Sohbet Kitabı

Dertlerim

Seleme cenemeler çiçeklerim:(

Ben bir bok çukurunun içine düştüm. Keşke diyorum böyle olmasaydı. Saat gecenin 2'si. Sabah 6'da kalkacak olmam sikimde bile değil.

Sevdiklerimi bırakabilirim. Arkadaşlar ben ailemin mutluluğunu istiyorum ben mutsuz oluyorum. Gerçekten annem için bir karar aldım. Ama bu Adıyaman'dan ayrılmam gerek. Sevdiklerimi bırakma ihtimalim bile var. Acaba ailem bu durumda olduğumu bilseler ne yapardı?

Sevdiğim insanlar, evim arkadaşlarım... Gerçekten hepsini bırakabilirim. O kadar çok zoruma gidiyor ki. Ağlayarak size bunları yazıyorum çiçeklerim. Her ne kadar kötü bir durumda olsam da. Şuan üzerinde oturduğum yatağımdan bile ağlayarak ayrılacağım. O kadar bencil biriyim ki ağlıyorum.

Ranzanın altındaki yatakta masumca kardeşim yatıyor. Annem yan odada yatıyor. Ben ise size ağlayarak yukardaki yatakta bunu yazıyorum. Gerçekten anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Sinir hastası değilim gerçekten.

Onlar çok güçlü onları kıskanıyorum. İnsanları kıskanıyorum, çok güzel hayatları var. Belki onlarla tanımasaydım okulumdan mezun olabilirdim. Evimde yaşamaya devam ederdim. Ama hayat bize tercihler sunmuyor maalesef.

3 gün önce gerçekten biri kalbiyle bana "Seni seviyorum," dedi. İnanabiliyor musunuz? Çok duygu yoksunu bir insanım herhalde. Ama belki onu da bırakabilirim. Tüm hayatım boyunca aileme yük olmuşum gibi hissediyorum. Yaşamayı unutmak istiyorum.

Yorum yapmıyorsunuz diye seviniyorum bazen. Kırıcı sözler yazmıyorsunuz. Yorum yapmıyorsunuz evet ama en azından kalbimi kıracak sözler de yazmıyorsunuz. Benim için çok değerlisiniz. Bu kitaba acılarımı yazıyorum. Sizin karşınıza hep mutlu bir insan olarak çıktım. Ben aslında şuan ne yapacağımı bilmiyorum.

Kulağımda hüzünlü bir müzik, bedenimde acı varken bile size yazıyorum. İnanın Duygu'nun yaşadığı bir çok şeyi bende yaşadım. Hemde daha fazlasını. Çok çaresizim şuan. Üzülmek istemiyorum en azından ailem mutlu olacak.

Çok şey sallıyorum, saklıyoruz. Ya biz gerçekleri söylediğimizde yanlış bir şey olursa? Korkuyorum aileme bir şey olmasından korkuyorum. Ailem varken bile kendimi kimsesiz hissediyorum. Korkuyorum, derdimi anlatacak kimsem bile yok buraya yazıyorum.

Arkadaşlarımı bile bırakabilirim. Kafayı yiyorum gerçekten. Annem mutlu olsun istiyorum. Hadi ama üzüldüğüm şeye bak annem mutluyken ben nasıl ağlarım?...

Sırf bir isteğim uğruna ne boklara karıştım ben! Baba sana soruyorum :

Beni affedebilecek misin?

Sen beni affetmesen de ben kendimi nasıl affedeceğim? Gerçekten her şey benim yüzümden. Gerçekleri öğrendiğinizde bir gün sakın annemi suçlamayın. Her şeyi ben yaptım. Gerçekten ben yaptım kimsenin suçu yok.

Anneme, babama yıllar boyunca yük oldum. Kötü bir insan oldum ben. Şuan ise ne yapacağımı bilmiyorum. Lütfen beni anlayın hiç iyi değilim ben. Ben niye burada mal gibi ağlıyorum? Ya insanlar? "Niye izin verdin tüm bunlara?" diyecekler. Ne yapmalıyım? O kadar yorgunum ki.

Artık sanki en yakin arkadaşım bile beni sevmiyor hissediyorum. Ya her şey o kadar üstüme geliyor ki. Beni en iyi siz anlarsınız. Patladım resmen uyuyorum aynı rüya. Otobüs Terminali Kahramanmaraş seferi... Bıktım yine aynı rüya! Yanımda yine o var. Ben çekebilecek miyim?

Herkes "Niye saçlarını kestin?" diye soruyor. "Hiç öylesine." diyorum. Ama iç sesim baş baş bağırıyor: ANILARDAN KURTULMAK İÇİN KESTİK! 26 Nisan'a lanet olsun! Onu tanıdığım güne lanet olsun! Sırf sizin aşkınız yüzünden benim hayatım mahvoluyor. Bir gün anneme bir şey olursa ne hesap verecekler? Bilmiyorum.

Gözünüzün önünde eriyorum. Gerçekten fark edin beni! Siz hep anneme üzülüyorsunuz. Hiç demiyorsunuz "Ece'nin psikolojisi nasıl?" Terbiyesizlik yaptığımı sanıyorsunuz. Ben yemin ederim kendimi düzeltmeye çalışıyorum. Gerçekten olmuyor. Tam olacak bir bok işin içine giriyor!

Özür dilerim sizden, hayatımdan...

ÖZÜR DİLERİM BABA...