Karanlıktaki Ses

Sil baştan.

Bölüm 1

Şarkılar insanların söylemek isteyip söyleyemediği şeylerdir. Bazen karanlık bir odada kulağında kulaklıkla saatlerce oturabilirsin.
Müzik iyileştirir, yaraları sarar. Bazende yaralar canını yakar sanarsın ama canını yakan müzik değil, müziğin içindeki gerçeklerdir.

Şarkılar insanları anlatır, susup hicbirşey söyleyemeyen insanları. İçinde acı çeken insanları.
Mutlu gibi gözüküp yanlız kalınca kendini harap eden insanları anlatır.

Şarkılar değerlidir.
Çünkü şarkılar biziz.

Merhaba ben Asena,
Asena Karakurt.
Soylu bir aileden gelmiyorum, 22 yaşındayım ve konservatuar okuyorum. Yazın derslere gitmediğim sürece pastanede anneme yardım ediyorum.
Öyle büyük bir pastane de değil ayrıca küçük bir ekmek teknesi sadece pastanenin her bir köşesinde annemin emeği var. Annem babam öldükten sonra bana bakmak için pastaneyi açmış, eğer pastane olmasaydı beni asla büyütemezmiş dediğine göre.

Babam ise ben 4 yaşındayken kanser yüzünden hayatını kaybetti. Babama dair sadece hastanede olan anılarım var. Babam yıllar boyunca çekmiş, annem öldüğünde harap olmuş fakat bir yandan da babamın acı çekmesinden kurtulduğuna sevinmiş.

Öyle mükemmel bir hayatım yok ama herşeye rağmen mutlu olmaya çalışıyorum.
Annemden öğrendim.

Saçlarımı açtım ve güzel bir şekilde tarayıp beyaz bir bandana taktım. Üzerime beyaz bir body geçirdim ve altıma ise siyah fırfırlı bir etek giyinip siyah ten çorap giyindim. Üzerime bej rengi bir blazer ceket alıp aşşağıya indim.
Havalar yeni yeni soğumaya başladığı için montluk bir hava yoktu.

Annem mutfakta kahvaltı hazırlıyordu.
Yanına gidip yanağına bir öpücük kondurdum, bana bakıp gülümsedi.
"Çok güzel olmuşsun kuzum." Dedi.
"Teşekkür ederim annemcim." Diye yanıtladım.
"Hadi geç otur sofraya geliyorum bende şimdi." Dediğinde başımla onaylayıp masaya oturdum.

Bir kaç birşey atıştırdıktan sonra kalktım.
"Anne ben çıkıyorum Deren'i alıp okula geçeceğim." Dedim. Annem arkamdan, "Dikkat edin." Diye bağırdığında çoktan siyah botlarımı ayağıma geçirip evden çıkmıştım.

Telefonumdan Deren'i aradım bir dakika geçmeden telefonu açtı.
"Geliyorum ben sende çık ototbüs durağında buluşalım." Dediğimde
"Tamamdır." Cevabını alınca telefonu kapattım.

Otobüs durağına ilk ben gelmiştim, yine.
Karşıdan hızlı adımlarla bana doğru gelen siyah saçlı uzun boylu kızı görünce "Sonunda." Diye isyan ettim. "Çok özür dilerim evden çıkarken abim eteğimi değiştirmem için evde isyan çıkardı da."
Güldüğümde omzuma hafifçe vurdu. "Gülme, tabi senin yok rahat rahat giyinebiliyorsun oh ne güzel."
Konuşacakken lafı ağzıma tıktı.
"Ah ne diyecektim ben, bu akşam dövüş bileti buldum lütfen benimle gelir misin?"
Dövüş mü, biz mi?

"Ay Deren beni bulaştırma lütfen, ne yapacağız biz dövüş maçında Allah aşkına."
Diye cevap verdim, cevabımı beğenmemiş olacak ki yüzünü astı.
"Ya kızım hadi bir gün eğleneceğiz sadece, lütfen kırma beni nolur." Diye yalvarmaya başladığında göz ucuyla ona baktım. Gözlerini kocaman açmış bana bakıyordu.
"İyi tamam gideriz derslerden sonra." Dediğimde boynuma atladı.
"Yaşasın benim güzel arkadaşım, canım."
Boğazımı sıkıyordu.
"Deren az sonra öleceğim ve hiçbir yere gidemeyeceğiz."
Dedim nefes alamıyormuş gibi.

Otobüse binip okula vardığımızda yanımıza Alper geldi. Alper Deren'in sevgilisiydi, sözde sevgili.
Alper'den hazlanmıyordum, Deren hariç herkese yavşıyordu. Deren'i çok kez aldatmıştı ama benim salak arkadaşım her seferinde affetmişti.