ÜCRA

Adsız Bölüm 1

Karakterim hiçbir zaman iyi olmadı.Sevilen biri hiç değildim.İnsanlar bana artık öl diye bakarken onları sevmemi beklemeyin benden.Hiçbir zaman anlaşamazdım kimseyle. Dışarıdan taş kalpli biri gibi gözüküyormuşum bu yüzden uzaklaşıyorlarmış benden hatta kalbimin olmadığını bile düşünenler varmış, bir kere bile güldüğümü görmemişler.Bu kadarı da fazlaydı cidden.Ne kadar abartmışlardı.Buse olmasa arkamdan konuşulanları bilemezdim.Aslında az çok her şeyin farkındaydım.Peki neden böyleydim ? Busenin ağzından bunları duymak mı canımı sıkmıştı ? Ama yanılıyorlardı abarttıkları kadar değildim.Tamam diğerlerine karşı hoş bir tutum sergilememiş olabilirdim ama buse farklıydı.Kimseye güvenmiyordum ama Buseye güveniyordum.10 senedir yanımdaydı.Başlarda ona çok çektirmiştim ama genede yanımda kalmıştı.Sonradan fark etmeden ona ısınmıştım ve Buse hayatımdaydı.Buseyle gülüyordum onu güldürüyordum.Bence bu yeterliydi.Neden diğerlerine de gülmek zorundayım da.Böyle konuşmaları sinirimi bozmuştu.Yorganı fırlatıp terliklerimi giydim.pencereyi açıp başımı dışarıya uzattım.Soğuk havanın yüzüme çarpmasını izledim.Kendime gelmemi sağlıyordu.Birkaç dakika sonra kapı tıkladı ve annem ürkek bir şekilde : Elif kızım yat artık istersen yarın okul var dedi.Yüzümü somurtup tamam dedikten sonra direk yatağa geçtim ve yorganı kafama kadar çektim.Annem sanırım hala kapıdaydı.Yatağımın başına geldi ve birkaç saniye bekledikten sonra hiçbirşey demeden kapıyı kapatıp odadan çıktı.Ondan nefret ediyordum.Ona olan sevgimden nefret ediyordum.Ondan nefret ettiğimi söylemekten nefret ediyordum.Gözyaşlarım iznimi beklercesine gözlerime dolmuşlardı.Hayır ağlamayacaktım.Kolay kolay ağlayan biri değildim.O yüzden böyle küçük bir şeye ağlamayacaktım ama canım yanıyordu.Annemin bana karşı böyle mesafeli olması ve bunun sebebinin ben olmam kalbimi parçalara ayırıyordu.Bana dokunmaktan sarılmaktan çekiniyordu.Ona kızacağımı düşünüyordu.Neden bu kadar çekingendi ?? Ben onun kızıydım.Bana karşı hep suçlu gibi davrandı.En çok da bundan nefret ettim. Bu yüzden ona sarılmadım,gülmedim.Canımı yaksada ondan bekledim.Ondan nefret ettiğimi düşünüyordu ama onu özlüyordum.Bana kızmasını istiyordum bağırmasını.Böyle susmasını istemiyordum.Böyle sustuğu zamanlardı en çok canımı acıtan.Babamın yanımda olmaması onun suçu değildi.Babam yanımda değildi zaten birde neden o yokmuş gibi davranıyordu ? Gene gözlerim dolmaya başlamıştı. Allahtan o sırada telefonum titredi de kafamı dağıtmayı başardım.Mesaj gelmişti.Tanımadığım bir numaradan :

YARIM SAATTİR YORGANIN İÇİNDESİN ÖLMEDİĞİNE EMİNMİSİN ?

EJDER.

Mesajı idrak etmem 5 saniyemi aldı.Şaşkınlıktan gözlerim büyümüştü.Kafamı yavaşça yorgandan çıkardım ve odayı inceledim.Nefesimi tutmuştum.Kalbim bana hiç yardımcı olmuyordu.Oda karanlıktı ama kimsenin olmadığını düşünüp rahatladım.Birisi benle oynuyordu kesin.Kafamı yastığa tam koyacakken karanlıkta karanlıktan daha karanlık olan gözleriyle bana bakıyordu...