EVERYTHING I SEE IS PAIN

Chapter 10-This time

---Kiah's pov---

"Good morning pa"sambit ko rito

Maaga akong nagising dahil this time is my next chapter of being an nursing student.

Ayus na kami ni mama nung nakaraang araw ngunit parang nag bago ito nang Isang iglap.Hindi ko naiintindihan kung bakit nanaman nag bago Ang pag tingin Niya saakin ngayong araw.

Tila ba nag kukunwari lang siyang pinapatawad na ako ngunit Ang totoo ay Hindi pa.

Nang malaman Kong may intensiyon lamang saakin si mama ay nalungkot ako nang lubusan.

Ang Akala ko din kase ay tunay Ang pag hihingi nang tawad ni mama saakin.Na Akala ko napatawad Niya na ako sa nagawa ko Kay Lolo.

Ang totoo Pala ay may sama nang loob parin Pala siyang tinatago saakin.Alaka ko tuluyan na siyang bumalik pero Akala ko lang Pala.

Lagi nalang Akala Ang nasaisip ko.Akalang hinding Hindi matupad ni kailan man.

Hindi ako marunong mag tanim nang sama nang loob,dahil Hindi ako nag sisisi na naging magulang ko Sila.Sila parin naman Ang nag aruga at nag palaki saakin.

Mahirap man tangapin na Hindi parin bukal sa kalooban niyang napatawad ako,ngunit na ngangarap parin naman akong balang araw totoo na napatawad Niya na ako.

Hangang Ngayon ay nag aaral parin ako,gusto kong matupad Ang mga pangarap ko kahit Ang Ilan saamin ay walang tiwala sa Sarili ko.

Mag papatuloy parin akong mangarap sa lahat nang Oras.Makakayanan ko Ang lahat nang pagsubok na dating saakin.

Tulad parin nang dati Ang kinagawian ko pumupunta sa school,gumagala kasama Ang mga kaibigan ko at higit sa lahat ay tumutulong parin sa tatay ko.

Nasa room kami ngayon nakikinig lamang sa itinuturo saamin ni proff.Tinuturuan na din kase kami ngayon nang mga medical activities.

Nag daan nga Ang mga araw na maayos  naman Ang mga nangyayari sa buhay ko.Hindi narin ako tinatawagan ni bunso,Hindi ko na din alam Ang dahilan kung bakit.Ang huling kita at kausap ko sakanya ay nung birthday ko pa.

Tinatawagan ko naman ito ngunit Hindi naman sinasagot.

Kung mag kikita man nga kami kung saan ay Hindi Niya naman ako pinapansin at nilalagpasan nalang ako nang tingin.

Masakit man pero tinitiis ko nalang dahil mukhang Hindi naman Yun pabor sakanila.

May Isang araw nga na nag kita kami nang Kapatid ko pero nagalit eto saakin,Hindi ko alam kung bakit dahil alam ko namang na maayos kami Nung mga Nakaraang araw.

Hindi ko din alam kung bakit bago bang bago Ang mga pag tingin nila saakin.Sinusubukan ko naman Silang tanungin ngunit Hindi naman nila sinasagot iyon.Kapag SI papa naman Ang tinatanong ko eh Ang Sabi Niya ay Hindi Niya din daw alam.

Hindi ko nga Minsan maiwasang matulala sa klase dahil sa mga napakarami Kong iniisip.Minsan nga ay napapagalitan pa ako ni proff dahil minsan daw eh Hindi na ako active sa klase Niya tulad nang dati.

Umuwi Minsan ako sa bahay nang disappointed sa Sarili dahil nangako ako sa Sarili ko pati narin Kay papa na kakayanin ko Ang mga pagsubok na dating sa buhay ko pero bakit ganito.

Kakauwi ko lang nang bahay at dumiretso agad ako sa kwarto ko pagod na din kase ako at napagalitan nanaman ako ni proff Hindi ko kase nasagot Yung mga itinatanong Niya saakin kanina.Nag mumukmok ako Ngayon dito sa kwarto ko,kinakausap ko Ang Sarili ko kung bakit ba ako nag kakaganito.Dati ayos lang naman kung Hindi ako kausapin ni mama,pero parang lumalala Ang lahat nang bagay.

