Kalbim çarpıyordu. Elimle göğüs kısmına dokunarak ittirdim onu. Bi anda bakışları farklı oldu.
Bangchan:Anlatacaksın sanırım.
Seungmin:Evet anlatacağım.
Bangchan:Korktun mu benden?
Seungmin:Sus be anlatıyorum işte!
Her şeyi olan biteni hatta çocukluğumu dahi anlattım Chan'a. Dinledikçe sanki beni daha fazla anlıyordu. Anlatırken gözlerine bakmakta zorlanıyordum. Ama o gözlerime bakıyordu.
Bangchan:Seninki de zormuş.
Seungmin:Öyle işte.
Bangchan:Asla pes etmemeye çalış. Belki de annenin bir bildiği vardır.
Seungmin:Empati kurmayı bende biliyorum. Öyle bir şey olsaydı anlardım herhalde.
Susarak bir kaç dakika boyunca gölü izledik. Sonra omzumda bir el hisset- tim. Bu Chan'ın eli idi. Yüzündeki o üzüntü anlaşılması zor olmayan bir ifadeydi.
Seungmin:Niye burda üzülen sensin?
Bangchan:Empati. Hani daha demin dedin ya em-pa-ti.
Seungmin:Anladım tamam özürlü değilim.
Bangchan:Biraz öylesin sanki...
Ona ters bir bakış atarak.
Seungmin:Sussan mı çok bilmiş.
Bangchan:Yoo kim demiş.
Seungmin:Ya sen cidden salak mısın yoksa sağır mısın?
Bangchan:Sen iste ikiside olurum.
Neyi ima etmeye çalışıyordu. İltifat falan mıydı?
Seungmin:Sen bence bir daha kimseye yavşama en iyisi.
Chan birden gülmeye başladı. Sonra durdu ve bana baktı. Omuzumu sertçe tutup beni kendisine yakınlaştırdı. Kalbim güm güm atıyordu. Uzaklaşmak istiyordum ama o kadar güçlüydü ki...
Bangchan:Kim demiş sana yavşadığımı acaba? Gerçekleri söylüyorum.
Seungmin:Ne saçmalıyorsun sen. Bırak işte yurda dönelim.
Bangchan: Biraz daha kalsak böyle?
Birden ayağa kalkarak yürümeye baş- ladım.
Seungmin:Gelmezsen gelme giderim ben.
Önüme bakarak yürümeye başladım ona kulak dahi asmıyordum. Birden birinin koştuğunu hissettim ve hisset- tikten sonra elimi tutan bir el... Bu kim miydi? Bu Chan'dı.
Seungmin: Gelmene sevindim hadi gidelim.
Bangchan: Giderim ama bir şartım var.
Seungmin:Ne şartı bu böyle?
Bangchan:Elini tutarak yurda gitmek istiyorum. Şuanda olduğu gibi.
Fark etmeden onun elini tutmaya de- vam ediyordum. Elimi çekmeye çalış- tım ama gene olduğu gibi bırakmadı. Elimi tutarak nu sefer o önde ben arkada yola koyulduk. Tabii ben hayla elimi bıraksın diye uğraşıyorum.
Bangchan:Dur artık. Bırakmıyacağım elini.
Seungmin: Sebebin ne?
Bangchan:Senin elini tutmak yakınında olmak rahat hissettiriyor.
Seungmin: Demesen mi öyle...
Bangchan:Neden? Kalbini mı hızlandır- dım yoksa?
Seungmin:Hayır saçmalama!
Bangchan: Kalbinin atışını burdan bile duyuyorum. Sende seviyorsun değil mi beni?
Sevmek mi? Evet doğruydu kalbimi sürekli hızlandıran güm güm attıran oydu belki. Ama gerçekten seviyor muydum? Sevmek neydi ki? Ne demekti?
Seungmin:Ne yaparsın seni seviyorsam eğer?
Bangchan: Bende seni severim..
Seungmin:Çıkma teklifi falan mı bu?
Bangchan:Galiba? Neyse geldik yurda yarın söyle cevabını istesen. Görüşürüz.
Beni odamın kapısının önünde bırakarak gitmişti. Kalbim delicesine çarpıyor ve paniklememe neden olu- yordu. Heyecanlanmıştım ama bu heyecana aldanmamam gerekiyordu. Evet samimi değildik belki ama olabilir- dik. Haklısınız dakikalar önce nefret ettiğim çocuk bana ani bir çıkma teklifi etmişti. Kabul edecektim yada etmeye- cektim. Sonuçlarına katlanacaktım yada kaderimi yaşacaktım. Nasıl olsa Tanrı bize hayatını kabul ediyor musun diye sormaz. Yüzleşmem yardım veya bir tavsiye istemeden yani tek başıma bu teklifi düşünmem lazımdı. Acaba Chan'ın teklifini kabul etmezsem yada edersem bizimkilerin(Han,Felix,Jeongin) tepkisi ne olurdu? Bunları düşünecek ve karar verecektim.
😽😽😽😽
Bitti bu bölümdeeeve merak etmeyin Seung Chan'ın teklifini kabul etsin veya etmesin bu fici devam ettirecegimmm hadi öptüm ben kaciovv<333
