?¨ vraag ik

Hij haalt zijn schouders op, maar zijn glimlach vergaat niet. ¨Gewoon nieuwsgierig. Je ziet eruit alsof je haast hebt, en ik dacht dat het leuk zou zijn om even te kletsen¨

¨Nou ik heb geen zin om te kletsen laat me met rust¨ zeg ik

De man blijkt niet van plan te zijn om te vertrekken maar op dat moment komt er een groep jongens aangelopen.

¨Hee Daphne! Lang niet gezien¨ zegt een van de jongens tegen me.

Het is een blonde jongen die best wel lang is en volgens mij blauwe ogen maar kan het niet heel goed zien.

¨Ja, lang geleden!¨ ga ik er in mee

¨Zullen we even een drankje anders doen? Even bij praten¨ zegt hij

¨Sure!¨ zeg ik en ik loop snel van die man weg en gelukkig volgt hij niet

¨Dankjewel¨ zeg ik zacht

¨Geen probleem, dus wat is je echte naam?¨ vraagt hij

¨Sophie¨ zeg ik

¨Aangenaam, ik ben matty¨ zegt hij met een vriendelijke glimlach.

¨Dus wie zijn jullie allemaal?¨ vraag ik als ik me naar de rest van de groep daai

Ze stellen zich allemaal voor.

¨Zullen we even meelopen met je mee naar huis?¨ vraagt Robbie

¨Uhm nou dat word een lange wandeling dan¨ zeg ik

¨O je woont ver?¨ vraagt Koen

¨Ja eigenlijk wel. Die man liep echt al heel lang achter me aan¨ zeg ik

¨Wil je ergens anders naartoe? We kunnen je bij een vriend of familielid afzetten¨ Zegt Robbie

¨Uhmm nee, ik loop zelf nog wel even¨ zeg ik

Na een tijdje te hebben gewandeld, lijken de jongens het erover eens te zijn dat ze me niet meer alleen willen laten.

 Robbie kijkt me serieus aan. "Sophie, we willen niet dat je alleen naar huis gaat, zeker niet als die kerel nog ergens rondhangt. Heb je er bezwaar tegen als je bij ons blijft slapen? We brengen je morgenochtend wel naar huis. We hebben namelijk allemaal wel wat op"

Ik voel me overweldigd door hun vriendelijkheid en bezorgdheid. "Echt? Jullie zouden dat doen?"

"Zeker weten," bevestigt Matty. "We willen ervoor zorgen dat je veilig bent."

Ik aarzel kort, maar het voelt als de juiste beslissing. "Oké, bedankt. Ik waardeer het echt."

De jongens glimlachen geruststellend en stellen voor om naar het huis van hen te gaan. Ze vervolgen hun gesprekken en grappen, waardoor ik me steeds meer op mijn gemak voel. Misschien hebben ze geen idee hoeveel dit voor me betekent, maar hun simpele daad van vriendelijkheid en bescherming geeft me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.

Eenmaal bij het huis aangekomen, nodigen ze me uit om binnen te komen. Ze maken een comfortabel bed voor me klaar en bieden me zelfs wat te eten aan. Ondanks de vreemde wending van de avond, voel ik me opgelucht en veilig in het gezelschap van deze jongens die ik nauwelijks ken.

Morgen brengen ze me terug naar huis, weer terug naar dat gezeik.