FIFTY SHADES OF SADNESS

SCARS AND BRUISES

*Phone rings*

I opened my eyes and my hand began to search my phone placed at the table beside my bed. It's already 12mn, sino kaya ang tumawag?

I answered the call, without even reading who the caller is.

"L-love, c-can we talk?" he hoarsely said. Nahimigan ko ang kalungkutan sa boses niya kaya bumangon ako at hinawakan nang mariin ang telepono.

"Sure, something's bothering you?" I asked Davron, my three year boyfriend.

"At my place, I'll wait you."

Pagkasabi niya noon ay hindi na ako nag-atubili pa. I wore black jacket and black pants then put on my cap, searched the key of my bike, and drove off to his location.

Pagbaba ko ay sinalubong agad ako ng mga bisig niya. Nagulat man, ngunit ginantihan ko ang yakap niya, at nang oras na iyon para siyang sanggol na umiyak sa balikat ko.

"Si papa..." maging ang boses niya ay tunog batang nagsusumbong sa ina dahil sa inaway ito ng kaklase.

Hinigpitan ko ang yakap sa kaniya. "May ginawa na naman ba siya sàyo?"

Lumuwang ang pagkakayapos niya at humarap sa akin. My lips trembled as tears slowly rolled down my cheeks. My man... he looks miserably. Magulo ang buhok, pulang-pula ang mga mata, basang basa ang pisngi at may mga sugat sa balikat. He looks so lost. Ginawa na naman niya!

Hindi man ako nananalamin, but I'm sure my face turned red and my eyebrows narrowed.

Tinanggal ko ang kamay niyang nakahawak sa akin. "Papasukin mo 'ko, Davron," I commanded.

"Huwag!" hinila niya ako kaya nasa harapan ko ulit siya.

"Anong huwag, Davron?! Scan yourself! Sinaktan mo na naman ang sarili mo! And god knows what happened kaya ginawa mo iyan! Tell me, Davron... inaway ka na naman ba ng magaling mong ama?!" I was mad. Fuming bad.

"It doesn't matter kung inaway niya ako or not. All I need right now is you. Please..." humugot ako ng paghinga at tumango.

"Sige. I'll drive. Tara sa park."

In our three years of being in a relationship, alam ko na ang bawat kaganapan sa buhay ni Davron.

This man is so kind and soft. Mas babae pa nga siguro siyang tignan kesa sakin dahil sa marahang paggalaw nito.

Palagi siyang nabu-bully when we were on highschool. Ewan ko ba sa lalaking to, malaki naman ang katawan pero hindi talaga magawang manlaban.

But I can't blame him. Maayos siyang pinalaki ng nanay niya. Pinalaki si Davron sa mabuting pangaral. He such a man who fears God. Part of him that I truly adore.

"Magkwento ka!" utos ko sa kaniya nang maupo kami sa bench.

"As usual. My father began wild again. Pinairal na naman niya ang pagiging perfectionist niya"

"Ayon lang?"

"He called me names. Bobo, tanga, g*go. L-ahat na yata ng masasakit na salita sa mundo ibinato na niya sakin dahil lang sa hindi ko maabot ang expectations niya."

I clenched my fists. People and their expectations. Iyan talaga ang kalaban ng mga kabataan ngayon. We have to live based on what they (people) want us to be. Kapag hindi natin naabot ang nais nila, they'll get mad without even thinking that we strive hard to reach their standards.

"G-ginawa k-ko naman lahat ah. I spent all my time, even those intended for my rest to study. Saksi ang pares ng mata niya sa pagsusunog ko ng kilay gabi-gabi, tapos sasabihin niyang pabaya at bobo ako kasi hindi man lang umabot sa uno ang GWA ko?" halos bulong na lang ang pagsasabi noya sa mga huling salita. Bawat bigkas niya may diin. May pinaghuhugutan. May sakit.