SESSİZ GÖZYAŞLARI

1. Bölüm: Hayal kırıklığı

Merhaba arkadaşlar, ben Selin. Yazma hayatım genelde geceleri yatarken not alarak devam ediyordu. Melek'in ısrarı ile Wattpad'e giriş yaptım. Umarım burada güzel dostluklar edinirim.

'Sessiz gözyaşları' yaşanmış gerçek bir hikâyedir. Her bir satırı tek tek gerçekleşmiştir. İsimler değişmiştir gizlilik açısından. Kitaptaki Derin arkadaşımızda bizlerle birlikte olacak ve her bölümde o güzel yorumlarınızı okumak için sabırsızlanıyor.

Kızacağımız, sinirleneceğimiz, ağlayacağımız, güleceğimiz bir hikâye 'Sessiz Gözyaşları.'

Kalbinize dokunması dileği ile.

İnstagram: selinyilmaz__90

Keyifli okumalar.

Gözlerimi açar açmaz, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte içimde bir kıpırtı hissettim. Bugün sözleneceğim gündü. Yataktan fırlayıp pencereye koştum, dışarıdaki dünya henüz uyanmamışken, benim içimdeki heyecan kuşları zıplıyor, kanat çırpıyordu.

Evin içinde adeta dans edercesine dolaşmaya başladım. Her adımda kalbimin hızlı çarpmasını, heyecanımın damarlarımda dolaştığını hissedebiliyordum. Aynanın karşısına geçip kendime baktım, yüzümdeki gülümseme, gözlerimdeki parıltı... Her şey bugün için hazırlanmış ve ahenk içindeydi...

Mutfakta kahve yaparken bile ellerim titriyordu. Kahve kaşığını çınlatarak karıştırırken, düşüncelerim geleceğe daldı. Nasıl bir akşam olacak? Her şey planladığımız gibi mi devam edecek? Bu sorular zihnimde dönüp dururken, içimdeki heyecanlı kelebekler uçuşmaya devam ediyordu.

Odama geçip, dün akşam gelen elbiseme baktım. Sade idi, tam da hayal ettiğim gibi. Ona dokunduğumda, tüm hayallerim gözlerimin önüne serildi. Bir masal prensesi gibi hissediyordum kendimi. Elbisemi giymek için sabırsızlanırken, aklımdan binlerce düşünce geçiyordu.

Evin içinde bir yandan hazırlıklarımı sürdürürken, bir yandan da geleceğe dair hayaller kuruyordum. Bugün, hayatımın en önemli günlerinden biri olacaktı her anını dolu dolu yaşamak istiyor her anını kaydediyordum.

Heyecanla odamdan çıkarken, adımlarımı salonun kapısına doğru hızlandırdım. Ancak salonun girişinde, babamın o ağır, düşünceli bakışlarıyla karşılaştım. O bakış, heyecanımı bir anda gölgede bıraktı. Koltuğa yaslanmış, alnındaki kırışıklıklar daha belirgin bir hal almıştı. Sözleneceğim bu özel günde, onun yüzündeki o endişeli ifadeyi görmek, içimi burktu ve farklı duyguların tohumunu ekti.

"Baba," dedim, sesimde bir karışık duygu yumağıyla. "Bugün büyük günümüz, neden bu kadar endişelisin?"

Derin bir nefes aldı, sanki söyleyeceklerini tartıyormuş gibi. "Kızım," dedi, sesi yorgun ama kararlı. "Bu evlilik hakkında hâlâ emin misin? O adam..."

Onun bu sözleriyle kalbimdeki heyecan yerini hafif bir sıkıntıya bıraktı. Sözlerine devam etmesine izin vermedim ve araya girdim. "Baba, onu seviyorum ve o da beni seviyor. Neden bu kadar kuşkucu olmak zorundasın?"

Babamın gözleri hüzünle doluydu. "Sevgi her şey demek değil, kızım. İnsanlar zamanla değişir. Seni üzmesinden korkuyorum."

Ona yaklaşıp elini tuttum. "Baba, ben büyüdüm. Kararlarımın sorumluluğunu alabilirim. Ona güveniyorum, bize güven lütfen."

Başını salladı ama gözlerindeki endişe hâlâ oradaydı. Onun bu endişesi, içimdeki heyecanı bir nebze olsun dindiremiyordu. Sevdiğim adamı düşündüm, onunla geçireceğimiz günlere dair hayaller kurarken, babamın sözleri zihnimin bir köşesinde dolanıp duruyordu.