Changbin; bu akşamda çıkamaz mısın herkes burda
Jisung;
Hayır
Changbin;
Neden
Jisung;
Canım istemiyor
Changbin;
Hep böyle yapıyorsun Jisung, bazen beni sevmediğini bile düşünüyorum
Cevap vermeyip telefonu yatağımın başına koydum ne diyebilirdim ki "ailem beni bırakmıyor" mu dicektim küçük çocuk gibi, bunları bilmesede olur sonuçta sevgililik her şeyi söylemek değil beyaz yalanlar lazımdı özellikle benim durumum için...
Kapı açılam sesleriyle kendi gerçekliğime geri döndüm, babam ayrılmıştı.
Mr Han; nerdeydim ben
Her şeye karşı hazırlıklı bi şekilde kapıyı izlemeye başladım
Mr Han; Jisung!!
Jisung; efendim
Odamdan yavaşça çıkıp koridorun başından seslendim
Mr Han; nerde benim eşyalarım
Jisung; bilmiyorum
Mr Han; ve sen gidip eşyalarımı bulmadın!
Jisung; uyuyordum
Mr Han; kaç kere benden önce uyumak yok dicem!!
Sinirlenmeye başladığı çok belli bi şekilde yanıma gelip kolumdan sıkıca tutup salladı
Mr Han; akşam eşyalarımla dön
Kafamı sallayıp evden çıktım sinirden titriyorum, her seferinde böyle olmasına izin vermeme, her seferinde okulun bi köşesinde ağlamama aşırı sinirliyim, hepsi benim suçum bunları çekmek yerine karşılık vermek çok istiyorum ama bi yandan hayatımı bu şekilde çöpe atamam bi şekilde en yakın zamanda kaçmam lazım
...
Changbin; bizi dinliyor musun
Jisung; evet
Hyunjin; o zaman geliyorsun
Jisung; bilmiyorum
Ne hakkında konuşuyorlar hiç bir fikrim yok
Changbin; ne demek bilmiyorum Jisung kaç kere konuştuk bunu
Hyunjin; bi kere olsun bizimle gelsen nolur bu kafe tamamen senlik, bi kere
Jisung; biliyorsu-
Changbin; hayır Jisung bu sefer gelmek zorundasın
İkiside çok heyecanlıydı her ne planladılarsa
Jisung; tamam söz veriyorum gelicem konumu atarsınız
Hyunjin; alırız seni
