Yalnız Değilsin

! Derdini söylemeyen Derman bulamaz !

Elif'in bu durumu derslerini de etkilemişti. Herşeyden herkesten sıkılıyor derdini kimseye anlatamiyordu.Hızlı öfkelenip küçük şeyleri büyütüyordu.Hayattan zevk almıyordu.yakınları bunun farkına varmıştı.Çünkü ruh gibi yaşıyordu artık, sohbet etmiyor ortamlarda sıkılıyordu. Artık bu soruyu sıkça duymaya başladı.

-Elif neyin var senin niye keyifsizsin?
-Yok biseyim yorgunum,uykusuzum biraz ondandir.

Diyerek gecistiriyordu.Tabii bir süre sonra bu sözler klasik bir hal almaya başladı.Aynı sözlerle insanları gecistiremiyordu.Kendisine çeki düzen vermeliydi.Bunun farkındaydı. Ablası elif'e zaman zaman soruyordu.

-Elif noldu canını sıkan birşey mi var?

Elif'in cevabı genelde yok birşey git başımdan olsa da bi kez ablasıyla konuşmayı denemişti.

-Annemle babamın durumu aklimdan çıkmıyor. Her zaman bunu düşünüyorum.İçimi sıkıntı basıyor.
-Onlar artık barıştı.ortada kavga falan kalmadı sen de artık bunları düşünme.Ne güzel eskisi gibi herşey çok güzel işte...
-Peki tamam.

Demişti Elif ama yinede içi rahat değildi.Ama eskisine göre kendini kontrollü tutmaya çalışıyordu. Elif ablasıyla konuşunca az da olsa rahatlamıştı.Artık insanlarla konuşup sıkıntılarını çözebileceğini düşünüyordu.