Akala ko ba A true family will always have your back, no matter what,eh bakit Ganon.
Naisip ko na bakit Ang unfair nang Mundo saakin bakit ganito Sila saakin.

Umiiyak akong binuksan Ang cellphone ko at Nakita ko Ang chat ni ryza.

Ryza Alvarez

"Kiah,ayos kalang ba?
Pupuntahan ka namin Ngayon
Jaan ha hintayin mo lang kami"

Nasa kwarto lang ako at nag papalipas nang sama nang loob na nararamdaman ko.Hanggang sa may tumawag saakin sa baba,Hindi nga ako bumaba kaya kunatok na Sila sa pinto ko.Pinag buksan ko nalamang uto at pinapasok Sila.

"Oh kiah umiiyak Kaba?"pag aalalang tanong ni ryza

"H-hindi napuwing lang"pag tatangi ko sakanya

"Ano Kaba kiah Kilala kana namin no."sambit ni Jonathan

"Eh kasi"

Pumasok Sila at naupo sa kama ko.

"Nabalitaan namin na palagi ka nalang daw napapagalitan ni proff mo"sambit ni Jonathan

"Huwag mong pini-pressure Ang Sarili mo alam mo naman na may sakit ka diba"sambit ni ryza

"Alam ko naman Yun pero Minsan kase kailangan"

"Huwag mo na kaseng isipin nang mabuti Sila tita,alam namin na mag sisisi Sila sa huli"

"Mag sisisi?kelan?ilang beses na nila akong sinaktan Hindi man lang nila Yun inisip,kahit masasaktan na ako ay pinipilit ko parin Ang Sarili ko na kumaban pero minsan kase parang Hindi ko na kaya,alam ko naman na ako nalang palagi Ang umiintindi sakanila pero Minsan kase Hindi na nila ako naiisip,ni Minsan naisip din ba nila ako kung kamusta ako?Ginagawa ko naman Ang lahat para mapatawad Niya ako diba? Pero bakit parang walang Wal lang Yun sakanya?"Pag papaliwanag ko sakanila habang humahagulgul

"Kiah tama na,wag mo nang pahirapan Ang Sarili mo"maluha-luhang sambit ni ryza

"Tutulungan ka naman namin sa mga nahihirapan mo diba,sinabi naman na namin Sayo ma nandito lang kami kapag kailangan mo kami"sambit ni Jonathan

"Alam ko naman Yun pero naiisip ko na,bakit kayo kaya niyo akong pakisamahan pero bakit Ang Sarili Kong Ina hindi?"

"Mag kaiba kami nang ugali ki kaya sana maging ayos kana ulit ha"

Hindi nalang ako sumagot kaya,niyakap nila ako pareho.Mabuti pa nga Sila kase palagi Silang nandito para saakin.

Hindi sila umuwi hangang sa Hindi pa ako kumakalma.

Nang gumabi na nga at Wala na Silang dalawa ay pumasok SI papa at dinalhan ako nang pagkain sa Taas.

Kinausap niya din ako,kung ayos lang ba ako.Sinabi din Niya na wag ko daw masyadong pini-pressure Ang Sarili ko dahil alam Niya naman na babalik sa dati Ang lahat.

Pag katapos nga Netong dalhin saakin Yung pagkain ko ay bumaba na rin ito para kumain.

Hindi din Pala nakasama kanina SI Andrei dahil busy din daw ito sa kanyang mga ginagawa.

Ayoang naman Yun saakin kase palagi naman kami g nag kikita sa school.

Pag katapos ko ngang kumain ay ininom ko na Ang gamot na ibinigay saakin nung doctor ko nung Isang araw.

Pag katapos ko ay natulog na ako kaagad dahil kailangan Kong mag karoon nang lakas para bukas...

---TO BE CONTINUE---

-Anajhe14