Kulaklığımdan açtığım şarkı eşliğinde boş sınıfın en arka sırasındaki cam kenarında duran sıraya oturmuş dışarıyı izliyordum.
Kimsenin sınıfta olmaması benim için büyük bi nimetti. Genelde insanları sevmezdim özelliklede sınıf arkadaşlarımdan pek haz ettiğim söylenemez.
Hep kendi kendime eğlenmeyi bilen biri olmuştum. Yalnızlık en sevdiğim duyguydu.
Yalnızlık bir duygu muydu?
Herneyse...
Kulaklığımdaki mükemmel melodiler çalmaya devam ediyor bense okul bahçesinde voleybol oynayıp eğlenen öğrencileri izliyordum. Zaman zaman onların yerinde olmayı çok istesem de artık alışmıştım.
Birden bir elin omzuma dokunduğunu hissetmemle irkildim.
Önce kulaklığımı çıkarıp başımı hafif yukarı kaldırarak omzuma dokunan elin sahibine baktım.
Altın oran?
İnanmıyorum bu çocuk gerçek miydi?
Gözlerimi 7-8 defa kırpıştırdım ve ovaladım.
Tekrar baktım
Ve tekrar
"Hey iyi misin?"
"İ-iyim"
Karşımdaki bu mükemmel çocuk beni içmeden sarhoş etmişti adeta.
"Pek iyi gözükmüyorsun"
Yanımda duran sırayı çekip oturdu
"Okula yeni geldim, sınıfım burasıymış"
"Ne"
Bana bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama onun mükemmel yüzü karşımda dururken dediği hiçbir şeyi anlayamıyordum.
"Okula yeni geldim, merhaba diyorum"
"H-ha merhaba"
"Sınıfta başka öğrenci yok mu? Neden bomboş"
İnanamıyorum acaba gözleri hangi renkti... kahverengi? Yok ya ela gibi gözüküyor. Ama böyle ela göz mü olur bildiğin siyah bu. Siyah göz yok dünya üzerinde denmiyor muydu? O zaman koyu kahve. Evet evet koyu kahverengi gözleri galiba.
"Hey beni dinliyor musun?"
"Ha şey pardon"
"Hasta mısın, yardımcı olabilirim"
"Bir şey düşünüyordum da o yüzden dinleyemedim. Hasta değilim."
HAYIR SANA HASTAYIM ASLINDA.
"Hmm" hafif kıkırdadı ve devam etti "bu arada ben Taehyung, Kim Taehyung"
"Bende Jennie, Kim Jennie"
"Memnun oldum Kim Jennie"
"Sadece Jennie demen yeterli, böyle çok resmi hissediyorum."
"Peki memnun oldum Jennie"
"Bende memnun oldum Taehyung"
Elini yavaşça bana uzattı ve bende ona karşılık verdim.
"Sınıf neden boş diye sormuştun galiba?"
"Ah, evet sormuştum fakat senin o an sorumu duyduğundan pek emin değilim" dedi ve güldü
İnanılmaz utanmıştım. Yoksa çok mu baktım. Alt tarafı gözleri hangi renk onu düşünüyordum. Gerçekten aptalın tekiydim.
"Dersimiz beden, herkes bu yüzden dışarda"
"Sen neden değilsin?"
"Sınıftakilerle pek anlaşamıyorum"
"Ne, nasıl yani? Cidden anlaşamıyor musun? Oysa çok kafa dengi birine benziyorsun Jennie."
Bana iltifat mı etmişti?
Kafayı yemek üzereyim...
"Aslında onlarla konuşmayı pek denemedim"
"Cidden 4 senedir hiç konuşmayı denemedin mi?" yüzündeki ifade öylesine şaşkın gözüküyordu ki, bana hayretle bakıyordu resmen.
"Hiç değil pek denemedim"
"Anladım, ama bu çok tuhaf değil mi? İnsan yalnızlıktan sıkılmaz mı Jennie"
"Yalnızlık benim kaderim Taehyung"
Ben hep yalnızdım. Kimsem yoktu. Hatta öylesine acınası birisiydim ki ben annem ve babam bile yoktu. Belki onlar olsa hayatımdaki hiçbir şey böyle olmazdı.
Belki bende herkes gibi olurdum.
Belki bende mutlu olurdum.
"Yalnızlık senin kaderin değil, seçimin"
"Beni tanımıyorsun"
"O zaman her zerrene kadar tanıyacağım seni Kim Jennie"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Sahneyi şu fotolara uyarlasanıza böyle bakıyolar falan birbirlerine tam oturup saatlerce zırlamalık😭😭😭😭)
Yarın matematik sınavım var gençler ama ben bölüm yazıyorum(değerimi bilin)
