Ruin Sope

9

Kafasını toparlamak için kendine tanıdığı üç günlük dinlenme sürecinin ardından yine yıkık dökük harabenin önündeydi.

Bitik hissediyordu. Kaçmak, kaçmazsa hayatından olacağını biliyor olmak iğrenç hissettiriyordu. Bir yandan da üç gündür ne halde olduğunu bilmediği çocuğu merak ediyordu. Buraya gelirkenki asıl amacı kadını yakalamak mıydı emin değildi artık.

İçinde git gide büyüyen ve bünyesinin oldukça yabancıladığı duyguların filizlenmesine sebep olan çocuğu gördüğü, tanıdığı güne de lanet okuyordu aynı zamanda.

Kendine bile yabancılaştığını hissediyordu artık. Merhamet, şefkat ve sevgi onun hissedebileceği türden duygular değildi. Fakat tam şu anda çocuğun ne halde olduğunu görmek için buraya gelmesi, yok olduğunu sandığı merhamet duygusunun tam manasıyla körelmediğinin de en büyük kanıtıydı.

Bir de bir televizyon sözü vardı ya, onu da unutmamıştı. Zaten o hüzünlü bakışların ardında gördüğü heyecanlı parıltılara şahit olduktan sonra unutması pek de mümkün değildi. Küçük bir bakış yetmişti uzun zaman sonra birisinin mutluluğu için çabalamasına.

Ne tepki vereceğini öyle çok merak ediyordu ki, çocuğun heyecanını yaşıyordu sanki içinde. Gözlerindeki mutluluğu görmek istiyordu.

Elinin tersiyle kapıya vurdu iki kere. Bu harabeye tam olarak dokuz defa gelmiş olmasına rağmen ikinci kez kapısını çalıyordu. Olayın absürtlüğüne güldü ister istemez. Sahi hayatında normal giden ne vardı ki? Bilmiyordu, işe yaramaz herifin tekiydi işte. Hangi işe girişse eline yüzüne bulaştırıyordu bir şekilde.

Şimdi bu iğrenç bataklıktan çocuğu kurtarmak için çabalasa onu da mahveder miydi? Zaten bitip tükenmiş bir ruhu daha ne kadar mahvedebilirdi emin değildi. Fakat zararlı çıkacağı bariz bir şekilde ortadaydı.

Kanından temizlense de, lanetler okuduğu zehrin getirisi olan zayıf düşmüş bünyesiyle kapı pervazına yaslandı biraz yorgunlukla. Arabasını iki arka sokağa bırakmış, buraya gelene kadar da kocaman televizyonu kolunun altında taşımıştı.

Yaşlanmış hissediyordu hem ruhen, hem de bedenen. O zehir, hayatındaki her şeyi ondan bir bir söküp aldığı gibi, bedeninde de birçok tahribata sebep olmuştu.

Önceden onun için gayet basit olan eylemleri şu an yaparken zorlanıyor, halsiz düşüyordu. Temizleneli aylar olmuştu fakat etkileri hala devam ediyordu. Hala elleri titriyor, hala nefesi daralıyor ve olur olmadık zamanlarda kalbinin ritmi bir anda bozuluveriyordu.

Şimdi ise buraya temiz gelebildiği için şükrediyordu içten içe. Sergilediği -hala devam eden- dengesiz tavırları, gördüğü halüsinasyonlar, duyduğu ama aslında hiç var olmayan sesler, ne yaptığından bihaber, kendinde olmadığı o anlar aklına geldikçe bu çocuğa verebileceği zararları düşünmek bile tüylerinin diken diken olmasına yetiyordu.

Sık nefeslerinin havada bıraktığı o buharı seyrederek birkaç dakika geçirdi orada. Yine de koltuk altına sıkıştırdığı ince, ama büyük televizyon kutusu muydu zayıf bedenini zorlayan, pek de emin olamıyordu Yoongi.

Oldukça ağır, kocaman bir televizyondu. Çocuğun, yeni bir televizyon fikrini duyduğunda gözlerinin içinin güldüğünü gördüğü anki hislerini tarif etmesi bile mümkün değilken, birazdan vereceği tepkiyi görmek, masum sevincine şahit olmak; Yoongi için yeni fakat heyecan vericiydi. Onun için en pahalı olanını almıştı, düşünmemiş, aklında tutmamıştı bile fiyatını.

Bir süredir çalışmadığı için iyice azalmıştı parası. Bir ay öncesine kadar istemediği kadar vardı ama kirliydi tümü. Zaten gerçekten iyi kazanıyor olmasa satmak bir yana dursun, elini dahi sürmezdi o zehire. Şimdi ise istese de yapamazdı. Ensesinde her an hissettiği o nefes sayesinde normal bir işe girip çalışması bile mümkün değildi artık. Birikmiş parasıyla bir süre daha yaşayabilirdi fakat o para, gerçekten onu yaşatabilir miydi emin değildi. Ne kaybettiği malın ederini ödemiş ne de Hyunjung denen kaltağı bulup önlerine atabilmişti. Şimdi ise ona ayrılan sürenin sonuna geldiğinin farkındaydı gayet. İsterse milyonlarca doları olsun, Yoongi gibiler Lavoisier denen o herif için bir karıncadan farksızdı.