ვუკრავ ... ვგრძნობ ექვსივე სიმის სასიამოვნო ჟღერადობსა ... ისინი ერთმანეთს ისე ერწყმიან როგორც ვარდის თითო ფურცელი ერთმანეთს...
ვხვდები რომ მარტო არ ვარ ... მე სიმღერა დაკვრა სასიამოვნო ჟღერადობა მანიჭებს სიამოვნებას...
სიმყუდროვეს...
ვფიქრობ... რა დროსაც ვიგრძენი ვიღაცის შეხება...
- თეკლა საყვარელო კარგადხარ?
- დიახ მას კარგად ვარ .
- კარგი მაშინ თავისუფალი ხარ ! დღეს კარგი იყო !
- მადლობა მას! - ავიღე გიტარა და გაევეშურე სახლისკენ ...
უი სულ დამავიწყდა მე თეკლა დადიანი ვარ 17 წლის ჩემი სკოლა დახურეს და ახალ სკოლაში გადავდივარ . ვუკრავ გიტარაზე . რომელ სკოლაშიც გადავდივარ ძალიან ახლოს არის ჩემს სახლთან . მართალია კარგად არავის ვიცნობ მარა ვგრძნობ რომ ბევრ ადამიანს გავიცნობ . კარგი შეხედულებისასაც და ცუდი შეხედულებისასაც . დედა გარდამეცვალა . მამამ ნაშა მოიყვანა იმის მერე და დედად მისაღებ განა მე არ ვიცი რომ დედიკო ჩემი დედიკო მამას გამოა ეხლა იმ შავ ორმოში. როგორ მძულს ის მამაჩემი კი არა ჩემი მტერია დაუძინებელი ... აღარ მინდა ამის ასე დატოვება ... თუ კიდე ვიჩხუბებთ ვუთხარი რომ მივდიოდი სახლიდან.
***
გადათეთრებულ ბათუმის ლამაზ ქუჩას მივყვები. სუსხია ცივი ნიავი უბერავს ... ისეთი სილამაზეა სულ არ მინდა სახლში .მათი დებილი სახეების დანახვა სულაც არ მეხატება გულზე. მიდი და აიტანე მამას ყვირილი და წივილი ყოველ დღე. და გამოხტება მერე მაგისი ნაშა და დაიწყებს ,, დაანებე თავი დედამისს გავს ვერ ხედავ '' მერე გაყვება მამაც და ვისღა ვახსოვარ.
ამ ფიქრებში როგორ მივედი სახლში .
გავაღე კარი და დაუფიქრებლად ჩემს ოთახისკენ წავედი რა დროსაც მამა შემეფეთა .
- სად იყავი აქამდე შენ მაწანწალა?- როგორ მინდა მივახრჩო მარა ვინ მაძლევს უფლებას.
- გიტარაზე მამიკო ! - ცინიკურად ჩავიცინე და არა ადამიანური თვალებით შევხედე.
- რანაირად მელაპარაკები გოგო . ხომ არ გინდა დედაშენს მიგაწიო ?
-ჩავიცინე
- ძაან გინდა ხო.მერე მთელი ჩემი სიცოცხლის გამწარება აღარ მოგიწევდა . დედაჩემის მერე ის ნაშა რომ მოიყვანე . ფუ შენ კაცობას როგორ მინდა რომ ეხლა ისე ცუდად გახდე და კაცი შვილი მომხედავი არ გყავდეს .ისე რომ შენი ნაშამაც ვერ მოგხედოს.
ვბღაოდი კაცმა ვერაფერი თქვა.
მე გავიქეცი ტანსაცმელები , ყველა თავის მოვლის საშვალება საჭირო ნივთები . ჩავყარე ჩანთაში . გიტარაც ავიღე და დედას ერთი ფოტო ჯიბეში ჩავიცურე.
გავქანდი კარებისკენ.
- არც კი იკადრა იმის თქმა რომ დავბრუნებულიყავი.მარა რა ის ხომ იმ ნაშას მეტს. ვერავის ხედავს.
წავედი არ ვიცოდი სად მივდიოდი. რა მინდოდა . უცბად ავიღე ტელეფონი და ანის დავურეკე.
საუბარი:
ანი- ალო გოგო რა მოდა?
თეკლა- ბოდიში გოგო რა უნდა გითხრა თბილისში ჩამოვდივარ და შენთან შეიძლება დარჩენა .ისე მამას ვეჩხუბე ამჯერად კი სამუდამოდ წამოვედი ამ სახლიდან აქ წუთით დაბრუნება აღარ მინდა.
ანი- რას მელაპარაკები გოგო რა თქმა უნდა მოდი . მე ხომ იცი შენს გარდა არავინ მყავს . სულ მინდოდა შენთან ერთად ცხოვრება. მარშუტკაში ჩაჯექი . თბილის გამოყევი მე კუ დაგხვდები.
თეკლა-გოგო რეებს სულელობ გგონია ეხლა ჩემს ტესლას მას დაუტოვებ არც კი გაიფიქრო. ჩავჯდენი ჩემს წითელ მანქანაში და წამოვალ. იცოდე სახლში დამხვდი.
ანი- კარგი ჩემო ერთადერთო სახლში დაგხვდები .
რა გაგიმზადო?
თეკლა- არაფერი გოგო გზად სუშის გამოვიყოლებ.
ანი- კარგი გკოცნი
თეკლა- მეც .მიდი აბა ჰე.
ანი- ჰე
ზარის დასასრული.
